«Να σε κεράσω μια μπύρα;», με ρώτησε ο Θανάσης Χουλιαράς, ο frontman των KollektivA λίγα λεπτά αφότου είχα φτάσει στο «σπιτικό» studio της μπάντας και είχαμε ανταλλάξει τις τυπικές συστάσεις, όπως κάνουν οι άνθρωποι που γνωρίζονται για πρώτη φορά. Πριν προλάβω να απαντήσω, ήρθε η ενημέρωση κατευθείαν από τον τόπο του ρεπορτάζ, το ψυγειό: «Α, ναι... τελικά δεν έχουμε». Δεν ξέρω αν ο Θανάσης ένιωσε άσχημα (που δεν το πιστέυω), προσωπικά δεν παρεξηγήθηκα γιατί, ξέρεις, ο ίδιος διάλογος έχει γίνει ένα εκατομμύριο φορές όταν έρχεται κάποιος δικός μου φίλος στο σπίτι.
Ακόμα και χωρίς μπύρα, μιλήσαμε για το επερχόμενο live στο Gagarin, για την τελευταία τους δουλεία, τα «Σύρματα» και για άλλα πολλά λες και είχαμε συναντηθεί στο παρελθόν άλλες 10 φορές.
Και η αλήθεια είναι ότι μόλις κατεβαίνεις αυτά τα πέντε-έξι σκαλιά για να βρεθείς στο στούντιο, συμβαίνει αυτό που περίπου νιώθεις και όταν ακούς τις δουλειές των kollektivA: ακόμα και αν δεν τους γνώριζες από το 2009 (ή παλιότερα όταν έπαιζαν ως Φτηνό Ευέλικτο Μουσικό Δυναμικό), μόλις ακούσεις τις δουλειές τους, αισθάνεσαι πως όλο αυτό είναι τρομερά οικείο, πως ακόμα και αν δεν το ήξερες, αυτό βρισκόταν εκεί και με κάποιο αδιόρτατο τρόπο πάντα σε συντρόφευε.
Αν το πάμε λίγο πιο θεωρητικά, μια τέτοια αίσθηση σημαίνει ότι οι KollektivA είναι η εκφραση της εποχής μας -και αυτό είναι τρομερά αισιόδοξο.
Σε δύο μέρες ανεβαίνετε για πρώτη φορά στην σκηνή του Gagarin 205. Τι θα περιμένουμε από εσάς;
Θανάσης: Έχουμε θέσει ως στόχο να κάνουμε το καλύτερό μας live. Έχει τα φόντα να είναι το πιο δυνατό, το πιο έντονο, το πιο εκρηκτικό. Η μπάντα είναι στην καλύτερή της φάση και πρόσφατα κυκλοφορήσαμε τον τελευταίο μας δίσκο, που όπως διαβάζουμε και ακούμε από ειδικούς και μη του χώρου, είναι ο καλύτερος δίσκος που έχουμε κάνει ποτέ. Πάμε λοιπόν να παίξουμε για πρώτη φορά ζωντανά τον καλύτερο μας δίσκο. Επίσης, αυτή τη φορά επιλέξαμε να έχουμε καλεσμένους από ένα ευρύ φάσμα της hip hop σκηνής. Νομίζω ότι όλο το Gagarin θα χοροπηδά για 2,5 και πλέον ώρες.
Εξαιρετικά όλα αυτά, και ποιοι είναι οι καλεσμένοι σας;
Θανάσης: Ο MC Yinka, o Νικόλας Καρίμαλης από τους Razastarr, ο Μόνιμος Κάτοικος, η ομάδα των PsyClinic TactiX και ο Δημήτρης Καλαντζης από τους Tsopana Rave, ο οποίος είναι φοβερός perfomer και ο τρόπος που τραγουδά, ήδη από τα χρόνια της μπάντας του, ήταν ένα άτυπο crossover hip hop, punk και rock.
photo credit: Λευτέρης Παρτσάλης
Οι συναυλίες σας είναι σεσημασμένες για την εκρηκτικότητά τους. Πώς το έχετε κατακτήσει αυτό;
Φάνης: Είναι μια διαδικασία συνειδητή και ταυτόχρονα πηγαία. Γνωρίζουμε ότι για να περάσει η μουσική μας και όλη η ενέργεια από τη μουσική μας θα πρέπει η παρουσία μας στη σκηνή να είναι αντίστοιχη. Από την άλλη, ξέρεις, όλο αυτό είναι κάτι ανεξέλεγκτο. Παραδινόμαστε στη ροή της συναυλία, αντλούμε ενέργεια από τον κόσμο και την επιστρέφουμε πίσω. Πρόκειται για ένα ενεργειακό πανηγύρι, δεν είναι κάτι που μπορείς να το ελέγξεις.
Θανάσης: Αποθεώνω τη φράση «ενεργειακό πανηγύρι». Αυτό ακριβώς συμβαίνει. Ο σκληρός πυρήνας των ακουσμάτων μας και αυτά που βλέπαμε από πιτσιρικάδες στις συναυλίες ήταν ζωντανές εκρήξεις επί σκηνής. Ο στόχος μας είναι να μην κάνουμε ποτέ ένα άσχημο live, να μην πέφτουμε ποτέ κάτω από το μέτριο.
Ένα δυνατό live από είναι μόνο θέμα εμπειρίας να διαβάζεις τη στιγμή ή χρειάζεται και πολλή προπόνηση και προετοιμασία όταν τα φώτα είναι σβηστά;
Φάνης: Υπάρχει μια ωραία ιστορία. Μία δημοσιογράφος παίρνει συνέντευξη από τον Πικάσο και τον παρακαλεί να της σχεδιάσει κάτι απλό να το έχει σαν ενθύμιο. Ο Πικάσο κάθεται σε μια γωνιά και μέσα σε πέντε λεπτά σχεδιάζει ένα αριστούργημα. «Απίστευτο», λέει, η δημοσιογράφος «το φτιάξατε μέσα σε πέντε λεπτά». «Με συγχωρείτε» της απαντά ο Πικάσο, «μέσα σε 40 χρόνια και πέντε λεπτά».
Έτσι συμβαίνει και με τα live. Αυτό που βλέπει ο θεατής είναι το αποτέλεσμα μιας διαλεκτικής σχέσης ανάμεσα στην πείρα, στα χιλιόμετρα που έχεις κάνει, στον αυθορμητισμό της στιγμής και την αλληλεπίδραση που έχεις με τον κόσμο.
Για μια μπάντα στην Ελλάδα, όπου η μουσική βιομηχανία είναι ημιθανής, μήπως είναι μονόδρομος οι συναυλίες προκειμένου να γίνει γνωστή αλλά και για να εξασφαλίσει τα προς το ζην;
Φάνης: Αν θες να εκφράσεις κάποια πράγματα, χρειάζεσαι δισκογραφία, παραγωγή έργου. Πρέπει να κάτσεις να συνθέσεις, να ενορχηστρώσεις κτλ. Από την άλλη, η συναυλία είναι ο μόνος τρόπος που έχεις ώστε αυτό το έργο να έρθει άμεσα σε επαφή με τον κόσμο στον οποίο απευθύνεται. Ναι, νεκρή η μουσική βιομηχανία, αλλά χεστήκαμε κιόλας. Θέλω να πω ότι η δική μας ανάγκη να εκφραστούμε δεν θα καμφθεί.
Θανάσης: Νομίζω ότι το μοντέλο και το μοτίβο που λες λειτούργησε για ένα διάστημα, ωστόσο αν παρατεταμένα υπάρχει δυσαναλογία ανάμεσα σε συναυλίες και δισκογραφία τότε μακροπρόθεσμα θα έχει πρόβλημα ένας καλλιτέχνης ή μία μπάντα. Δηλαδή πόσες φορές να πας σε μια συναυλία όταν η set list δεν ανανεώνεται με φρέσκο υλικό; Εμείς δεν τα διαχωρίζουμε. Θέλουμε να κάνουμε καλά live και να κάνουμε καλούς δίσκους.
photo credit: Λευτέρης Παρτσάλης
Είστε περπατημένη μπάντα συναυλιακά, μήπως έχετε καταλήξει αν προτιμάτε μικρούς ή μεγάλους χώρους;
Θανάσης: Μας αρέσουν οι αμιγώς συναυλιακοί χώροι. Δεν είναι δηλαδή θέμα μεγέθους όσο το αν ο χώρος λειτουργεί μόνο για live ή αν είναι και μπαρ, πχ, που κατά καιρούς φιλοξενεί συναυλίες. Τώρα εμείς σίγουρα αποδίδουμε καλύτερα σε ένα stage πιο μεγάλο. Ωστόσο, για κάποια πιο ειδικά projects, ένα unplugged session, πχ, εκεί. Η ουσία όμως είναι ότι προτιμούμε να μην παίζουμε τόσο συχνά, αλλά όταν το κάνουμε να έχουμε στη διάθεσή μας έναν μεγάλο χώρο.
