«Θα το παίξω πρώτα και θα σου πω τι είναι αργότερα». Αυτά τα λόγια, ανήκουν στον Miles Dewey Davis και μεταφράζουν κατά μεγάλο βαθμό την συνολική του πορεία στο χώρο της jazz. Λάθος. Μεταφράζουν απόλυτα την συνολική του πορεία στο χώρο της μουσικής. Καλύτερα έτσι. Ο Davis δεν ήταν ο καλύτερος τρομπετίστας που γνώρισε ο πλανήτης, γιατί πολύ απλά, δεν χρειάστηκε να γίνει. Δεν ήταν αυτός ο σκοπός του. Ο Dizzy Gillespie, ένας από τους μέντορές του, ήταν σαφώς καλύτερος.
Γιατί πρέπει να ακούσεις το Kind of Blue του Miles Davis
Η διαφορά μεταξύ τους, βρισκόταν στη σκέψη ή στο φυσικό ταλέντο. O Dizzy ήθελε να αλλάξει τη jazz. Το κατάφερε. Δεν ήταν ο μοναδικός, αλλά ήταν ανάμεσα σε αυτούς που το έπραξαν. Ο Miles, ήθελε να αλλάξει τη μουσική. Το κατάφερε, χωρίς να ενδιαφέρεται για τις περιφρονήσεις των συναδέλφων του, σε μια εποχή που η jazz δεν δεχόταν πειραματισμούς. Ακόμα και η bebop, χρειάστηκε τον χρόνο της μέχρι να καθιερωθεί, ποιος ήταν αυτός που από το πουθενά, θα απαιτήσει κατά κάποιο τρόπο, να υπάρξει εξέλιξη;
Birth of the Cool, Kind of Blue, Sketches of Spain, Bitches Brew, Tutu. Με αυτούς τους δίσκους, ο Davis κατάφερε να ορίσει τη μουσική του μέλλοντος. Μέχρι και σήμερα, οι νέοι καλλιτέχνες μελετούν, δανείζονται και κλέβουν από αυτούς. Ο πάντα σκληρός και πολλές φορές απότομος τρομπετίστας, ήταν ένας πιονέρος, ένας άνθρωπος που επέμενε να μην μένει στάσιμος καθώς και η ίδια η Γη, δεν σταματάει να γυρίζει.
Πρόλαβε να παίξει τον ρόλο του ακόμα και στο hip-hop, με το αμφιλεγόμενο δίσκο Doo-bop. Το εκπληκτικό με τον Davis, είναι πως πολλοί θυμούνται την πρώτη φορά που άκουσαν κάποιο δίσκο του, όπως θυμούνται την πρώτη τους ερωτική επαφή ή την πρώτη τους μεγάλη απογοήτευση. Ο ήχος του, έχει την ικανότητα να σου δημιουργεί ένα τραύμα που μένει για πάντα ανοιχτό, που αρνείται να επουλωθεί.
Θυμήσου τι είχαμε γράψει για τον Ray Charles
Ένα ακόμα χαρακτηριστικό του Davis ήταν ο τρόπος που εμφανιζόταν από το πουθενά, τάραζε τους πάντες, μαζί και τις δισκογραφικές και έπειτα, με τον ίδιο τρόπο, εξαφανιζόταν για λίγα χρόνια. Κάθε φορά που επέστρεφε, κουβαλούσε μαζί του άσημους μουσικούς, νεαρούς σε ηλικία. Σπαρταρούσαν, έτρεμαν όταν τους προσέγγιζε, καθώς ήταν κάτι παραπάνω από αυστηρός, όμως έβλεπαν σε αυτόν τον απόλυτο δάσκαλο. Μάθαιναν από τον καλύτερο, για να γίνουν οι καλύτεροι. Αυτό που δεν κατάλαβαν πολλοί, ήταν πως και ο Miles μάθαινε από εκείνους.
(Ο μεγαλύτερος σε πωλήσεις jazz δίσκος, είναι το Kind of Blue)
Η βραχνή φωνή της jazz, ο κυρτός τύπος με την τρομπέτα και τα περίεργα ντυσίματα, ήταν αυτό που ήθελαν και θέλουν να γίνουν οι άνθρωποι της μουσικής. Πρωτεργάτες της εξέγερσης, το πρώτο κεφάλαιο στην Ιστορία, ο βράχος σε μια παραλία από βότσαλα.
