Τον τελευταίο καιρό είχα μία ενόχληση στο στομάχι που δεν έλεγε να φύγει. Δεν βοηθούσε η έξτρα χρήση καφεΐνης ούτε και η δίαιτα με μπέργκερ και αλκοόλ βεβαίως βεβαίως –την οποία προφανώς και δεν συνιστώ. Υπήρχαν και βάσιμοι λόγοι για να είμαι αγχωμένος για να πω την αλήθεια. Όλα αυτά με οδήγησαν να επισκεφθώ έναν εξειδικευμένο στομαχολόγο. Η γνωμάτευση; «Ψυχοπαθολογικό είναι, προσπάθησε να ηρεμήσεις». Το ίδιο μου είχε πει και ένας ορθοπεδικός πριν κάποια χρόνια για ένα θέμα στη μέση που αντιμετώπιζα.
Ωραία. Πως; Πως θα το κάνω αυτό ρε αδέρφια, επαγγελματίες είστε! ΠΩΣ;;;
Μιας και δεν έλαβα καμία απάντηση είπα να συμβουλευτώ τον μεγάλο γιατρό του ίντερνετ. Αυτόν που πάντα έχει μία συμβουλή να δώσει. Παρακάτω ακολουθούν τα καθαρά υποκειμενικά συμπεράσματά μου.
Σύντομη Άσκηση
Αναμφισβήτητα η γυμναστική με έχει βοηθήσει και συνεχίζει να με βοηθάει να χαλαρώσω, να νιώσω καλύτερα και, τελικά, πιο ήρεμος. Όταν μπορώ να την κάνω. Όταν είμαι σπίτι ή έχω χρόνο για το γυμναστήριο. Όταν όμως πήζω στο γραφείο; Τι να κάνω; Να αρχίσω να πλακώνομαι στα push ups στη μέση του διαδρόμου; Όχι, αυτό το έκανε ο γυμναστής μου στο λύκειο και ακόμα θεωρώ ότι είναι ότι πιο γραφικό έχω δει. Για να μη μιλήσω για όταν μου τα «σκάει» το άγχος στο μετρό. Press ups εγώ σε καθίσματα δεν κάνω. Κωλώνω.
Ισορροπημένη διατροφή
Κοίτα, ξέρω ότι είναι η ώρα να μαζευτώ από τώρα σχετικά με την κοιλιά, αλλιώς θα πρέπει να βγω στην παραλία με στολή καταδύσεων. Και όντως έχω κόψει τηγανητά, πολλά λίπη, έχω εφοδιαστεί και με ρυζογκοφρέτες. Αλλά, λέω αλλά, όταν τα νεύρα πιάνουν κόκκινο δε μπορώ να φάω μαρούλια και μπανάνες. Μετά βίας κρατιέμαι να μην πάω στο μπαρ για μπύρες. Ας το αφήσουμε εδώ αυτό το θέμα.
Γιόγκα-Πιλάτες
ΟΚ, ναι ξέρω οι «γυμναστικές της Άπω Ανατολής» είναι ιδανικές και ως ασκήσεις ηρεμίας. Μόνο που με φαντάζομαι με σουηδικά κορμάκια γυμναστικής να χοροπηδάω πάνω σε πλαστικές μπάλες. Σαν εφιάλτης από ποπ βίντεοκλιπ από τα 80s μου ακούγεται. Δε νομίζω να με ηρεμήσει. Κατάθλιψη θα πάθω.
Εισπνοές-Εκπνοές
«Αχ, αγάπη μου και να’ξέρες» τι σκέφτομαι κάθε φορά που παίρνω βαθιά ανάσα όταν είμαι φουλ αγχωμένος. Δε μου κάνει καλό, μετατρέπει το άγχος σε αγνό ανόθευτο μίσος για τους ανθρώπους. Μου δίνει δύναμη να μισώ ακόμη περισσότερο τους άλλους και τον εαυτό μου. Ως εκ τούτου, ακόμα και αν κάνει καλό σε μένα, δε θα κάνει καλό στην ανθρωπότητα. Είμαι ουμανιστής δε μπορώ να επιτρέψω ένα πιθανό αιματοκύλισμα.
Μάσα τσίχλα
Όχι, προτιμώ να μασήσω τα ούλα μου. Το να μου προτείνεις κάποιος να μασήσω τσίχλα για να χαλαρώνω είναι το ίδιο με το να πεις σε κάποιον «ηρέμησε» όταν είναι τσαντισμένος. Δεν ηρέμησε ποτέ κανείς έτσι –ούτε όταν του το είπε η Μίλα Κούνις.
Προφανώς όλες οι προηγούμενες μέθοδοι, με εξαίρεση την τσίχλα, εάν χρησιμοποιούνται σε καθημερινή βάση μπορούν να αποβούν σωτήριες. Όμως σε πέντε λεπτά το θέμα του άγχος δε λύνεται. Θέλει αρετή και τόλμη για να μπορέσεις να το αποτινάξεις –δίχως, απλά, να καταλήξεις να πίνεις μπύρες από όταν τελειώσεις τη δουλειά και μέχρι το άλλο πρωί. Που θα πάει θα στρώσει…
