Στην πλακόστρωτη γωνία της Λεπενιώτου με τη Λεωκορίου παλεύει η παλιά με τη σύγχρονη ταυτότητα της γειτονιάς του Ψυρρή. Μηχανουργεία, χυτήρια και διάφορα άλλα μαγαζιά επιμένουν στωικά μέσα σε μια γειτονιά που χάνεται σε μια Αθήνα που αλλάζει. Εκεί βρίσκεται και ένα από τα πιο αγαπητά tattoo studios, τατουατζίδικα για τους παλιούς, ως μία γέφυρα ανάμεσα στο παλιό και το νέο πρόσωπο του Ψυρρή. Το Honest Tattoo μετράει σχεδόν δέκα χρόνια ζωής και ο Τάσος Σγαρδέλης μας υποδέχτηκε για να μας πει την ιστορία του.
Η συνάντησή μας έγινε λίγο μετά το μουδιασμένο άνοιγμα, για ακόμα μία φορά, των tattoo studios. Από τις τελευταίες επιχειρήσεις που έλαβαν το πράσινο φως της επαναλειτουργίας στη μακρά και βασανιστική πορεία προς την κανονικότητα. Ο δρόμος μπροστά από το μαγαζί δεν θύμιζε σε τίποτα τα μυθικά για τον χώρο του τατουάζ, και όχι μόνο, πάρτυ που συχνά φιλοξενούσε το Honest με οικοδεσπότη τον Τάσο Σγαρδέλη. Για πολλούς αμύητους στον χώρο της δερματοστιξίας ήταν και το πρώτο τατού που χτύπησαν καθώς η χαλαρή ατμόσφαιρα και ο κόσμος που διασκέδαζε ήταν αυτό που χρειάζονταν κάποιοι για να ξεπεράσουν και τους τελευταίους ενδοιασμούς.
Για τον Τάσο το άνοιγμα των studio ήταν περισσότερο η αφορμή για να ξαναβρεθεί με τους φίλους του παρά για δουλειά. Αυτή άλλωστε είναι και η προσέγγισή του στα βαθιά νερά της δερματοστιξίας. Ποτέ δεν κυνήγησε τη μεγάλη πελατεία με απόχη και δεν θυσίασε την ποιότητα εις βάρος ποσότητας. Αυτοί που ήθελαν να κάνουν τατουάζ στο Honest θα έρθουν και πάλι να κάνουν γιατί πιστεύουν στη σχέση που έχουν αναπτύξει και στην επικοινωνία, άλλωστε τι φίλοι θα ήταν;
Με το που έκανε το πρώτο του τατουάζ στην ηλικία των 18-19 ετών ήξερε ότι κάποια στιγμή θα γίνει κάποια στιγμή tattoo artist. Αν σε κάποιους μοιάζει μια παρόρμηση της στιγμής αυτή η απόφαση, για τον Τάσο ήταν το ακριβώς αντίθετο. Μετά από μια δεκαετία rock ‘n roll περιπλάνησης έπιασε το πιστόλι και πήρε τη θέση του σε κάποιο tattoo studio. «Έπρεπε να πήξει το μυαλό μου πρώτα και μετά να το κάνω για βιοπορισμό» όπως είπε και πράγματι μετά 10 χρόνια σαν πελάτης ακολούθησαν άλλα δέκα χρόνια ως υπάλληλος. Το καμπανάκι της δεκαετίας σήμανε και την απόφαση να ανοίξει το Honest.
Το γεγονός ότι έτσι έκλεισε άλλη μια δεκαετία αυτό σημαίνει πως ο Τάσος ετοιμάζει κάποια δραστική αλλαγή. «Κάνω μια δουλειά που μου αρέσει και ξέρω ότι δεν θα γίνω εκατομμυριούχος. Αν μπορούν τα χέρια μου θα ήθελαν να δουλεύω μέχρι τα 70, και πιο μετά, όσο αντέχω.» Στο ευτυχές σενάριο που θα μπορεί να αποσυρθεί γεμάτος φαντάζεται τον εαυτό του να αράζει περισσότερο χρόνο με τους φίλους, αλλά ξέρει ότι αυτό είναι ένα πολύ δύσκολο σενάριο.
Μέσα από τη δουλειά του έμαθε να μην προσεγγίζει στεγνά επαγγελματικά μόνο όσους έρχονται να κάνουν ένα τατού, αλλά και τους συναδέλφους του. Οι φιλίες που έχτισε μέσα στον χώρο του έχει επιτρέψει να μην έχει απωθημένα. Έχει φιλοξενήσει πολλούς guest από το εξωτερικό κι έχει ανταποδώσει τις επισκέψεις. Το να γνωρίζεις συνεχώς καινούργια πράγματα, μέρη και ανθρώπους σε βελτιώνει και στη δουλειά. Πόση βελτίωση μπορεί να πάρει η δουλειά του; «Πιστεύω πως βελτιώνομαι με κάθε ένα τατού που κάνω, το βλέπω στα σχέδιά μου, όσο περνάνε τα χρόνια γίνομαι καλύτερος και απολαμβάνω το ότι δεν έχω φτάσει ακόμα στο σημείο που να μην γίνομαι συνεχώς καλύτερος.»
Μπορεί ο ίδιος να γίνεται συνεχώς καλύτερος και να βελτιώνεται, όμως δεν είναι σίγουρος αν μπορεί να πει το ίδιο και για τη γενικότερη φάση του τατουάζ. «Στα μέσα της δεκαετίας του ‘90 με αρχές του '00 έγινε ένα μεγάλο μπαμ στον χώρο, έκαναν οι πρώτοι celebrities, βγήκαν οι πρώτες τηλεοπτικές εκπομπές και ξαφνικά το τατουάζ βγήκε από την αφάνεια.» Για τον Τάσο η αποδοχή του τατουάζ έως ένα βαθμό έπιασε την κορύφωσή της και δύσκολα θα πάει παρακάτω.
Ναι, μπορεί να μην σε κοιτούν πια περίεργα όταν έχεις τατουάζ σε εμφανή σημεία, όμως υπάρχουν ακόμα αξεπέραστα taboo. Για παράδειγμα δεν πιστεύει ότι θα δούμε έναν δικηγόρο με τατουάζ στον λαιμό να αγορεύει σε κάποια δίκη ή κάτι αντίστοιχο. Για τις πλατιές μάζες το τατουάζ θα μείνει taboo έως ένα βαθμό και αυτό δεν είναι ανεξήγητο. «Το τατουάζ δεν είναι κάτι δυτικό, μας ήρθε από άλλα μέρη και η Δύση ως συντηρητική ποτέ δεν θα καταφέρει να το αφομιώσει πλήρως στον πολιτισμό της, θα είναι πάντα ξένο, που ήρθε από αλλού.»
Ποιο ακριβώς θα είναι το μέλλον του τατουάζ σε στυλ και τεχνοτροπία είναι δύσκολο να το προβλέψεις και είναι μια συζήτηση που δεν τον ενδιαφέρει κιόλας τον Τάσο Σγαρδέλη. Ανήκει άλλωστε στην ενδοιάμεση γενιά tattoo artists, πρόλαβε την προηγούμενη γενιά, την κυριολεκτικά old school αλλά και τη σύγχρονη, κάθε μία είναι εντελώς αυτόνομη και ανεξάρτητη. Το να μπαίνει κανείς στη διαδικασία ενός πολέμου γενεών στον χώρο του τατουάζ είναι ανόητο, ό,τι είναι να έρθει θα έρθει.
Όσες αλλαγές κι αν έρθουν όμως, κάποια πράγματα θα μείνουν σταθερές αξίες και άξονες πάνω στους οποίους θα συνεχίσει την πορεία του το τατουάζ. Όπως είναι τα τρία βασικά είδη τεχνοτροπίας. Το tribal, το ιαπωνικό και το δυτικό θα είναι για πάντα οι κύριες σχολές και ότι βγαίνει θα είναι κάποιο υποείδος αυτού. Κάποιοι επιμένουν να μπερδεύουν το δυτικό, old school κατά άλλους, με το vintage. Δεν υπάρχει τίποτα vintage και καμία νοσταλγία στο τατουάζ όπως δεν υπάρχει και σε μια σειρά από άλλα πράγματα.
Ό,τι είναι κλασικό και διαχρονικό θα συνεχίσει να υπάρχει για πάρα πολλά χρόνια ακόμα, από ένα τζιν παντελόνι που παράγεται στην ίδια γραμμή εδώ και δεκαετίες αδιάλειπτα, το ίδιο θα συμβαίνει και με το τατουάζ. Ακόμα κι αν δεν μπορούμε να πούμε να προβλέψουμε το μέλλον του τατουάζ, θα το δούμε να διαμορφώνεται εδώ στο Honest, ο Τάσος Σγαρδέλης έχει πολλές δεκαετίες ακόμα μπροστά του.
Φωτογραφίες: Nicholas Cornford
