Το ρολόι στον φωτεινό πίνακα δείχνει 82 λεπτά, ο κόσμος είναι όρθιος και περιμένει μία σπίθα για να πάρει φωτιά. Μερικοί έχουν γουρλώσει τα μάτια, άλλοι τραβάνε από το τζάκετ τον διπλανό και οι υπόλοιποι απλά δαγκώνουν τα χείλη τους, οπλίζοντας ταυτόχρονα γλώσσα και ουρανίσκο για τη μεγάλη κραυγή.
Η έκρηξη είναι κοντά.
Πολύ κοντά.
Και λίγα δέκατα αργότερα, γίνεται πραγματικότητα.
Ο Δημήτρης Λημνιός μετρά λίγα δευτερόλεπτα στο ματς, έχει μόλις διαμορφώσει το 2-0 στο ματς ΠΑΟΚ-Παναθηναϊκός και η Τούμπα σείεται. Μία έκρηξη, ένα «ηφαίστειο» χαράς σε όλα τα μήκη και πλάτη του γηπέδου από τους οπαδούς του ΠΑΟΚ. Την ίδια στιγμή εγώ και οι φίλοι-συνάδελφοί μου, Παναθηναϊκοί γαρ, ξεκινήσαμε την αποχώρηση για να μην φάμε κίνηση. Ο δρόμος προς την Αθήνα, άλλωστε, ήταν μακρύς...
Πικρία για το αποτέλεσμα; Σίγουρα. Απογοήτευση που πήγαμε γήπεδο; Καμία.
Ω ναι, καμία. Ακόμα και αν δεν κάναμε μισή ευκαιρία, ακόμα και αν ο ΠΑΟΚ έκανε ένα εξαιρετικό παιχνίδι απέναντί μας, μπορώ να πω πως χάρηκα ένα ολόκληρο ματς με την ψυχή μου και όσο κανένα άλλο.
Κι όλο αυτό ξεκίνησε κυριολεκτικά από το πουθενά.
Πώς μια βαρετή Δευτέρα έγινε εκδρομή στη Θεσσαλονίκη
Η Δευτερίλα είναι από τα χειρότερα συναισθήματα που μπορεί να νιώσει κανείς. Αυτή η σαπίλα μετά από ένα όμορφο ΣουΚου, που σε προσγειώνει απότομα στη μιζέρια και στην κατήφεια, την οποία ούτε η προσμονή του να συναντήσεις τις... ωραίες παρουσίες στο γραφείο δεν μπορεί να υπερνικήσει. Και όντως έτσι ήταν. Μέχρι που αντίκρισα τον καλό μου φίλο Νικόλα, ο οποίος μόλις με είδε μου έκανε τη δελεαστική πρόταση:
«Πάμε Τούμπα για το ΠΑΟΚ-Παναθηναϊκός με βαν. Μεγάλη παρέα. Ρεπορταζάκι. Έρχεσαι;». Σε αυτές τις περιπτώσεις δεν το σκέφτεσαι καν. Πρέπει να είσαι όσο άμεσος γίνεται. Λες «ΝΑΙ», μαζεύεις πράγματα και φεύγεις. Όπως και έγινε. Και κάπως έτσι από το πουθενά, μια συνηθισμένη, ρουτινιάρικη Δευτέρα είχε μόλις αποκτήσει ενδιαφέρον. Θα ανέβαινα μεν για δουλειά, αλλά τα δεδομένα πλέον ήταν διαφορετικά.
Από την κλεισούρα του γραφείου και τη φάτσα του Μπαρούνη σε ένα μίνι road trip και στην απόλυτη οπαδική αδρεναλίνη. Από τη μιζέρια και τη Δευτερίλα, στο πιο καυτό γήπεδο της χώρας. Στη «φλεγόμενη» Τούμπα.
Δεν είχα ξαναβρεθεί ποτέ στο συγκεκριμένο γήπεδο. Τα μόνο που ήξερα περί τούτου ήταν όσα έχω ακούσει από φίλους και γνωστούς ΠΑΟΚτζήδες ή έχω δει στην TV. Το «καυτή ατμόσφαιρα» είχε θέση σε κάθε θεωρία γύρω από την έδρα του ΠΑΟΚ, κάτι που με έκανε περίεργο να το ζήσω.
Δεν τυχαίνει συχνά σε ένα τύπο από την Αθήνα να ανέβει στο άντρο του Δικεφάλου του Βορρά, οπότε ούτε η ιδρωτίλα απ΄ τους 7 Υπέροχους του βαν επί τόσες ώρες ταξιδιού με ενόχλησε, ούτε καν τα απειλητικά πειράγματα του στιλ «Δεν σε βλέπουμε να κάνεις μεθαύριο γενέθλια» με επηρέασαν. Περίμενα απλώς να ζήσω την ατμόσφαιρα.
Τέσσερις ώρες αργότερα...
...ήμασταν πλέον στο γήπεδο της Τούμπας. Είχαμε βέβαια κάνα δίωρο ακόμα για το πρώτο σφύριγμα, οπότε εκμεταλλευτήκαμε την άνεση του χρόνου και κινηθήκαμε σε όλους τους χώρους του γηπέδου.
Η θέση μας ήταν σε σουίτα, οπότε πρόβλημα με την ορατότητα δεν θα είχαμε. Κάναμε τη γύρα μας, τσιμπήσαμε ένα πιατάκι (φάγαμε και ένα δεύτερο η αλήθεια είναι) όσο η ώρα για το ντέρμπι κοντοζύγωνε. Έπιασα λοιπόν θέση, σαν τον Σίμπα στον Περήφανο Βράχο και περίμενα το γήπεδο να γεμίσει.
Μια παράταιρη ησυχία για τα δεδομένα του χώρου...
Σε λίγη ώρα όμως το σκηνικό θα άλλαζε άρδην. Χωρίς καν να το καταλάβουμε το γήπεδο ήταν φίσκα και η ατμόσφαιρα άρχισε να δικαιολογεί τη φήμη της.
Είναι από αυτά που δεν μπορείς να τα περιγράψεις αν δεν τα ζήσεις. Μπορεί πλέον τα μεγέθη των δύο μονομάχων να απέχουν μεταξύ τους, ωστόσο το γεγονός παρέμενε: στο γήπεδο βρίσκονταν οι δύο αήττητες ομάδες του πρωταθλήματος.
Το παιχνίδι πλέον είχε αρχίσει. Ένα ολόκληρο γήπεδο, σε κόσμια πλαίσια να φωνάζει για την ομάδα του και εφτά Παναθηναϊκοί στη σουίτα -ΜΕ ΑΝΟΙΧΤΟ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ, ΚΥΡΙΟΙ!- να ζούμε την ατμόσφαιρα και να απολαμβάνουμε το ματς. Ντάξει, ρίχναμε και κάνα βλέφαριο δεξιά κι αριστερά, αλλά δώσε βάση: ΤΟ ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΑΜΕ. Και ας βλέπαμε τον ΠΑΟΚ να μας σφυροκοπά. Ήταν λες και πάθαμε… Κλοπ και δεν μας ένοιαζε το αποτέλεσμα. Απλώς γουστάραμε ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι. Πράγμα που δεν μας συμβαίνει και πολύ συχνά τα τελευταία χρόνια...
Η φάση που ΔΕΝ θα ξεχάσω ΠΟΤΕ
Την έψαξα τη φάση να τη βρω αλλά δεν τα κατάφερα. Μην νομίζεις ότι μιλάω για κάποια από τις εξαιρετικές επεμβάσεις του Διούδη ή καμιά ντριμπλάρα του Ζαμπά. Μιλάω για ένα σκηνικό που δεν έχω δει ποτέ σε ελληνικό γήπεδο. Μία στιγμή που η εφτάδα μας μπόρεσε να χειροκροτήσει ελεύθερα παίκτη του Παναθηναϊκού χωρίς να φοβάται. Όχι επειδή δεν χαμπαριάζαμε, αλλά επειδή το ίδιο έκανε ολόκληρο το γήπεδο.
Είναι η φάση που ο Μπουζούκης παίρνει την μπάλα από ελεύθερο και τηρώντας αμφιλεγόμενο fair play επιστρέφει την μπάλα στον τερματοφύλακα του ΠΑΟΚ, Πασχαλάκη. Η στιγμή είναι ιστορική. Ένα ολόκληρο γήπεδο, γεμάτο ΠΑΟΚτζήδες έχει σηκωθεί όρθιο και χειροκροτά τον αντίπαλο για την παραχώρηση της κατοχής της μπάλας. Κάτι που ναι μεν στο εξωτερικό γίνεται συνέχεια, αλλά στην Ελλάδα μας ούτε που το είχαμε φανταστεί.
Δεν εξετάζω αν αυτό έγινε επειδή ασκεί πλέον μια γοητεία στους αντιπάλους η πιτσιρικαρία του Παναθηναϊκού. Σημασία έχει πως έγινε και αυτό από μόνο του αποτελεί μια μικρή ασήμαντη λεπτομέρεια που μπορεί να σου φτιάξει τη διάθεση. Σαν το «ευχαριστώ» του άγνωστου οδηγού στο δρόμο επειδή τον άφησες να περάσει, ή ένα χαμόγελο από κάποιον στη δουλειά σου, έτσι και αυτό ήταν μια ευχάριστη παρένθεση σε μια ούτως ή άλλως τρομερή εμπειρία.
Έπρεπε να φτάσω τα 28 παρά δύο ημερών για να δω ματς στην Τούμπα, ωστόσο το πέρασα με διαφορετικό τρόπο από όσο περίμενα. Μακριά από ακρότητες και κλίμα τρομοκρατίας, αλλά όπως θα έπρεπε να παίζεται η μπαλίτσα στις κερκίδες. Ακόμα και αν χάσαμε, ακόμα και αν ΔΕΝ παίξαμε μπάλα, ΠΑΟΚτζής, ξε-ΠΑΟΚτζής ένα ματς στην Τούμπα αποτελεί εμπειρία ζωής και πολύ το χάρηκα που έβαλα ακόμη ένα τικ στο γηπεδικό bucket list μου.
Υ.Γ.: Ήταν ίσως η καλύτερη διαιτησία που έχουν δει τα μάτια μου σε ντέρμπι. Ελάχιστες διακοπές και ένας ρεφ που επιτέλους εκτός από το να σφυρίζει, βοηθά και το ρυθμό του αγώνα.
