Ως κλασικός διπολικός Έλληνας, η άλλη πλευρά του διχοτομημένου μου εαυτού φέρει την ταυτότητα του αθλητικογράφου, που ασχολείται με το καθημερινό ρεπορτάζ του μπασκετικού Παναθηναϊκού και αν είσαι Ολυμπιακός, αυτό που θα διαβάσεις, δεν είναι ένα οπαδικό, δεν είναι ένα μπασκετικό, δεν είναι καν ένα βιωματικό κείμενο.
Προχωράμε.
Στα εντός έδρας παιχνίδια του ΟΑΚΑ, παίρνοντας τη θέση μου στα δημοσιογραφικά θεωρία, ή τριγυρνώντας σαν την άδικη κατάρα γύρω από το παρκέ πριν το τζάμπολ, από τα μεγάφωνα του γηπέδου φτάνουν στα αυτιά μου αρκετές ενδιαφέρουσες και ομολογουμένως «ανεβαστικές» μουσικές επιλογές που δίνουν άλλη αίσθηση στην εικόνα των παικτών που προθερμαίνονται.
Αν μου ζητήσετε να ταυτοποιήσω το είδος της μουσικής που κυριαρχεί, θα εκτιμούσα ότι κλίνει προς την house. Κι αν μου ζητούσατε ένα συγκεκριμένο παράδειγμα, θα σας έδινα το αγαπημένο μου, που πλέον έχει γίνει κομμάτι της γηπεδικής, ρεπορταζιακής μου ρουτίνας στο ΟΑΚΑ:
Η ομάδα του Παναθηναϊκού, αποφάσισε να περάσει σε άλλο, πιο διαδραστικό, πιο «ζωντανό» και πρωτοποριακό επίπεδο, ανοίγοντας διάπλατα τις πόρτες και τα μυαλά που πρέπει να ξεφεύγουν από τον κοινότυπο και αποστειρωμένο κατάλογο, για να υποδεχτεί την Ισραηλινή σαξοφωνίστρια, Yarden Klayman.
Ενδεχομένως να μοιάζει και αδιάφορο στα μάτια ενός οπαδού που έχει κολλημένο το βλέμμα του στο παρκέ, περιμένοντας το παιχνίδι να αρχίσει, με μόνη του έγνοια τη νίκη της ομάδας του, εν προκειμένω επί της Αρμάνι Μιλάνο (21/12). Τη βραδιά δηλαδή που η διεθνούς φήμης σαξοφωνίστρια θα δώσει μία άλλη νότα στα προεόρτια ενός αγώνα που, πέρα από τη σκοπιμότητα του αποτελέσματος, δεν πρέπει να αγνοούμε ότι είναι γιορτή.
Κι αν η λέξη γιορτή παραείναι εκλεπτυσμένη στην οπαδική διάλεκτο, ας συμβιβαστούμε με την παραδοχή ότι τέτοια παιχνίδια, ευρωπαϊκά, στην κορυφαία μπασκετική διοργάνωση της Γηραιάς ηπείρου, πρέπει να αντιμετωπίζονται ως events. Κι όχι μόνο από τις ομάδες που -πρέπει να- προσπαθούν να τα ακομπανιάρουν με παρόμοια καλλιτεχνικά απεριτίφ, αλλά και από τον κόσμο, τον φίλαθλο, τον θεατή. Η Μπασκόνια, σε κάθε ματς έχει χορωδία που συνοδεύει τον ύμνο της Euroleague. Το ίδιο έκανε πρόσφατα η Χίμκι στη Μόσχα.
Γιατί όχι και ο Παναθηναϊκός;
Όταν πας να δεις έναν αγώνα, ευρωπαϊκό αγώνα, όταν πληρώνεις εισιτήριο, όταν παίρνεις διαρκείας, αν θες να λέγεσαι θεατής και όχι απλά ταυτισμένος φίλαθλος, πέρα από τις απαιτήσεις σου για την ομάδα, οφείλεις, απέναντι στον εαυτό σου πρωτίστως, να προσφέρεις και άλλες διαπεραστικές εικόνες για να παρακολουθήσεις ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα και να πετύχεις τον πραγματικό αυτοσκοπό της παρουσίας σου εκεί ψηλά, στην κερκίδα: Τη διασκέδασή σου. Την ψυχαγωγία σου. Και φυσικά, την εκτόνωσή σου, σε όλους τους τομείς.
Για την σαξοφωνίστρια θα μας πεις τίποτα;
Το βράδυ της 21ης Δεκεμβρίου, όσο λοιπόν τα μάτια σου θα σπινθηρίζουν για μπασκετικό θέαμα, όσο θα μένουν κολλημένα στο παρκέ και στο ταμπλό περιμένοντας το σκορ στο τέλος να έχει «πράσινη» υπεροχή, τα αυτιά σου θα νιώσουν ένα πρώτο ερέθισμα, χαλαρωτικό και ανεβαστικό ταυτόχρονα. Ερέθισμα, που με τη σειρά του, θα δώσει την έντολη να στρέψεις το βλέμμα σου και να ανακαλύψεις από πού έρχεται αυτός ο ήχος.
Η εικόνα που θα συναντήσεις, οπτικά και μόνο, θα δικαιώσει το ένστικτό σου, στη θέα μίας πανέμορφης 25χρονης κοπέλας και ίσως ακόμα και να μιουτάρει για δευτερόλεπτα τον ήχο, που έστω και προσωρινά ενδεχομένως υποχωρήσει στο περιτύλιγμα.
Η Yarden, θα μάς συστήσει τον δικό της μουσικό, παράλληλο κόσμο, διχοτομημένος (και αυτός) αλλά και αρμονικά ισορροπημένος ανάμεσα στον σαγηνευτικό ήχο του σαξοφώνου και τον ηλεκτρονικό ήχο των house των ματιών που συνοδεύει.
Κατάγεται από το Ισραήλ, ωστόσο έμαθε να παίζει σαξόφωνο στα τρία χρόνια που ζούσε στην Αυστραλία. Αυτή τη στιγμή, σε νεαρή ομολογουμένως ηλικία, αποτελεί μία από τις πιο πετυχημένες και πολυταξιδεμένες σαξοφωνίστριες της χώρας της, έχοντας γυρίσει τον κόσμο, τα πάρτι, τα φεστιβάλ και κυρίως τη στερεοτυπική αντίληψη περί σαξοφώνου... ανάποδα.
Γιατί;
Γιατί σαξόφωνο δεν σημαίνει απαραίτητα jazz. Γιατί το σαξόφωνο δεν έχει μείνει μόνο στον Charlie Parker, ούτε είναι μόνο για τον David Sanborn. Γιατί έχει πάει το όργανό της σε άλλο επίπεδο, εναρμονίζοντάς το με τη σύγχρονη και αρκετά δημοφιλή πια μουσική της deep house.
Με το «Live on Dj» ως επικεφαλίδα των tour της να επεξηγεί τι ακριβώς κάνει πάνω στη σκηνή, στο πλευρό κορυφαίων DJ's, καταφέρνει να δίνει μία πιο jazz και σίγουρα πιο μελωδική αισθητική στην ηλεκτρονική μουσική που εκείνοι ελέγχουν. Όλα αυτά, πλασαρισμένα στο εκστασιασμένο κοινό με μία πληθωρική σκηνική παρουσία, όχι μόνο χάρη στα χαρακτηριστικά μιας εντυπωσιακής γυναίκας αλλά και στην ενέργεια που βγαίνει από το σαξόφωνο και τις κινήσεις της.
Εσύ, λοιπόν, φίλε του Παναθηναϊκού που θα πας στο ΟΑΚΑ την επόμενη εβδομάδα για το ματς με την Αρμάνι, πριν χειροκροτήσεις, φωνάξεις, τραγουδήσεις για τους «πράσινους», άφησε τον εαυτό σου ελεύθερο και απερίσπαστο από ελληνικά κλισέ να απολαύσει τη στιγμή και όλη την μπασκετική, καλλιτεχνική, ψυχαγωγική βραδιά.
Θα το απολαύσεις δεδομένα και τα παρακάτω βίντεο σου οπτικοποιούν τους λόγους...
Νοσταλγός της Jazz; Νοσταλγός της 90's eurodance; Νοσταλγός και των δύο; Φώναξε ελεύθερα «ΤΙ ΛΕΣ ΤΩΡΑ» ακούγοντας αυτό:
Τα περισσότερα από τα κομμάτια που θα ακούσεις, τα έχεις ξανακούσει. Όχι, όμως, σε τέτοια εκτέλεση:
