Στην αρχή δεν την γνώριζα, μου την πρότεινε ένας φίλος. Είδα μερικά βίντεο της και ψήθηκα να την ρωτήσω μερικά πράγματα. Ναι, δεν θα πω ψέματα και δεν θα προσπαθήσω να μην υποπέσω σε κλισέ αλλά ναι μου έκανε εντύπωση το νεαρό της ηλικίας της. To stand up comedy στην Ελλάδα έχει ανέβει πολύ τα τελευταία χρόνια κι αυτό είναι τρομερά ενθαρρυντικό για τους λάτρεις της κωμωδίας κι όχι μόνο. Αν ρίξεις μία ματιά στο YouTube θα βρεις πολλά νέα ταλέντα που είναι ικανά να σε κάνουν να γελάσεις. Εμείς ξεχωρίσαμε την Δήμητρα Νικητέα κι έτσι αποφασίσαμε να της μιλήσουμε. Είχε τελικά πολλά και ενδιαφέροντα πράγματα να μας πει για το stand up comedy, τις γυναίκες κι όχι μόνο.
-Μου έκανε εντύπωση το νεαρό της ηλικίας σου, κι έτσι πήρα την απόφαση να σε ψάξω. Σε είχε προτείνει κι ένας φίλος οπότε είπα θα σε τσεκάρω. Νιώθεις πιο ώριμη για την ηλικία σου; Ποια σχόλια ακούς συνήθως γι’ αυτό κι αν ακούς…
Δε νιώθω πιο ώριμη για την ηλικία μου. Δεν γνωρίζω εννοιολογικά τι προσδιορίζει ο καθένας μας ωριμότητα, για μένα σίγουρα είναι η απαλλαγή αρχέγονων μηχανισμών άμυνας πρώιμης ηλικίας, και η συνέπεια λόγου και πράξεων, πρωτίστως, απέναντι στον εαυτό σου, και δευτερευόντως, στον πλησίον σου. Και όλα αυτά, ούτε κατά διάνοια έχουν γίνει κτήμα μου, έχω μεγάλη πορεία ακόμα.
Ενδεχομένως, να σας ξεγελάω με κάποιες αντιληπτικές δεξιότητες που έχω αναπτύξει. Αλλά το πιο δυνατό μου χαρτί είναι η φαντασία. Ναι, το τελευταίο ισχύει. Έχω μεγάλη φαντασία για τον εαυτό μου.
Ναι, το τελευταίο ισχύει. Έχω μεγάλη φαντασία για τον εαυτό μου.
Τα σχόλια που ακούω από μεγαλύτερους είναι συνήθως «Ρε Δήμητρα, φέρεσαι σαν 60χρονη». Ήμουν, ανέκαθεν, κυνική, πολύ προσγειωμένη και αυτό είχε επιζήμιες συνέπειες, όπως το να είμαι ανηδονική, αποσυρμένη και ανενεργή. Θυμάμαι τις πρώτες μέρες στο Παιδαγωγικό, οι συμφοιτήτριες μου ήταν τόσο ευδιάθετες, λες και είχαν πάρει κάτι, να κανονίζουν για καφέ, για ψώνια, για ρακόμελα. Το κοντράστ ήταν τεράστιο, γιατί εγώ είχα ψυχικά αποθέματα 60 χρόνου, ήμουν νευρωτική. Στα πάρτυ όλοι χορεύαν, πίναν, φασωνόντουσαν.
Η Χρύσα Κατσαρίνη είναι η απόδειξη πως μας αρέσουν οι γυναίκες με χιούμορ
«Εγώ ήμουν ο τύπος που προσπαθούσε να αποτρέψει το μπαλόνι να αγγίξει το πάτωμα»
Ωστόσο, διαφέρουν τα σχόλια που δέχομαι από συνομήλικους. Οι συνομήλικοι, συνήθως με θεωρούν περίεργη, καθυστερημένη ή «στον κόσμο μου». Δεν μπορούσα να κάνω εύκολα φίλους τα συνομήλικα παιδιά, να συσχετιστώ μαζί τους, και βασικά δεν ήθελα. Συμπαθούσα και ερωτευόμουν πάντα μεγαλύτερους δηλαδή θα είχαν αρθριτικά, θα χαζεύαμε ανατομικές παντόφλες στη βιτρίνα του φαρμακείου, θα παίζαμε κανα σκρατς, καθόλου κουλ πράγματα.
-Τι σε έκανε να ασχοληθείς με το stand up comedy;
Ομολογώ, πως δεν ήμουν ποτέ η αστεία της παρέας. Εδώ καλά-καλά, δεν υπήρχε η παρέα. Νομίζω αυτό που με ώθησε είναι η αναζήτηση της ταυτότητας μου. Πειραματιζόμουν με πολλά και διάφορα αφενός γιατί είχα διάσπαση προσοχής, αφετέρου, γιατί ήμουν ετεροκαθοριζόμενη, όπως κάθε άνθρωπος. Είχα μια τρομακτική ανάγκη να προσδιορίσω τον εαυτό μου, να βγω έξω στον κόσμο και να φωνάξω με παρρησία και σιγουριά «Είμαι ΑΥΤΟ.».
«Πρώτη φορά έκανα stand up comedy, στα 17 μου»
Με είχε παρακινήσει ο φίλος και κωμικός Άλεξ Αποστολόπουλος, καθώς επίσης, στα 15, μου είχε προτείνει να δοκιμάσω και ο Τιτκώβ. Ήμουν ενοχλητικά γραφομανής στο facebook, και έτσι μάλλον, έδειχνα στους προαναφερόμενους, να έχω μία αίσθηση του χιούμορ. Τώρα πιστεύω πως το μετανιώνουν και οι δύο.
Καταλαβαίνω γιατί γράφω με πρεμούρα αστεία, τα λέει πολύ ωραία ο Λακάν, πολύ σωστό το παλικάρι, ΝΑ ΓΙΑΣΕΙ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΤΟΥ. Δεν ξέρω, όμως, γιατί κάνω stand up comedy. Είμαι μια αντίφαση με δύο πόδια.
Δεν νιώθω καμία ηδονή κατά τη διάρκεια της παράστασης, απεναντίας βασανίζομαι οικτρά εξαιτίας του stage fright. Μιλάμε για πολλά φορτία απώλειας ενέργειας, ιδρώνω φανέλα. Στο ξεκίνημα, δεν άντεχα ούτε τη βλεμματική επαφή, μιλούσα σα τον Κορτώ ένα πράμα, αλλού κοιτάζε ο hoster, αλλού αυτός. Σουβλίζομαι ψυχικά με τις φωτογραφίες. Με άγχωνε γενικότερα, οποιοδήποτε τεκμήριο ότι υπάρχω. Ένιωθα πως όλοι με παρακολουθούν και γελάνε μαζί μου. Μόνο στο stand up comedy κατάφερα δε το ένιωθα, γιατί πολύ απλά ΔΕ ΣΥΝΕΒΑΙΝΕ ΕΚΕΙ. Χάρη στο stand up comedy, δουλεύτηκα και έψαξα το πρόσωπο μου.
Κατάλαβα εκ των υστέρων, πως αποτελεί το θεραπευτικό εργαλείο μου. Από το πιο απλό, να είμαι υπεύθυνη, να πηγαίνω στο gig στην ώρα μου (Πράγμα που δεν το έκανα και ζητάω συγγνώμη στους συναδέλφους) μέχρι το να διαχειρίζομαι την απόρριψη.
Είχα νοθευμένο το κατ’ εικόνα, δεν ήμουν ελεύθερη εσωτερικά από δικές μου συγκρούσεις, ασυνείδητες, πολλές φορές. Κατάλαβα εκ των υστέρων, πως αποτελεί το θεραπευτικό εργαλείο μου. Το stand up comedy με κάνει καλύτερο άνθρωπο.
-Πώς είναι να είσαι stand up comedian στην Ελλάδα αλλά και γυναίκα την ίδια στιγμή;
Το καλό με το να είσαι γυναίκα κωμικός είναι ότι είσαι prop κωμικός, κατάλαβες επειδή η γυναίκα είναι αντικείμενο, χαχαχαχα ε καλό;
Νομίζω τα κείμενα μου, έχουν γραφτεί με τέτοιο δεξιοτεχνικό τρόπο, ώστε να προσφέρουν δεκάδες λόγους για να μην γελάσεις. Έχω καταφέρει να νικήσω τη μάχη με το σεξισμό, απλά με το να είμαι πολύ κακή σε αυτό που κάνω. Πέρα από την πλάκα, πάντως, εγώ βρήκα έτοιμο και γόνιμο το έδαφος και είμαι ευγνώμων, δεν έχω φάει το σκατό που έχουν φάει τα κορίτσια. Η Χρύσα, η Κατερίνα και η Ήρα, που ήταν στην εμπροσθοφυλακή, σίγουρα θα αντιμετώπισαν πολύ σεξιστικά pattern συμπεριφορών τόσο από το κοινό όσο και από τους έσω. Νομίζω πως αν κάτι αχνά ψιλό-βιώνω είναι αυτό το new wave διάκρισης. Αυτό της αντίστροφης διάκρισης, της πρακτικής προσχηματικής παραχώρησης. Έχω ακούσει συνάδελφο να λέει πως ένας από τους λόγους που επιλέγομαι στα line up, είναι επειδή είμαι γυναίκα, ότι ευνοούμαι λόγω του φύλου μου. Αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, όντως, σου αντανακλά μια αμφιθυμία και δεν έχεις πραγματική εικόνα του εαυτού σου.
Προτιμώ τα κείμενα μου να είναι άφυλα, δηλαδή να μην προσδιορίζονται από το γυναικείο μου φύλο. Θα μπορούσα να πω ακριβώς τα ίδια κείμενα ακόμα κι αν μία μέρα πριν το gig, έκανα φυλομετάβαση, ακόμα κι αν ήμουν άντρας. Τώρα αν θα ήταν πιο αστεία, αν τα έλεγα ως άντρας, είναι μία άλλη ερώτηση που δεν ξέρω να απαντήσω. Και δεν με νοιάζει. Πλέον στη σκηνή έχω εξοπλιστεί με μετατροπέα φωνής, παίζω με το pitch όταν το act out είναι αντρικό.
-Τι ετοιμάζεις αυτό τον καιρό κι αν ετοιμάζεις κάτι;
Ετοιμάζουμε με την αγαπημένη συνάδελφο Ήρα Κατσούδα, ένα πολύ εύθυμο podcast ονόματι «ΜΠΡΑΗΤ ΣΑΗΝΤ». Έχοντας καλεσμένο πάντα κάποιο πάσχοντα, μιλάμε ανοιχτά για τις χρόνιες παθήσεις, χωρίς μοιρολατρισμούς και «Πωπω, κουβαλάς το δικό σου σταυρό». Θα έχει πολύ ανθρώπινο και απελευθερωτικό χαρακτήρα. Παράλληλα, φλερτάρω με την ιδέα της youtube εκπομπής, θα πειραματιστώ με την πλατφόρμα. Αλλά είναι αναμφίβολο το αποτέλεσμα. Θα δείξει.
Οι Θεοδωρόπουλος-Μαθιουδάκης κάνουν το πιο τίμιο stand-up εκεί έξω
-Πως είναι η καραντίνα σου και πως έχει επηρεάσει όλο αυτό το πράγμα την δημιουργικότητα σου;
Η κλινοφιλία στο ζενίθ της.
«Έχει τόση μεγάλη λακούβα το κρεβάτι απ'την καραντίνα που το φάντασμα από κάτω με κλωτσάει σαν συνεπιβάτης αεροπλάνου»
Έχω πιάσει πολλές φορές πάτο, πχ ξαπλώνω σαλόνι και σκεπάζομαι με το κάλυμμά του καναπέ γιατί βαριέμαι να σηκωθώ και να φέρω το πάπλωμα. Έχω φτάσει στο σημείο απομόνωσης που δεν ανοίγω το φως του μπάνιου γιατί δεν έχω όρεξη να μου μιλήσω στον καθρέφτη. Όλοι, όμως, ζούμε τον ίδιο Σίσυφο. Και κάποιοι βρίσκονται σε πιο δυσμενής θέση, οικονομικά και συναισθηματικά, δυστυχώς.
Η δημιουργικότητα μου έχει μείνει αλώβητη. Ποτέ μου, ούτως ή άλλως δεν είχα σπουδαία ερεθίσματα, δεν ταξίδευα, δεν διάβαζα ούτε προσπέκτους, δεν μεγάλωσα σε μπιενάλε. Το βρακί του γείτονα μια ζωή έβλεπα. (Απλωμένο και φορεμένο)
-Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου stand up comedians;
Έλληνες: Ο Βύρωνας Θεοδωρόπουλος έχει πάρει τα πρωτεία χρόνια τώρα. Θα μπορούσα να γράψω σονέτα ολόκληρα για το Βύρωνα, αλλά θα περιοριστώ σε δυο αράδες. Φαντάσου, πως σε ανύποπτες και εντελώς ψυχοπιεστικές καταστάσεις, βάζω να ακούσω αγχολυτικά το ΤΟΥΝΔΡΑ ΤΑΙΓΚΑ ΣΤΕΠΑ. Διασκεδάζω πάρα πολύ με το Δημήτρη Χριστοφορίδη, με τον Άγγελο Σπηλιόπουλο, με την Ήρα Κατσούδα, πεθαίνω για τον Αλέξανδρο Πασπαρδάνη και πιστεύω πάρα πολύ στο potential του Σπήλιου Φλώρου. Αλλά η μεγαλύτερη κωμική –μη στανταπική- μου αδυναμία είναι ο Μάκης Παπασημακόπουλος. Έχει, κατά τη γνώμη μου, το διευρυμένο definition της κωμικής στόφας.
Προσπαθώ να αποφεύγω τον ετεροφωτισμό με το name dropping, αλλά εκτιμώ όλους τους κωμικούς, σε βαθμό που δίνω μυθικές διαστάσεις, δηλαδή τους βλέπω και λέω «Δεν θα τον/την φτάσω ποτέ». Κυρίως γιατί τρέχουν μακριά μου.
Είναι όλοι και όλες τους πολύ ξεχωριστές περιπτώσεις, που ο καθένας και η καθεμία τους έχουν λόγο ύπαρξης στην κωμωδία. Εκτός από το Μάικιους. Αστειεύομαι. Ή και όχι. Δεν ξέρω. Τέλος πάντων, όσο αστειεύεται και εκείνος.
Ξένοι: Doug Stanhope, Silverman, Bo Burnham, Maria Bambford, Stewart Lee, Tim Vine, Reggie Watts, Mark Normand, Aparna Nancherla . Παρακολουθώ μετά μανίας το τελευταίο διάστημα physical comedians, όπως Benny Hill και τον μίμο Marcel Marceau.
Ξένοι Έλληνες: Demetri Martin, Ντενίζ Ουρέμ. Λατρεύω Ντενίζ!
-Κάνεις κι άλλα πράγματα εκτός από stand up comedy;
Σπουδάζω Γραφιστική σε ΙΕΚ και Παιδαγωγικά στο ΕΚΠΑ. Οι σχολές μου είναι σαν τη γαλοπούλα και το ένταμ. Σαν ζευγάρι 3+ χρόνων σχέσης. Σίγουρα δεν θα τελειώσουν μαζί. Λατρεύω τις αναπαραστατικές τέχνες, και αν θέλω να είμαι απολύτως ειλικρινής με τον εαυτό μου, εκεί έχω κλίση, όχι στην κωμωδία. Ζωγραφίζω καλύτερα απ’ ότι γράφω, και ακόμα καλύτερα απ’ ότι μιλάω. Στο μεταξύ, έχω κάνει διάφορες χαμαλοδουλειές που κάνουν να μοιάζει το βιογραφικό μου, αναγεννησιακό. Σταθερά, όμως, κάθε καλοκαίρι, εδώ και 4 χρόνια, είμαι σύνοδος ΑμεΑ (Συγκεκριμένα, δουλεύω με άτομα στο φάσμα του αυτισμού). Οφείλω να εξασκηθώ στην ταπείνωση. Ωραίο το να είσαι πάνω στην σκηνή και να σε χειροκροτούν, αλλά ακόμα καλύτερο να ανέχεσαι να ξεσκατώνεις άτομα που σε δαγκώνουν ή σε φτύνουν επειδή έπαθαν ένα γιόλο tantrum. Αλήθεια.
-Πώς βλέπεις το stand up comedy στην Ελλάδα κι αν μπορείς να βιοποριστείς από αυτό.
Παραδόξως είμαι πολύ αισιόδοξη, κυρίως για τις παραφυάδες που δημιουργεί το stand up. Είναι ξέφωτος ο κωμικός δρόμος που χαράζει ο Διονύσης Ατζαράκης και ο Θωμάς Ζάμπρας, στο χώρο της διαφήμισης. Θα ήθελα να εργάζονται περισσότεροι κωμικοί σε writing/creative rooms τηλεοπτικών σειρών, διαφημίσεων κτλπ, αλλά δε βλέπω να αποδίδεται μεγάλη εμπιστοσύνη. Κατά τη γνώμη μου, δεν προβλέπεται η κωμωδία στην Ελλάδα να εξαμερικανιστεί σε βαθμό που να υφίσταται βιομηχανία θεάματος (Βλέπε παραγωγές Netflix, και specials κάθε 6μηνο/12μηνο). Δε το υποστηρίζει η οικονομία μας, κοινώς. Θα παραμείνει βιοτεχνία. Ναι, εν τέλει δεν είμαι και τόσο αισιόδοξη.
Η ιστορία έχει δείξει ότι μπορείς να βιοποριστείς με το οτιδήποτε αν το επιθυμείς. Κρίνεται στη δυναμική του καθενός, και ελάχιστα στον παράγοντα «τύχη».
Προσωπικά, με βλέπω να πεθαίνω στην ψάθα, αν δεν ρυθμιστώ, που οκ δεν έχω πρόβλημα κιόλας, είναι φθηνή και οικολογική. Χαζταγκ μποέμ, χαζταγκ ψάξου. Δεν έχω φανταστεί τη ζωή μου κάπως σπουδαία. Δεν με έχω φανταστεί να βουτάω σε λουτρά πεφωτισμένων και να με ταΐζουν νέκταρ οι προσωπικοί μου ρεπτιλιανοί.
Αυθαίρετοι: Η ελληνική σειρά που άγγιξε τα όρια του black comedy
Δεν με πειράζει να πεθάνω και να έχω κόκκινα γράμματα στο λήμμα μου στη Βικιπαίδεια. Ακόμα και αν ευθυγραμμιστούν τα άστρα, και χεστώ στο τάλιρο, πάλι το γείτονα με το βρακί θα βλέπω δεν δύναμαι ικανή να διαχειριστώ ούτε το κυριακάτικο χαρτζιλίκι.
-Ποιες είναι οι σκέψεις σου και τα συναισθήματα σου για το #metoo κίνημα κακοποίησης γυναικών στην χώρα μας;
Θα γίνω το ζωντανό κλισέ αλλά πιστεύω πως και από το βαθύτερο σκοτάδι, μπορείς να βγάλεις μια αλήθεια.
Χαίρομαι πάρα πολύ που ανοίγει το θέμα #metoo, έστω κι ετεροχρονισμένα και με ίντερνετ εξπλόρερ στο Χέλας, αν και υποψιάζομαι πως έχει έναν παροδικό, πρόχειρο και επικαιρικό χαρακτήρα εκμεταλλεύσιμος από το μιντιακό χώρο.
Όπως και να ‘χει, δεν θέλω να υποπέσω σε σφάλματα κοιτώντας τις λεπτομέρειες.
Θα πω πως χαίρομαι όχι τόσο γιατί σπάει η ομερτά του αθλητικού και καλλιτεχνικού χώρου και γκρεμίζονται σπουδαία τάχα μου ονόματα συθέμελα, όσο γιατί άνοιξε ο ασκός του Αιόλου που λέγεται «ψυχική υγεία».
Που και πάλι βλέπω πολλαπλές καφενειακές συζητήσεις να γίνονται για την ψυχοπαθολογία του θύτη, και πολύ λίγες ολιγόλεπτες νύξεις για τις ζημιογόνες συνέπειες του θύματος. Στην παρούσα φάση, νομίζω πως το καλύτερο πράγμα που έχουμε είναι να στρέψουμε το βλέμμα μας στα θύματα και στα εν δυνάμει θύματα. Να ακούσουμε και να μάθουμε. Αναφορικά με τη κατ’ εξακολούθηση λεκτική κακοποίηση, οφείλουμε, όσο μεγαλώνουμε να εκπαιδευόμαστε στην γνωστική συμπεριφορική, να οριοθετούμε, να προστατεύουμε τον εαυτό μας, και να μιλάμε σε προστατευόμενα περιβάλλοντα. Οι γονείς και το σχολείο θα έπρεπε να μας μυεί από μικρά στην συναισθηματική διαπαιδαγώγηση . Δεν είναι στο χέρι μας, μήτε έχουμε προσωπικό καθήκον να αλλάξουμε εμείς τον τοξικό συνάδελφο. Εδώ η νομοθεσία δείχνει ανίκανη και ανεπαρκής για την αναμόρφωση του κακοποιητικού προσώπου. Όπως δήλωσε και η Λέχου, έχουμε ευθύνη για την υγεία μας, μετά από κάποια ηλικία (Ξανα λέω δεν αναφέρομαι στην παιδική κακοποίηση ούτε στην σεξουαλική παρενόχληση). Το πιο σημαντικό για μένα είναι να ιεραρχούμε στην θέση που της αναλογεί τη ψυχική υγεία, αλλά για να γίνει αυτό χρειάζεται να επανεξετάσουμε και να διαχωρίσουμε τις έννοιες της απόλαυσης, της ικανοποίησης, και της ευτυχίας. Δυστυχώς, η μεταμοντέρνα εποχή μονοπωλεί τη γρήγορη και τη νάρκισση απόλαυση.
Συνάμα, θλίβομαι που μια πλειάδα λούμπεν ανθρώπων δεν μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει «σεξ με συναίνεση» και τι «βιασμός». Πραγματικά γκροτέσκο, να διαβάζεις λέξεις, συνειρμούς, καθεστώτα και πλαίσια στα οποία είναι επιτρεπτά στο δημόσιο διάλογο η οποιαδήποτε αμφιβολία περί κακοποίησης. Όταν μπερδεύουμε θεμελιώδεις σχέσεις μεταξύ τους, και συγχέουμε έννοιες, τότε καταρρέει και η κοινωνία. Θα μου πεις, διάβασες κάτι καινούργιο; Όχι, δεν εκπλήσσομαι. Πλέον έχουν χτυπηθεί όλες οι πόρτες. Έχουν συμπεριληφθεί όλες οι σεξουαλικότητες, όλες οι οικονομικές τάξεις, όλα τα κοινωνικά στάτους, όλα τα χρώματα δέρματος.
«Η ζωή κατάφερε να είναι δίκαιη, επειδή έγινε άδικη με όλους»
-Έχεις πέσει ποτέ θύμα σεξουαλικής πίεσης ή λεκτικής βίας για το φύλο σου;
Ναι. Δεν το έχω δουλέψει ακόμη αλλά έχω μια επίγνωση ότι υπάρχει μια συναισθηματική «φλεγμονή».
Ναι. Έχω πέσει και από τα δύο φύλα. Δεν ξέρω αν είναι φυλετικό το ζήτημα. Βάζω κάποιους αστερίσκους. Τα στατιστικά δείχνουν να είναι. Και η εξελικτική ψυχολογία, επίσης.
Για να σταματήσω και αυτή την αφήγηση της θυματοποίησης μου, έχω υπάρξει και θύτης. Έχω ασκήσει αναρίθμητες φορές λεκτική βία στο αντρικό φύλο. Είχα εξωφρενικά έντονο απωθημένο θυμό, έκανα τόσες προβολές που αν ήμουν βίντεο στο YouTube θα ήμουν πρώτο στις τάσεις. Πραγματικά, πρωτόγονη συμπεριφορικά και συναισθηματικά με δύο πόδια, ήμουν σκατά. Όχι από τα σκατά που λες αυτά είναι λίπασμα, απ’τα τοξικά, τα μεγάλα, αυτά που τα βλέπεις στο δρόμο και λες «Μου θέλετε και Ευρώπη τρομάρα σας». Ήμουν οριακά μίσανδρη. Με πολλή δουλειά κατάφερα να μισώ εξίσου ίσα και τα δύο φύλα. Ξέρεις μωρέ, δεν μ’αρέσουν οι διακρίσεις. Ιδίως όταν απονέμονται σε ξένους μαθητές.
-Τι θα συμβούλευες έναν νέο που θέλει τώρα να ξεκινήσει να κάνει κωμωδία;
Να γνωριστούμε. Να μιλήσουμε από κοντά, να περάσει από το σπίτι μου. Ξέρεις… Να είμαστε λίγο πιο άνετα!
Σοβαρά τώρα. Το stand up comedy είναι αρκετά δύσκολο, γιατί χρήζει να διαθέτεις μια συνισταμένη δεξιοτήτων. Είναι πολύπλευρη δουλειά.
Κάπως μπακαλίστικα τη χωρίζω και ορίζω σε μια τριπλέτα: τη συγγραφή, την performance, και την προώθηση της δουλειάς σου. Και τα τρία έχουν έρεισμα και προϋπόθεση μια στοιχειώδης αυτοεκτίμηση, όπως κάθε δουλειά. Αν εσύ δεν πιστεύεις σε αυτά που λες, επ’ ουδενί δεν θα πείσεις κανένα. Και ΠΑΛΙ αν πας με αυτοσκοπό να πείσεις ότι είσαι αστείος/έξυπνος, πάλι δεν θα πείσεις κανέναν. Για πάρα πολύ καιρό είχα ένα δυσλειτουργικό mentality απέναντι στον κόσμο. Ασυνείδητα είχε γραφτεί μέσα μου πως ο κόσμος με βλέπει ως εχθρό με αποτέλεσμα να βρίσκομαι σε διαρκή άμυνα. Λίγο πριν ξεκινήσει η παράσταση ήμουν σε φάση «Θα τους αποδείξω πως είμαι έξυπνη, θα αποδείξω πως πραγματικά αξίζω », μια ατροφική ανάγκη ενός καθηλωμένου παιδιού. Είναι δουλειά και είσαι διασκεδαστής. Πας για να περάσουν καλά. Και αν περνάς και εσύ καλά, win-win situation.
Το να το παίξω προφήτης της κωμωδίας στα 22 μου, το θεωρώ τουλάχιστον γελοίο. Ούτε που υπάρχει και συνταγή επιτυχίας, το αστείο δεν είναι ένα πράγμα. Θα του έλεγα να δοκιμάσει τα πάντα. Ανεπιφύλακτα, να πειραματιστεί με την κωμική φόρμα. Και ας φάει τα μούτρα του, και ας ακούσει σχόλια “Δεν το 'χει το παιδί”. Τι άλλα να πω; Kαι να μου φάει τη δουλειά; ΌΧΙ ΑΓΟΡΑΚΙ ΜΟΥ, ΔΕ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑΤΕΠΩΝΥΜΟ ΜΟΥ ΜΕ ΚΟΚΚΙΝΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ. Ας περάσει απ’ το σπίτι μου. .
Ευχαριστώ για το χρόνο και την υπομονή. Εύχομαι καλή δύναμη, και να τελειώνει σύντομα τούτο το κακό.
