Να σου συστήσω τον Μιχάλη (Μαθιουδάκη) και τον Βύρωνα (Θεοδωρόπουλο). Είναι stand-up καλλιτέχνες πλήρους απασχόλησης. ΟΚ, σόρυ, ξέχασα, τους γνωρίζεις. Πολύ πιθανόν τους έχεις δει και σε κάποιες από τις άπειρες εμφανίσεις τους σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και επαρχία. Ή μπορεί να τους έχεις τσεκάρει στο youtube. Ίσως να ξέρεις απ’ έξω και ανακατωτά κάποια από τα «θρυλικά» πια αστεία τους.
Αναρωτήθηκες όμως ποτέ πως έφτασαν μέχρι εδώ; Βέροι Αθηναίοι και οι δυο, γέννημα-θρέμμα τσιμέντο, ηθοποιός ο πρώτος, απόφοιτος Πολυτεχνείου ο δεύτερος, ζούνε και αναπνέουνε πια για την κωμωδία. Μπορείς να τους απολαύσεις αυτόν τον καιρό, κάθε Τετάρτη (μέχρι 8 Μαρτίου), στο Six D.o.g.s με την παράστασή τους «Στα Πλάγια» (ή σε κάποια από τις πολλές περιοδείες τους εκτός πρωτευούσης).
Μέχρι τότε όμως άραξε. Και διάβασε τη συνέντευξή τους για το πώς έκαναν το όνειρό τους πραγματικότητα.
Στη ζωή σας παλιότερα τι κάνατε;
Βύρωνας: Δίδασκα σε παιδιά, ιδιαίτερα έκανα, δούλευα και σε φροντιστήριο –σκληρή δουλειά αν την κάνεις σωστά. Έπαιζα μπάσο και σε μία μπάντα (ερασιτεχνικά) και μετά σε μία άλλη.
Μιχάλης: Εγώ τόση ώρα προσπαθώ να θυμηθώ τις δουλειές που έχω κάνει… Λοιπόν έχουμε και λέμε: σερβιτόρος, μπάρμαν, «μπουφετζής», βοηθός καραγκιοζοπαίκτη και κλόουν σε παιδικά πάρτι. Έχω δουλέψει τεχνικός στην εταιρεία ΑΡΙΩΝ που δίνει εφαρμογές και μηχανήματα σε μαγαζιά -εντάξει, αυτό ήταν ανέκδοτο!. Επίσης γραμματέας σε συμβολαιογραφείο και σε άλλη φάση έψηνα χοντ ντογκ. Α, ναι, και ηθοποιός (γέλια) –αυτό παραλίγο να το ξέχναγα!
Πότε και για ποιον λόγο ξεκινήσατε να καταπιάνεστε με το stand-up;
Βύρωνας: Εγώ παρακολουθούσα πάρα πολύ, έχω «κατεβασμένα» βίντεο stand up από εποχές Napster. Ήμουνα, δηλαδή, fan τους είδους και το μελετούσα όπως κάποιος άλλος ακούει μουσική ή βλέπει ταινίες. Το 2011 είδα την προκήρυξη για έναν διαγωνισμό. Σκέφτηκα να δοκιμάσω χωρίς να πιστεύω βέβαια ότι θα ζήσω από αυτό. Δεν υπήρχαν πολλές ευκαιρίες τότε, ένας διαγωνισμός open mic ήταν και τέλος. «Ή το κάνω τώρα ή κλαίγομαι στα 50 μου ότι δεν το δοκίμασα ποτέ» σκέφτηκα. Μετά την πρώτη εμπειρία κατάλαβα πως «ή παίζεις και γράφεις κάθε μέρα για να γίνεις καλύτερος ή άστο καλύτερα». Είναι σαν «πρέζα» που σε τραβάει και λες «θέλω να το κάνω κάθε μέρα». Και από τις δύο, τρεις, δέκα παραστάσεις φτάσαμε σήμερα που για μας είναι «κανονική δουλειά».
Μιχάλης: Μικρός έβλεπα αποσπάσματα από εκείνα τα εμβόλιμα που έβαζαν στο STAR. Δε ήταν κάτι που με συγκινούσε, αλλά φαινότανε ότι έχει πλάκα. Δεν πήγα ποτέ στο comedy club της Ρικάκη, εγώ το πρώτο μου stand up το είδα στα 21 μου, στο πρώτο έτος της δραματικής σχολής, όταν μου έβαλε ένας φίλος να δω τον Έντι Μέρφι και να μου πει «μαλάκα, κοίτα πόσο γαμάτος είναι, μιλάει μία ώρα και δεν κάνει ούτε ένα σαρδάμ». Από τότε το ερωτεύτηκα –χωρίς, βέβαια, να έχω δει άπειρο stand up στη ζωή μου όπως οι πωρωμένοι fans. Ήξερα όμως πως αυτό το είδος θεάτρου μου αρέσει. Έτσι, δέκα χρόνια μετά, στα 31 μου αποφάσισα να γράψω έναν μονόλογο και να το δοκιμάσω.
Την εκτόξευση που βλέπουμε σήμερα εσείς πως την έχετε ζήσει;
Βύρωνας: Ο Μιχάλης έγραψε τον 50λεπτο μονόλογό και τον «κατέβασε» με τη μία. Εγώ ξεκίνησα από διαγωνισμό, μετά με λίγα λεπτά πάνω στη σκηνή, με συνεργασίες με άλλους κωμικούς… Τι να πω; Είναι πέντε χρόνια δρόμος (και τα είχε και τα έχει όλα).
Ποιο ήταν το «μυστικό» για να σας μάθει ο κόσμος;
Βύρωνας: Βοήθησαν πολύ και άνθρωποι που ήρθαν ή γύρισαν από το εξωτερικό όπως η Κατερίνα η Βρανά και ο Λάμπρος ο Φισφής που μετέφεραν μαζί τους τεχνογνωσία. Κυρίως όμως, για τους περισσότερους, ήταν το ανελέητο κυνήγι του «σποτ». Έχω παίξει σε διάλειμμα συναυλίας, παρουσίαση εγκαινίων ενός θεάτρου, σε φιλανθρωπικά μπαζάρ, για να μη μιλήσω για τα δεκάδες μπαρ στην Αθήνα και σε όλη την Ελλάδα. Με τη συνεχή έκθεση, κάθε κωμικός ξεχωριστά, αλλά και η ίδια η «σκηνή» κέρδισε κόσμο.
Μιχάλης: Εγώ δεν έζησα τα «πέτρινα χρόνια» του stand up. Όταν συνάντησα τον Βύρωνα και αρχίσαμε να δουλεύουμε μαζί ήδη είχε αρχίσει να παίρνει «μπρος η φάση». Συνεχίζουμε όμως να πηγαίνουμε παντού, όπου μας καλέσουν.
Τα ποιο «κουφά» μέρη που έχετε παίξει;
Μιχάλης: Στο Κορωπί, εκεί που πεθαίνουν τα όνειρα. Εκεί που δεν πάει ούτε άνθρωπος από την Κάντζα (γέλια και από τους δύο)
Βύρωνας: Σαν τους Αμερικάνους κωμικούς ταξιδεύουμε από τη μία άκρη στην άλλη. Έχουμε παίξει στους Παξούς (τον Χειμώνα)…
Μιχάλης: … σε sex shop (που μας είπαν να μη βρίζουμε κιόλας!), σε μαγαζί με βελόνες και σε ένα δισκοπωλείο-σπίτι.
Βύρωνας: Επίσης Ελασσόνα, Στυλίδα στο Δημοτικό Αναψυκτήριο, Πόρτο Ράφτη, Κερατέα…
Μιχάλης: …στην Ανάφη σε σκαλάκια, στα Κουφάλια έξω από τη Θεσσαλονίκη. Έχουμε παίξει και παίζουμε παντού!
Πως είναι να παίζεις σε κοινό που δεν έχει έρθει για την παράσταση αλλά απλά για να πιει ποτό σε ένα μαγαζί;
Βυρώνας: Με δυσκολίες… αλλά βγαίνει.
Μιχάλης: Μπορεί να γίνει οτιδήποτε για να σε δυσκολέψει. Δεν υπάρχει συγκεκριμένη αντίδραση. Μπορεί να είναι πολιτισμένοι και να τους πεις να κάνουν ησυχία και να κάνουν. Μπορεί να είναι μεθυσμένοι, μπορεί να μην καταλαβαίνουν καν, μπορεί να είναι βαθιά αγενής και ούγκανοι…
Βυρώνας: …και πολλοί μπορεί να γουστάρουν.
Μιχάλης: Γενικά φοβούνται πάρα πολύ ότι θα τους κοροϊδέψουμε, έχουν λάθος αντίληψη για το stand up, νομίζουν ότι είναι το μόνο πράγμα που κάνουμε είναι να «πειράζουμε» το κοινό –κάτι που προσωπικά δε με ευχαριστεί καθόλου. Όμως η νόρμα είναι να τους κερδίζουμε αυτούς τους «άσχετους» στο τέλος της βραδιάς. Πολλές φορές μας έχουν πει «δεν είχα ιδέα πως ‘αυτό που κάνετε’ είναι τόσο ωραίο».
Που πηγαίνει ένα αστείο όταν πεθαίνει;
Βύρωνας & Μιχάλης (με μία φωνή σχεδόν): Στο ίντερνετ, όταν στο παίρνουν και στο κάνουν meme.
Το ρωτάω αυτό διότι στην παράστασή σας δεν «κωλώνετε» να κάνετε κωμωδία με θέματα όπως το πένθος και ο θάνατος
Βύρωνας: Αν τα βάλεις κάτω, τα πράγματα που συνδέουν όλους τους ανθρώπους, όλους εμάς είναι το σεξ, το φαί, οι γονείς και ο θάνατος.
Τώρα για να γυρίσουμε στα «καλλιτεχνικά», γιατί η πολιτική σάτιρα δεν είναι πια στα φόρτε της στην Ελλάδα, μήπως πεθαίνει σιγά σιγά;
Βύρωνας: Επειδή αποκτήσανε όλοι φωνή και ο καθένας πια μπορεί να κάνει ένα αστείο στο twitter με έναν πολιτικό. Μάλιστα θα το δεις και ο πολιτικός ο ίδιος ή μπορεί ακόμα και να του απαντήσει. Τελικά, όλες οι πλευρές είναι ευχαριστημένες με αυτό. Όταν όμως ο θεατής πληρώσει εφτά ευρώ εισιτήριο δεν θέλει να ακούσει «χαχα πόσο χοντρός είναι ο Πάγκαλος». Ούτε έχει καμιά όρεξη για διδακτισμό.
Μιχάλης: Ένας φίλος μου είχε πει κάποτε «μετά το ΠΑΣΟΚ οι λέξεις χάσανε το νόημά τους». Η πολιτική σάτιρα σήμερα είναι νομιμοποιημένη από την κοινωνία μας και το σύστημα των media, πράγμα που σημαίνει ότι αναπαράγει κάτι το οποίο είναι πολύ ασφαλές –δεν είναι, δηλαδή, ουσιαστικός «πολιτικός» λόγος. Άλλωστε αν δεν έχεις να πεις κάτι σε αυτό το επίπεδο επί της ουσίας, δεν έχει κανένα νόημα να το προσπαθήσεις, μιας και τα πάντα πια έχουν ειπωθεί. Μάλιστα ένα πράγμα που σιχαίνομαι είναι ότι συνήθως στην Ελλάδα η πολιτική σάτιρα προκαλεί αυτό που ονομάζω “A-HA effect”, παίζει με το προφανές, επιβεβαιώνεις κάτι που ήδη είναι επιβεβαιωμένο. Και εμείς έχουμε το ίδιο effect με πολλά θέματα που σατιρίζουμε, αλλά είναι καθημερινά (ένα έπιπλο, το χέσιμο κλπ), δεν πουλάμε πρωτοπορία.
Οι δικές σας επιρροές, τελικά, στο stand up ποιες είναι;
Βύρωνας: Υπάρχουν κωμικοί που θαυμάζω όπως ο Dan O’ Brien και ο Rodney Dangerfield, κωμικοί που έχω πάρει πράγματα από αυτούς αλλά, τελικά, οι πραγματικές επιρροές σου είναι η σκηνή σου. Πάντα το λέω: θα επηρεαστώ από τον Μαθιουδάκη επειδή κάνουμε 150 παραστάσεις τον χρόνο μαζί.
Μαθιουδάκης: Εγώ θαυμάζω τον Louis C.K. και αγαπώ πολύ τον Greg Giraldo που έχει πεθάνει. Από τα «βίντεο-κονσέρβα» όμως μπορείς να εμπνευστείς, δεν μπορείς να μάθεις πραγματικά. Από την τριβή με τους συναδέλφους (τον Βύρωνα, τον Λάμπρο) είναι που βελτιώνεσαι· αυτό το πράγμα το μαθαίνεις ζωντανά, δεν γίνεται αλλιώς.
Γιατί έχετε επιλέξει εδώ και καιρό να εμφανίζεστε ως δίδυμο;
Μιχάλης: Αλλάζει το ύφος και ο θεατής ξεκουράζεται πρώτα από όλα. Στο δικό μας ντουέτο αλλάζει η θεματική, αλλάζει το στυλ και έτσι υπάρχει μια ευχάριστη διακύμανση στην ροή της παράστασης. Όμως αυτό που πραγματικά μας έκανε να πάρουμε την απόφαση είναι η εκλεκτική συγγένεια στον τρόπο που κάνουμε κωμωδία.
Βύρωνας: Το «μπαγιόκο», μόνο το «μπαγιόκο» (θα πει με ειρωνικό ύφος). Σοβαρά τώρα, εκτός από την εκλεκτική συγγένεια που είναι το σημαντικότερο, είναι και ο επαγγελματισμός που μας ενώνει και η «παρέα» –γιατί είναι κουραστικό να κάνεις όλες αυτές τις περιοδείες μόνος.
Μιχάλης: Εμείς ταιριάζουμε «σκηνικά» μεταξύ μας, πολλές φορές μπερδεύουν τα κείμενά μας!
Βύρωνας: Πάντα ψάχνω να βρω κάποιον από το κοινό που θα «ψοφάει» για έναν από τους δυο μας και θα μισεί τον άλλον. Δεν έχει συμβεί μέχρι τώρα.
Μία τελευταία ερώτηση, τώρα που τα «πράγματα πάνε καλά» για εσάς, σας βγαίνει καθόλου «σταριλίκι»;
Βύρωνας: Δεν προλαβαίνεις να την «ψωνίσεις», δε σε αφήνει η το επάγγελμα.
Μιχάλης: Αυτό που νιώθω εγώ είναι ευγνωμοσύνη.
Βύρωνας: Μετά από τις βραδιές που όλα έχουν πάει καλά, και έχουμε πιει και τα ποτά μας, αυτό που λέω πάντα είναι πως είμαστε πολύ τυχεροί αφού κάνουμε την καλύτερη δουλειά στον κόσμο.
Μιχάλης: Στα άσχημα τι λέμε;
Βύρωνας: Πάλι το ίδιο λέμε. Ότι επιβιώσαμε και ότι κάνουμε την καλύτερη δουλειά στον κόσμο.
[φωτογραφίες © Mike Tsolis]
