Ο επαγγελματικός αθλητισμός είναι σαν τη ζωή. Και στις δύο περιπτώσεις όλα τα ωραία κάποια στιγμή τελειώνουν, όσο και να μην θέλουμε να το πιστέψουμε. Έτσι έγινε με τον Διαμαντίδη πριν λίγα χρόνια, κάτι ανάλογο συνέβη με τον Michael Jordan το 2003 ή τον Zinedine Zidane το 2006 στο Μουντιάλ της Γερμανίας.
Αν το δούμε σφαιρικά, έτσι νιώσαμε και με το «αντίο» του Clint Eastwood στο σινεμά.
Το ίδιο συναίσθημα βεβαίως, νιώσαμε και στον μηχανοκίνητο αθλητισμό βλέποντας τα σύγχρονα τοτέμ Michael Schumacher (πριν το ατύχημα) και πρόσφατα τον Fernando Alonso (που επέστρεψε) να αποχαιρετούν τις πίστες, ολοκληρώνοντας έτσι τον κύκλο της παλιάς φρουράς.
Εκτός βέβαια και αν μιλάμε για Moto GP. Εκεί η «ζωντανή ιστορία» του αθλήματος τρέχει ακόμα και δεν λέει να σταματήσει.
Είναι ο τύπος που το 2002 ανέβηκε για πρώτη φορά σε μοτοσικλέτα της πρώτης κατηγορίας και από τότε δεν σταμάτησε να «οργώνει» την άσφαλτο. Ο άνθρωπος που ουσιαστικά έκανε το Moto GP αυτό που είναι σήμερα. Ο μεγάλος «Dottore» -στα ελληνικά «γιατρός»-, ο Valentino Rossi.
Γιατί όμως «γιατρός»;
Ακόμα και αν δεν έχεις δει Moto GP στη ζωή σου, δεν γίνεται να μην έχεις ακουστά τον άρχοντα των μηχανών. Ο Ιταλός είναι κάτι σαν τον Schumacher του είδους, με 7 τίτλους στη μεγάλη κατηγορία (και 9 συνολικά με αυτή των 500cc) και παρότι πολλοί στην ηλικία του θα τα είχαν παρατήσει προ 5ετίας, εκείνος συνεχίζει να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα. Να οδηγεί με αδρεναλίνη και τρέλα, να ζει ριψοκίνδυνα αψηφώντας παράλληλα τον κίνδυνο του τραυματισμού-ταφόπλακα (ειδικά στην ηλικία του) αποδεικνύοντας συνεχώς ότι είναι ο κορυφαίος όλων των εποχών.
Για αυτό άλλωστε τον φωνάζουνε «Dottore». Διότι κάθε του κίνηση είναι άψογη, με μαθηματική ακρίβεια και «κρύο αίμα» που ταιριάζει σε ένα μεγάλο πρωταθλητή. Υπάρχουν βέβαια και ορισμένοι που θεωρούν ότι τον φωνάζουν έτσι εξαιτίας των πολλών επιτυχιών του, άρα έχει «ντοκτορά» στα τρόπαια.
«Γιατρός» από τη μία, «γιατρός» και από την άλλη, πάντα με το νο.46 στο μπροστά μέρος της μοτοσικλέτας, αριθμό που χρησιμοποιούσε και ο πατέρας του Grazziano πριν από αυτόν στο Moto GP.
Πέρα από τους τίτλους και τις αμέτρητες νίκες, οδηγώντας τις Honda, Ducati και κυρίως Yamaha έχει να επιδείξει και κάτι άλλο πολύ σημαντικό. Κάτι που οι περισσότεροι θρύλοι -γιατί και εκείνος θρύλος είναι- θα ήθελαν και ζηλεύουν βλέποντάς τον.
Simply the Best
Παρά το γεγονός ότι σε ένα άθλημα όπως το Moto GP που η ηλικία του, με τόσους κραδασμούς και ένταση, είναι απαγορευτική, εκείνος... το χαβά του. Όχι μόνο τρέχει γιατί το γουστάρει αλλά είναι πάντα ψηλά και ενοχλεί τα φαβορί. Η Yamaha του είναι φανερό πως δεν μπορεί να ανταγωνιστεί την Honda του Marc Marquez σε τελική ταχύτητα, ωστόσο εκείνος δεν πτοείται. Θα χάσει πόντους στην ευθεία, αλλά είναι τόσο πολυμήχανος που θα τους προσπεράσει στις στροφές.
Ο Rossi έχει να πάρει τίτλο εδώ και κάτι παραπάνω από μια 10ετία ωστόσο αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι ακόμα στην πρώτη γραμμή. Και αυτό είναι που τον κάνει ξεχωριστό. Το ότι ακόμα και στα 42 του χρόνια έχει το know how και τη μαγκιά να παραμένει στις ψηλές θέσεις της βαθμολογίας, να ανεβαίνει στο βάθρο και να ελπίζει σε έναν ακόμα τίτλο. Κάτι που ούτε ο μεγάλος και τρανός Schumacher δεν μπόρεσε να κάνει στο αγωνιστικό φινάλε του.
Αυτό είναι ίσως που κάνει τον Valentino μοναδικό στο είδος του. Το ότι είναι ένας τύπος που τόσα χρόνια μας απασχολεί αποκλειστικά και μόνο με όσα πετυχαίνει πάνω στους δύο τροχούς -σε αντίθεση με τον εκκεντρικό φίλο μας τον Raikkonen- ενώ ποτέ του δεν σταμάτησε να ξεχωρίζει στο Moto GP.
Είναι ο λόγος που θα μας πονέσει αρκετά όταν θα αποφασίσει να βάλει στην άκρη το κράνος και τα γάντια του αναβάτη. Διότι είναι ο τύπος που δεν μας έκανε ποτέ να αισθανθούμε ότι ο πατέρας χρόνος έβαλε κάποια πινελιά στην απόδοσή του. Είναι ο αυθεντικός, μάγκας, πρωταθλητής που έδειξε σε όλους πώς είναι να τρέχεις με το μυαλό και πάνω από όλα την καρδιά και όχι μονάχα με το κορμί.
