-Αργείς;
Το μονολεκτικό «αργείς;» του αρχισυντάκτη μας και πολλά βαρύ Αιγαλεώτη, Ντίνου Ρητινιώτη κρύβει πίσω του ένα τσουνάμι σκέψεων, φράσεων και ακατάληπτων μπινελικίων. Καλό παιδί κατά τα άλλα.
-Κλείνω pc και φύγαμε.
Η ώρα 9 παρά 10.
Η δουλειά μας βρίσκεται πάνω στην Αθηνών-Λαμίας, στο ύψος της Λυκόβρυσης ασούμε. Με τους πρόχειρους υπολογισμούς μας πηγαίνοντας στο αυτοκίνητο, 9μιση θα ήμασταν κοκαλωμένοι στις θέσεις μας, να καρφώνουμε τη σκηνή και να φωνάζουμε: «ΒΓΕΙΤΕ ΟΞΩ ΡΕ».
Μπήκαμε στο αυτοκίνητό του Ντίνου που ως αρχισυντάκτης ΟΦΕΙΛΕ να πάρει, φορτώσαμε Maiden στα γούφερς, κατεβάσαμε παράθυρο καγκούρια αφού και ξεχυθήκαμε για Terra Vibe. O Φέτελ δίπλα μου βγήκε στην Εθνική, χάιδεψε το γκαζάκι τόσο όσο για να βγει βρυχηθμός από στίχο «σιξ σιξ σιξ δε νάμπερ οφ δε μπιστ» και αρχίσαμε να τρέχουμε σαν σίφουνες.
Για 10 ολόκληρα μέτρα.
Μία τεράστια ουρά από κόκκινα φωτάκια απλώθηκε μπροστά μας σαν ανεμοβλογιά. Φωνάξαμε με διφωνία «ΤΙΝΑΦΤΟΡΕ», κάναμε δισολία από κατάρες, πλησιάσαμε διστακτικά, μπήκαμε στη σειρά μας, χαμηλώσαμε τη μουσική, γιατί έτσι γίνεται. Είχαμε ξαναδεί κάτι τέτοιο. Στην Επιδημία, στην Ημέρα Ανεξαρτησίας, στο ΠΑΣΟΚ, σε οτιδήποτε τρομακτικό έκανε τον κοσμάκη να πάρει τους δρόμους.
Η οδύσσεια είχε μόλις αρχίσει
Αρχικά τσακωθήκαμε για το αν έπρεπε να έχουμε ξεκινήσει νωρίτερα. Μετά, τσακωθήκαμε για το αν όλοι αυτοί πάνε στη συναυλία ή απλά είναι Παρασκευή. Μετά, θυμάμαι, προχωρήσαμε λίγο.
Παίρναμε θάρρος βλέποντας γύρω μας ομοιοπαθούντες μεταλλάδες να βρίζουν την Πάολα που έχει καταστρέψει τη Χέβι Μέταλ, οπότε ξέραμε ότι δεν είμαστε μόνοι σ' αυτό.
Κάποιοι κόρναραν από ενθουσιασμό, κάποιοι άλλοι επειδή πιστεύουν ότι αν κορνάρεις στην κίνηση, μία ανώτερη δύναμη θα ανοίξει στη μέση τον αυτοκινητόδρομο για πάρτη τους, επειδή ο τρίτος ξάδερφος του μπατζανάκη του παππού τους ήταν ο Μωυσής.
Έτσι σημειωτόν που πηγαίναμε, οι λέξεις που θυμάμαι να υποκαθιστούν to mute της μουσικής ήταν: «θα κλάψω», «σε 20 λεπτά βγαίνουν», «προχωράτε ρε» κι ένα «άντε να δούμε» αγανάκτησης στην κοπέλα που ώρα μετά στα διόδια μάς ευχόταν «καλά να περάσετε». Δεν φορούσαμε μπλουζάκια Maiden, αλλά μάλλον κατάλαβε ότι εκεί πάμε, όταν ο Ντίνος μαζί με τα ρέστα πήγε να της πάρει και το χέρι.
Συμφωνήσαμε σε ένα πράγμα: Το μόνο που μας ένοιαζε ήταν να προλάβουμε το Trooper. Κι ας σβήναμε από ταλαιπώρια ωρών για συναυλία 3μιση λεπτών.
Γύρω στις 9 και 25, πέντε λεπτά πριν ο Ντίκινσον, ο Χάρις και τα άλλα μεσήλικα παιδιά πατήσουν σκηνή, φτάσαμε στον παράδρομο που οδηγεί το Terra Vibe. Ένα δεύτερο κύμα από ακινητοποιημένα αυτοκίνητα σχημάτισε μία τερατώδη μορφή καυσαερίου στον αέρα που μάς έδειχνε και γελούσε: «Δεν θα δείτε τους Maiden ποτέ Μπουχαχαχα».
Δεν μασήσαμε.. Κι επειδή ως Έλληνες είμαστε πάντα κοινωνικοί στην κίνηση, πιάσαμε κουβεντούλα με τον γείτονα, για να μας ανακουφίσει ενημερώνοντάς μας πως «ΤΟ ΠΗΓΑΝ ΜΙΣΗ ΩΡΑ ΜΕΤΑ ΕΠΕΙΔΗ ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΗΣ ΠΟΥΤΑΝΑΡΑΣ!!!1».
Μας θυμάμαι αμήχανους, αμίλητους στις θέσεις μας, μετά από ανεξήγητα αυθόρμητη αγκαλιά, να βγάζουμε τα σκουπιδάκια από τα μάτια μας. Ο Ντίνος κόρναρε σε ρυθμό κατάκτησης Πρωταθλήματος, εγώ έκανα το σήμα της νίκης στον απέναντι και όλα αυτά ήταν μερικές υπέροχες αναμνήσεις παρηγοριάς 10 λεπτά μετά που βρισκόμασταν στο ίδιο σημείο.
Η παράταση θύμιζε εξεταστική στη σχολή να πηγαίνει μια βδομάδα μετά λόγω κατάληψης, αλλά και πάλι, εσύ, εκεί, έξω απο΄το αμφιθέατρο, να μονολογείς «να 'χα άλλη μια βδομάδα, κάτι θα προλάβαινα να διαβάσω».
9μιση-10μιση: Απόσταση που θα έκανε ο Ζιρού ντεφορμέ
Από το βάθος, εκεί που το μάτι δεν έφτανε λόγω απόστασης και δασικής παρεμβολής, ακούστηκε μία πρώτη πανηγυρική βοή. Η πρίμα φωνή του Ντίκινσον, συνοδευόμενη από τα επιφωνήματα που αντιλαλούσαν σε κάθε της φράση, έσκιζε τον αέρα και έφτανε στα αυτιά μας, ξεσκίζοντας τα ξενερωμένα μας σωθικά.
Γύρω μας, πιτσιρίκια, κορτσόπουλα, μικρομέγαλοι, συνταξιούχοι, όλοι τους πεζοί, έτρεχαν πανικόβλητοι προς τα εκεί, λες και το κάλεσμα του Ντίκινσον είχε πειράξει τους εγκέφαλούς τους.
Δεν θα το κρύψω. Κοιτάζοντας αυτά τα παιδιά έκανα τη σκέψη να ανοίξω την πόρτα και να χαθώ μαζί τους στο σκοτάδι, μια για πάντα. Κι ας επικοινωνούσαμε ξανά μόνο για τα διαδικαστικά της απόλυσης.
Αυτό που αντικρίσαμε πιο κάτω, 10 και μισή πια, ήταν η εξήγηση της κίνησης και του ορυμαγδού κακών λέξεων που ξεστομίσαμε:
Σταρχιδιστής τύπος, πιθανότατα οπαδός ηθικής πρωταθλήτριας ομάδας, είχε ΔΙΠΛΟΠΑΡΚΑΡΕΙ ΣΕ ΔΡΟΜΟ ΔΙΠΛΗΣ ΔΙΕΛΕΥΣΗΣ. Γι' αυτό και τα ακινητοποιημένα λεωφορεία μπροστά μας, γι' αυτό και όλη αυτή η εικόνα ελεύθερου κάμπινγκ με αυτοκίνητα αντί σκηνών.
Με τη δραστική επέμβαση του CSI Malakasa, την αφαίρεση των πινακίδων του τύπου που «τι εννοείς δεν έπαιξε ρόλο να ανοίξει ο δρόμος;», βρήκαμε θέση κρατημένη από τον Θεό.
Όταν η πόρτα έκλεισε πίσω μας, το ρολόι μου έδειχνε 11 παρά 20. Πριν ο Ντίνος ολοκληρώσει τη φράση «καλά φτάσαμε, τα πρώτα-πρώτα θα έχουν πει», το γνώριμο ριφάκι που έτρεχε στον αέρα παράλληλα με το γοργό περπάτημά μας, ηχούσε στα αυτιά μου κάπως έτσι: «Βρε καλώς τους τους μαλάκες, βρε καλώς τους τους μαλάκες, τους μαλάκες καλώς τους».
Ήταν το Trooper, ο επικήδειος στο ταξίδι της Κολάσεως
Το ακούγαμε από μακριά. Σαν από dj σε ταράτσα. «Γρήγορα, έστω να προλάβουμε το σόλο». Ξέραμε πως αυτό δεν θα γινόταν ποτέ.
Στον δρόμο, κάναμε moshpit οι δυο μας, με μερικές μπουνίτσες παραπάνω να πέφτουν υποσυνείδητα για το ποιος είναι ο γκαντέμης της παρέας. Συνεχίσαμε με headbanging. Το μόνο πράγμα που ένιωθα να ανεμίζει ήταν το φρύδι μου. Σίγουρα καλύτερα από τους καραφλούς κροτάφους του Ντίνου, ο οποίος αφηνιασμένος κρεμάστηκε από ένα δέντρο και έκανε stage diving πάνω μου.
Μαζί σωριαστήκαμε στο έδαφος, μαζί, αγκαλιασμένοι (πάλι) μπήκαμε στο Terra Vibe, μαζί ζήσαμε κατά το ήμισυ μία από τις καλυτερότερες συναυλιάρες που έχει φιλοξενήσει η Ελλαδίτσα. Καραγουστάραμε και το δείξαμε με το «καλησπέρα σόρυ που αργήσαμε», κάναμε σχιζοφρένεια στο The Number of the Beast, βαρέσαμε προσοχή στο Fear of the Dark, πήραμε τα βουνά στο Run To The Hills.
Από μέσα μας, όμως, ξέραμε καλά ότι είχαμε χάσει το Trooper. To συμφώνησαν τα βλέμματά μας. Δεν το αναφέραμε ποτέ. Το αφήνω, όμως, εδώ να υπάρχει.
Για να το θυμάμαι την επόμενη φορά που θα μου πέσει στο πάτωμα το τελευταίο σοκολατένιο κομμάτι από το παγωτό-χωνάκι, που θα μου κλέψουν το ψωμάκι της πίτσας, που θα μου πάρουν το από πάνω σε κομμάτι τούρτας.
Ακολουθήστε τον Χρήστο Μπαρούνη στο Facebook
