Τρίτη μεσημέρι στο γραφείο. Η ψυχολογία έχει ξεμακρύνει από υψηλά level κατάθλιψης όσο η Τρίτη από την Δευτέρα, ενώ απέχει από «airplane mode: on» όσο η Τρίτη από την Παρασκευή.
Ο Ντίνος Ρητινιώτης, αφηνιασμένος, αναμαλλιασμένος, καταπίνει λέξεις σαν παλαβός, για να τελειώσει γρήγορα και να τρέξει σπίτι που τον περιμένουν τα ωραία του γεμιστά.
Ο Χρήστος Μπαρούνης, σκυθρωπός, καμπουριασμένος, κακομούτσουνος, πληκτρολογεί σε slow motion σαν την πρώτη μέρα στη δουλειά, με κάθε του χτύπημα να βγαίνει από μπότα drums εισαγωγής Seven Nation Army. Σπίτι είχε φασολάκια.
Η ουρά για ένα εισιτήριο με προορισμό τον Παράδεισο του σχολάσματος έμοιαζε να μικραίνει, το 8ωράκι έφτανε στο τέλος του, ωστόσο ένα άλλο εισιτήριο άλλαξε τα πάντα.
Με την άκρη του ματιού του, ο Μπαρούνης εντοπίζει στη γωνία κάτι ψουψου μεταξύ του χαμογελαστού Ρητινιώτη και της Υπεύθυνης του Εμπορικού Τμήματος. Το πηγαδάκι τους τελείωσε και πριν ο Μπαρούνης προλάβει να πάρει το βλέμμα του από πάνω τους, μην τον περάσουν και για κουτσομπόλη, συναδελφικές, αλληλέγγυες ματιές συναντήθηκαν κάπου στη μέση.
«Έλα λίγο στο meeting room»
Εκεί, η έκπληξη που του επεφύλασσε ήταν αρκετή για να αναβάλλει κάθε ραντεβού, πολλώ δε με φασολάκια.
Η αναγγελία για ένα διπλό εισιτήριο του ΑΕΚ-Μπάγερν από τη Heineken έτυχε ψύχραιμης υποδοχής από τον Μπαρούνη.
Ιδού και τα πειστήρια:
Με τα εισιτήρια ανά χείρας, χοροπηδούσαν αγκαλιασμένοι, σχεδόν ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΑ για το ποιος θα φτάσει ψηλότερα, μέχρι που μία τηλεπαθητική σκέψη, τους προσγείωσε απότομα. Κοιτάχτηκαν σαστισμένοι συνωμοτικά, με βλέμματα που δεν χρειάστηκαν πολλά-πολλά για να συνεννοηθούν και να συμφωνήσουν:
«Κι αν φάμε κάνα ξύλο;».
Γηπεδικός γαύρος από τα μικράτα του ο Ρητινιώτης, μπασκετικός ρεπόρτερ Παναθηναϊκού ο Μπαρούνης, το ερώτημά τους ήταν μάλλον εύλογο. Από την άλλη, μπορείς να αγνοήσεις και να αρνηθείς δύο ΔΩΡΕΑΝ VIP εισιτήρια από τη Heineken για ματσάκι Champions League; Δεν μπορείς...
Άφησαν, λοιπόν, στην άκρη τον φόβο τους, μαζί και κάθε άγχος που θα είχαν αν έμεναν στη δουλειά ή αν τα εισιτήρια ήταν για αγώνα της ομάδας που τρώει τις Κυριακές τους και πήραν τον δρόμο για ΟΑΚΑ.
Περπατώντας στον προαύλιο χώρο του γηπέδου και μυρίζοντας την ευωδία από τις καντίνες περιμετρικά, ο γ' ενικός για την ΑΕΚ έγινε ΑΥΤΜΑΤΩΣ α' πληθυντικός και τα «δεν τους βλέπω να κερδίζουν» μετατράπηκαν σε «ντάξει 55 χιλιάδες θα είμαστε, μπορεί και να τους πάρουμε», υπό την οσμή του «βρώμικου» που τρύπαγε τα ρουθούνια τους και του τρόμου που έβγαινε από δύο ΜΗ ΑΕΚτζήδηκες ψυχές, ερεθίζοντας την περιέργεια των περαστικών.
Χωρίς τα ψυχαναγκαστικά προληπτικά του για τον Ολυμπιακό ο ένας, χωρίς την μανούρα για μια δήλωση παίκτη Παναθηναϊκού μετά το τέλος του αγώνα ο άλλος, ήξεραν ότι θα ζήσουν το ματσάκι αρντάν, όπως επιτάσσει μία τέτοια βραδιά: Με μπυρόνια, φαγητάρες στο ημίχρονο και ποδοσφαιρικό δέος υπό την ψαλμωδία του επιβλητικού ύμνου.
Ποιου ύμνου; Ένας είναι ο ύμνος...
Πήραν τη θέση τους στην εξέδρα, κάθισαν αναπαυτικά, αλλά και φρόνιμα σαν βρεγμένες γατούλες που έκαναν μπαμ ότι ήταν ξένα σώματα εκεί μέσα και άρχισαν να παρακολουθούν, πρώτα το τελετουργικό και έπειτα τον αγώνα. Με σεβασμό προς την ελληνική ομάδα, με θαυμασμό προς τη γερμανική που την έβλεπαν από κοντά και με πλήρη άγνοια και αδιαφορία για το αν η ΑΕΚ θα έκανε το θαύμα.
Ήταν άνετοι, αεράτοι, ανέμελοι
Ο δεύτερος μάλιστα, πού και πού, έπαιρνε πιο ζεστά το υποκριτικό του θέματος, είτε με κάνα μπινελίκι στον διαιτητή, είτε πιάνοντας διάσπαρτα στιχάκια από εύκολα συνθήματα τύπου «ΑΕΚ ΟΛΕ ΟΛΕ», σε ρεσιτάλ ηθοποιίας και γιαλαντζί οπαδισμού.
Όσο κι αν προσπαθούσαν, όμως, στη συνείδηση κάθε υποψιασμένου φιλάθλου, ακόμη κι αν δεν ήταν «εχθροί» και ανεπιθύμητοι στο ΟΑΚΑ, σίγουρα ήταν απλά δύο παλαμάκηδες, από αυτούς που πάνε στο γήπεδο μια φορά τον χρόνο, πίνουν, τρώνε, φεύγουν πριν τη λήξη για το πάρκινγκ και βγάζουν περισσότερες σέλφι από τα φλας ολόκληρου του γηπέδου μαζί.
Α, να και μία:
Το πρώτο ημίχρονο δεν έλεγε και πολλά, η Μπάγερν έκανε 2-3 φάσεις, η ψυχή μας πήγε στην Κούλουρη (not), ενώ η προσμονή για τη λήξη του 45λέπτου έγινε μεγαλύτερη όταν ακολούθησε η εξής ατάκα: «Κατουριέμαι. Σε παρακαλώ, κάνε κάτι, κατουριέμαι. Λήξτο, σε παρακαλώ».Η λήξη του ημιχρόνου βρήκε τις ομάδες ισόπαλες χωρίς σκορ και η συνέχεια αποδείχτηκε η επιτομή της βραδιάς, ο βασικός και κύριος λόγος για τον οποίο, όχι απλά ήμασταν εκεί, αλλά είχαμε και έναν λόγο ύπαρξης σε αυτό το γήπεδο.
Εμπειρία να την πιεις στο ποτήρι
Στον VIP Lounge χώρο του OAKA, εκτός από ατρόμητα αντράκια που για 15 λεπτά δεν είχαν τίποτα να φοβούνται, νιώσαμε και λίγο βασιλιάδες.
Δεχτήκαμε ευγενικά, διακριτικά και με προσοχή για να μην ρίξουμε τον δίσκο τις μπύρες, τις ήπιαμε γουλιά γουλιά, φωτογραφηθήκαμε μπροστά σε τσαμπιονλιγκικά σεντόνια και αφίσες για να περάσουμε στον μπουφέ που μάς έκανε να νιώσουμε ξεχωριστοί, αλλά όχι διαφορετικοί, αν και ΜΗ ΑΕΚτζήδες.
Ίσοι όχι ίδιοι παιδιά:
Το δεύτερο ημίχρονο είχε αρχίσει όταν ο Ρητινιώτης έβγαλε λίγη πέτσα χοιρινού από το δόντι κι ο Μπαρούνης προσπαθούσε να διαλέξει αν το επιδόρπιο που του προσέφεραν θα ήταν σιροπιαστό ή σοκολατοειδές.
Με πεντάλεπτη καθυστέρηση, αφού ήπιαμε και μία δεύτερη Heineken στο όρθιο επιστρέψαμε στη θέση μας. Ευτυχώς ο κόσμος ασχολούταν με το παιχνίδι και μόνο μ' αυτό και όχι με δύο εκνευριστικούς αργοπορημένους τύπους που προσπαθούσαν να θυμηθούν πού κάθονται.
Πριν προλάβουμε να χωνέψουμε αυτά που φάγαμε και να σκουπίσουμε από το καλοχτενισμένο μούσι μας τα υπολείμματα μπύρας που ακόμα να στεγνώσουν, η Μπάγερν υπενθύμισε, μέσα σε δύο λεπτά, σε όλους γιατί είναι η Μπάγερν, βάζοντας πρόωρο τέλος στο ματς από την πρώτη του ώρα.
Η απογοήτευση ζωγραφισμένη στα πρόσωπα όλων όσων κάθονταν δίπλα τους, η απορία εκφρασμένη στα πρόσωπά των Ρητινιώτη-Μπαρούνη για το «τώρα τι κάνουμε». Τα μάτια του ενός δεν κοιτούσαν αυτά του άλλου. Μιλούσαν.
-Κρίμα ρε γαμώτο.
-Άσε με ξενέρωσα.
-Την κάνουμε στο 85'
-Στο 83' καλύτερα, έχω παρκάρει μακριά.
Περιμέναμε μία κάποια αντίδραση από τους «κιτρινόμαυρους» για άλλα 20 λεπτά, με το καρδιογράφημα ολόκληρου του γηπέδου να μην διαφέρει πολύ πλέον από το νεκρό και ευθύγραμμο δικό μας, δώσαμε μια τελευταία ευκαιρία στην ΑΕΚ να μας κρατήσει παραπάνω στο γήπεδο, αλλά η και καλά αγωνία του Μπαρούνη για ένα γκολ της τιμής έπεσε στο κενό.
Μπορεί η ΑΕΚ να έχασε, μπορεί η Μπάγερν να επαλήθευσε τον κανόνα για το ποδόσφαιρο και τους Γερμανούς που πάντα κερδίζουν στο τέλος (ή και νωρίτερα), αλλά εμείς φύγαμε χορτάτοι από το ποδοσφαιρικό υπερθέαμα του ενός 15λέπτου στο ημίχρονο, όπου ο συνδυασμός Heineken, φαγητού, αγώνα (έστω κι από τα μόνιτορ για όσους άργησαν να επιστρέψουν στις θέσεις του) άφησε μία ολοκληρωμένη εμπειρία.
Έτσι όπως πρέπει να είναι κάθε βραδιά Champions League, ακόμη κι αν η ομάδα σου χάσει, ακόμη κι αν η ομάδα σου ΔΕΝ παίζει.
