Δεν είναι δύσκολο να γράφεις για μπάντες που σε μεγάλωσαν. Πόσο μάλλον όταν αυτές έχουν φτάσει στο σημείο να γίνουν παγκοσμίως γνωστές. Οι Prodigy είναι η μπάντα που έβαλε το προσάναμμα στην εφηβεία μας. Μία έκρηξη γεμάτη χορό και beats, στίχους γεμάτους παράνοια και επίθεση και live εμφανίσεις που έκαναν τους Prodigy τους μεγαλύτερους εκφραστές του big beat.
Ο frontman της μπάντας, ο άνθρωπος που τα περιοδικά και τα ραδιόφωνα της εποχής χαρακτήριζαν ως «χορευτή του Διαβόλου», βρέθηκε νεκρός στο σπίτι του από την αστυνομία στις 4 Μαρτίου - η οποία αρχικά δεν είχε ανακοινώσει τα αίτια θανάτου, αλλά ο Liam Howlett με ποστ στο Instagram ανακοίνωσε πως ο Flint αυτοκτόνησε.
Ο θάνατος του Keith τον Μάρτιο του 2019 και το τέλος μίας ολόκληρης εποχής για το big beat, που κυριάρχησε την δεκαετία του '90. Και αξίζει να θυμηθεί κανείς πόσο τους αγαπήσαμε από την πρώτη στιγμή.
Ένα νέο ρεύμα που έψαχνε ταυτότητα
Μπορεί η Αγγλία να είναι γνωστή κυρίως για την πανκ σκηνή της, αλλά το electro είναι μία ξεχωριστή κατηγορία από μόνο του. Οι παλιότεροι που έζησαν την άνοδο της underground ηλεκτρονικής μουσικής της δεκαετίας του ’90 και την γέννηση ενός ρεύματος που ονομάστηκε big beat, θυμούνται πάρτι που τα έχουμε δει μόνο σε ταινίες. Μέσα σε ημιυπόγεια που βρισκόντουσαν καταχωνιασμένα σε στενά του κέντρου του Λονδίνου, με μουσική που δεν σταματούσε ποτέ και με μία σκηνή που έψαχνε χώρο και κοινό για να αναδειχθεί.
Σε ένα τέτοιο πάρτι στο Έσσεξ, συναντήθηκε για πρώτη φορά ο DJ Liam Howlett με έναν περίεργο τύπο που δήλωνε χορευτής, παρότι είχε συμμετάσχει στο παρελθόν σε πανκ μπάντες. Η γνωριμία του Howlett με τον Keith Flint, ήταν η αρχή μίας μουσικής ιστορίας που θα ταξίδευε σε όλο τον κόσμο. Εκείνη των Prodigy.
Δεν είναι δύσκολο να γράφεις για μπάντες που σε μεγάλωσαν. Πόσο μάλλον όταν αυτές έχουν φτάσει στο σημείο να γίνουν παγκοσμίως γνωστές. Οι Prodigy είναι η μπάντα που έβαλε το προσάναμμα στην εφηβεία μας. Μία έκρηξη γεμάτη χορό και beats, στίχους γεμάτους παράνοια και επίθεση και live εμφανίσεις που έκαναν τους Prodigy τους μεγαλύτερους εκφραστές του big beat. Με αφορμή την πρώτη κυκλοφορία του Experience σήμερα, θυμηθήκαμε πόσο τους αγαπήσαμε από την πρώτη στιγμή.
Μία μπάντα γεννιέται
H άφιξη του Charly, του πρώτου single της μπάντας, συμβολίζει μέχρι και σήμερα την δυναμική τους είσοδο στη rave σκηνή. Γνώριζαν δηλαδή πως αν συνέχιζαν με το ίδιο στυλ, το πιο πιθανό ήταν πως τα κομμάτια τους θα κατάφερναν να ταξιδέψουν σε όλη την χώρα και με λίγη τύχη να φτάσουν μέχρι την Γερμανία, την Σουηδία και την Ολλανδία – χώρες που είχαν ήδη την δική τους σκηνή.
Εκεί οφείλεται και η επιτυχία του πρώτου τους δίσκου, του Experience που κυκλοφόρησε στις 28 Σεπτεμβρίου του 1992 και έδειχνε πως η νέα δεκαετία του rave κινήματος βρίσκεται σε καλά χέρια. Ειδικά με κομμάτια όπως το Jericho και το Out of Space, που αν και rave, ειδικά μέσα από τα βιντεοκλίπ έδειχναν μία πιο ανανεωτική και mainstream διάθεση. Η αρχή της επέλασης είχε ξεκινήσει.
Το big beat που κανείς δεν περίμενε
Θα έλεγα ψέματα αν έγραφα ότι θυμόμουν την μουσική σκηνή όταν βγήκε το Experienced, αλλά θυμάμαι σίγουρα πως μέσα στα έτη οι νέοι χόρευαν τα κομμάτια των Prodigy. Βασικά το πιο αξιοθαύμαστο, είναι πως ότι και αν άκουγε κάποιος υπήρχε χώρος για να ακούσει την big beat μπάντα. Οι ομοϊδεάτες είχαν ήδη ερευνήσει τις παρόμοιες μπάντες τύπου Fatboy Slim, Groove Armada και Chemical Brothers, αλλά από ένα σημείο και μετά υπήρχε η ατάκα πως «άλλο ακούω μουσική και άλλο Prodigy». Από το The Fat of Land και μετά, είχαν καταφέρει πράγματι να αποστασιοποιηθούν από το «παλιακό» rave της εποχής και να δημιουργήσουν ένα πιο επιθετικό electro στοιχείο. Και αυτή ακριβώς είναι η λέξη. Επιθετικό.
Είναι ίσως και ο λόγος που κάνει μέχρι και σήμερα όλους εμάς να καταλήγουμε σε κατάσταση φρενίτιδας μόλις ακούμε τα beats τους. Άκουγες το συνθεσάιζερ, ναι. Αλλά υπήρχαν και βρώμικα riffs από κιθάρες, τύμπανα και ακόμη πιο hip hop flow στα φωνητικά. Όλοι χόρευαν με τους Prodigy. ΟΛΟΙ. Αγόρια-κορίτσια. Χανόντουσαν και μετά, εκεί που νόμιζαν ότι τα είχαν δώσει όλα, έπεφταν και πάλι με τα μούτρα στον χορό.
Μεγαλώνοντας με Prodigy
Στην Ελλάδα έσκασαν μύτη πρώτη φορά τον Ιούλιο του 1995. Αν θυμάμαι από τα στόρι που μου έχουν πει οι παλιότεροι, πέρασαν πρώτα από Θεσσαλονίκη και στη συνέχεια κατέβηκαν στην Αθήνα με εισιτήριο αξίας 5.000 δραχμών. Η συγκεκριμένη συναυλία θεωρείται μία από τις καλύτερες που έγινε στην Ελλάδα την δεκαετία του ’90 και έμεινε γνωστή για το παρακάτω ατυχές περιστατικό. Την ώρα που οι Prodigy έπαιζαν στον Άλιμο, κάποιοι τους πέταξαν πέτρες. Έχουν ακουστεί πολλά. Από το ότι ήταν μεταλλάδες μέχρι απλά μπαχαλάκηδες. Την αλήθεια όμως την ξέρουν όσοι ήταν εκεί. Σε κάθε περίπτωση ωστόσο, αυτή η συναυλία ήταν κομβικής σημασίας. Μετά από αυτή την εμφάνιση που έπαιξαν όλα τα κανάλια (σ.σ.: νομίζω πως έδωσαν και συνέντευξη στη Νανά Παλαιτσάκη), οι Prodigy πέρασαν κατευθείαν στο mainstream κοινό.
Τα τραγούδια τους έπαιζαν σε κάθε πάρτι, σε όλα τα νυχτερινά κέντρα και απασχολούσαν τις στήλες των περιοδικών που δεν είχαν ξανακούσει ποτέ ηλεκτρονική μουσική. Στο Γυμνάσιο, αν δεν άκουγες Prodigy σε θεωρούσαν περίεργο. Οκ, ήταν λίγοι αυτοί που υιοθέτησαν το κούρεμα του Keith Flint, αλλά έβλεπες την επιρροή των Prodigy και του MTV. Οι βαμμένες τούφες στα μαλλιά. Τα piercings σε ασυνήθιστα σημεία, με τους υπόλοιπους να απορούν γιατί αυτά τα τυπάκια δεν τρυπάνε μόνο τα αυτιά τους.
Ήταν όμως ένα κομμάτι της ιστορίας και αυτό. Σε ένα νέο κίνημα rave που κάποιοι ενδεχομένως να πίστευαν ότι θα έκανε τον κύκλο του και θα έσβηνε όπως τόσα όλα. Δεν συνέβη όμως έτσι. Γιατί μετά ήρθε στη ζωή μας το Rockwave.
Breath the pressure
Την πρώτη φορά που τους είδα ήταν το 2010. Δούλευα εκείνη την εποχή σε ένα αντρικό περιοδικό και θυμάμαι πως μιλούσα με ανθρώπους από την DETOX που οργάνωναν το φεστιβάλ. Η ζήτηση για εισιτήρια ήταν τόσο μεγάλη που έβαλαν και δεύτερη μέρα συναυλίας. Όταν έγιναν sold out και αυτά, αποφάσισαν να μεταφέρουν τους Prodigy από το Αθηνών Αρένα στο Tae Kwon Do και να υπάρξει μία συναυλία. Νομίζω μέχρι και αυτή την στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές, ότι κανείς δεν ήταν έτοιμος για την φρενίτιδα που ακολούθησε.
Οι Prodigy δεν είναι απλά καλλιτέχνες. Είναι performers, κάνουν σόου. Ίσως από τα καλύτερα που έχω δει επί σκηνής. Υπάρχει μία συνεχόμενη ενέργεια που δεν σταματάει με τίποτα παρά μόνο όταν παίξουν και τα τελευταία δευτερόλεπτα του τραγουδιού. Ο Maxim Reality τα έχει πει άλλωστε σε συνεντεύξεις. «Οι Έλληνες είναι τρελοί γι’ αυτό και γουστάρουμε να τους βλέπουμε». Ήξερα πως καμία συναυλία δεν θα ήταν σαν και εκείνη του 2010, αλλά συνέχισα να πηγαίνω. Γιατί οι Prodigy έχουν αυτόν τον μαγικό τρόπο να σου μεταδίδουν την τρέλα τους.
Keith μας λείπεις.
