Σε περιόδους μεγάλης κρίσης εκτός από καταστροφές -οικονομικές ή μη - γεννιούνται και μεγάλοι ήρωες. Καμιά φορά, γεννιούνται και διφορούμενοι ήρωες.Για παράδειγμα, ένας τύπος που κλέβει τον «Μεγάλο» μπορεί να αποτελεί πρότυπο για τον συνάνθρωπο που έχει χάσει τη δουλειά του, το σπίτι του, τα πάντα και για τις Αρχές να συμβολίζει το «Κόκκινο Πανί» ή ακόμη χειρότερα -πλην όμως ταιριαστά- τον «Υπ’ αριθμόν 1 Δημόσιο Κίνδυνο». Πέντε λέξεις, η κάθε μια με ξεχωριστή βαρύτητα.
Αυτή η ταμπέλα θα τον ακολουθεί από τα χρόνια της δράσης του, θα γιγαντωθεί την 22η ημέρα του Ιουλίου του 1934 όταν και θα πραγματοποιήσει τη μοιραία βόλτα έξω από τον κινηματογράφο Biograph στο Σικάγο, ενώ θα τον συντροφεύει ανεξίτηλα μέχρι σήμερα κάθε φορά που γίνεται μνεία στο όνομά του.
Ο λόγος για τον John Dillinger. Ο «Ρομπέν των Δασών» για τους φτωχούς των ΗΠΑ. Το άπιαστο κάθαρμα για την Αστυνομία και το FBI.
ACAB before it was cool
Όταν μιλάμε για τον υπόκοσμο δεν χρειάζεται να ψάξεις πολύ για «διασημότητες». Ξεκινάς με Al Capone και καταλήγεις στον Charlie «Lucky» Luciano. Συνεχίζεις με «Baby Face Nelson» και στέκεσαι οπωσδήποτε στους «Bonnie and Clyde». Και κάπου εκεί ανάμεσα βρίσκεται και ο άνθρωπός μας. Ένας γκάνγκστερ που έμεινε στην ιστορία ως το μεγαλύτερο κακοποιό στοιχείο στην περίοδο της Μεγάλης Ύφεσης στις ΗΠΑ.
Σε αντίθεση όμως με τα υπόλοιπα μεγάλα κεφάλια της εποχής του (Capone, Rothstein) εκείνος ήταν από άλλη πάστα. Έπαιζε με τους δικούς του κανόνες και δεν συμβιβαζόταν με τίποτα. Την ώρα που οι υπόλοιποι τα έσκαγαν στους αστυνομικούς για να κάνουν τα στραβά μάτια, εκείνος τους τα στράβωνε στην κυριολεξία. Έτσι απλά.
Μιλώντας για κακοποιούς τσέκαρε κειμενάκι που έχουμε γράψει για το Αλκατράζ
Δεν τους γούσταρε ποτέ και αυτό του μένος ήταν που τον έκανε πραγματικά επικίνδυνο. Σύμφωνα με μαρτυρίες οι περισσότεροι αστυνομικοί άλλαζαν τις βραδινές βάρδιες διότι έτρεμαν στην ιδέα ότι μπορούσε να επιτεθεί σε κάποιο τμήμα. Τι ήταν όμως αυτό που τον οδήγησε σε ένα τέτοιο μένος απέναντι στις Αρχές και γενικότερα στον νόμο;
H φυλακή αλλάζει τον άνθρωπο...
... που λέει και η παροιμία. Από μικρός ήταν ατίθασος και είχε άσχημη σχέση με τον πατέρα του, ενώ είχε παρατήσει το σχολείο προκειμένου να δουλέψει σε μηχανουργείο της Indianapolis. Όσο μεγάλωνε τόσο τα ξενύχτια και γενικότερα τα μπλεξίματα διάβρωναν το χαρακτήρα του με αποτέλεσμα ο πατέρας του να τον αναγκάσει να μετακομίσουν στο Mooresville της Indiana. Οι κακές συνήθειες όμως δεν κόβονται έτσι απλά.
Ο νεαρός John συνέχισε τις κακοτοπιές και σύντομα βρέθηκε στη φυλακή για κλοπή αυτοκινήτου. Το δικαστήριο παραήταν σκληρό μαζί του και τον καταδίκασε σε 10 χρόνια φυλάκισης. Μέσα στη στενή ωστόσο δύο ήταν τα ενδεχόμενα. Να βγει μετανιωμένος ή να γίνει πολύ χειρότερος. Από τη στιγμή που έγινε κολλητός με διαβόητους εγκληματίες όπως ο Harry Pierpont ή ο Homer Van Meter, η παρανομία ήταν μονόδρομος.
Με το που αποφυλακίστηκε λήστεψε μια τράπεζα στο Ohio αλλά δεν κατάφερε να γλιτώσει. Η αστυνομία τον ξαναπήγε μέσα αλλά πλέον τα κάγκελα δεν ήταν ικανά να τον περιορίσουν. Σαν άλλος Michael Scofield απέδρασε δολοφονώντας δύο φύλακες, κάνοντας πλέον σαφές πως τίποτα δεν θα σταθεί εμπόδιο στα σχέδιά του.
Μέσα σε λίγο καιρό η απαλλοτρίωση τραπεζών για τον Ντίλινγκερ ήταν κάτι σαν το τάβλι για τον Έλληνα στην καφετέρια. Έντεκα ληστείες τραπεζών και η συνήθεια έγινε λατρεία για τον γκάνγκστερ και τους συνεργάτες του.
Η όλη δράση του προκαλούσε θαυμασμό στον μέσο Αμερικάνο της εποχής ο οποίος τον αντιμετώπιζε ως διασημότητα. Για τις Αρχές ωστόσο ήταν ένα μεγάλο αγκάθι στην πατούσα. Οι παρτίδες μαζί του έμοιαζαν με άνιση μάχη. Κάποια στιγμή ωστόσο ο Dillinger θα έκανε το μεγάλο λάθος.
Καλώς το FBI
Εκείνη την εποχή ο επικεφαλής της Μυστικής Υπηρεσίας, J. Edgar Hoover έδειχνε να ενοχλείται από τη δράση του διάσημου παράνομου ωστόσο δεν έπαιρνε μέτρα για τη σύλληψή του.
Τα πράγματα σύντομα όμως θα άλλαζαν. Κατά τη διάρκεια ενός ανθρωποκυνηγητού ο δράστης διέφυγε στο Σικάγο κλέβοντας υπηρεσιακό αμάξι παραβιάζοντας ταυτόχρονα τον Εθνικό Νόμο περί Κλοπής Οχημάτων. Πλέον ο Dillinger δεν ήταν θέμα της τοπικής αστυνομίας. Ήταν στα χέρια των Μυστικών Υπηρεσιών. Ήταν πια στη δικαιοδοσία του FBI.
Αριστερά ο J. Edgar Hoover, δεξιά ο Melvin Purvis
Ο Hoover άμεσα έτρεξε τις διαδικασίες για την σύλληψη του Dillinger, ορίζοντας επικεφαλής τον ντετέκτιβ Melvin Purvis. Από εκεί και πέρα ο Dillinger δεν ήταν απλά γνωστός με ονοματεπώνυμο. Ήταν πλέον ο «Υπ’ αριθμόν 1 Δημόσιος Κίνδυνος».
Από τη στιγμή που η «μάχη» μεταφέρθηκε στο Σικάγο τα πράγματα αγρίεψαν. Ο Dillinger συνεργάστηκε με τον «Baby Face Nelson» και οι ληστείες άρχισαν να διαδέχονται η μία την άλλη. Ο δράστης και η συμμορία του κινούνταν σαν φαντάσματα, ενώ όποτε τους εντόπιζαν έβρισκαν τον τρόπο να ξεφύγουν.
Φημολογείται μάλιστα ότι ο Dillinger είχε προχωρήσει σε πλαστικές εγχειρήσεις αφαιρώντας σημάδια στο πρόσωπο που τον έκαναν αναγνωρίσιμο αλλά και στα δαχτυλικά του αποτυπώματα. Σύντομα όμως η ιστορία του θα τελείωνε.
Σαν σήμερα πριν από 86 χρόνια
Τι κοινό θα μπορούσε να έχει ο Δημόσιος Κίνδυνος των ΗΠΑ με τους 300 του Λεωνίδα; Αμφότεροι ήταν λίγοι απέναντι σε πολλούς, πάνω από όλα όμως απροσπέλαστοι. είχαν όμως και οι δύο την ίδια αχείλιο πτέρνα. Ή χειρότερα, από έναν Εφιάλτη στο πλευρό τους.
Ήταν Σάββατο 21 Ιουλίου όταν μία γυναίκα με όνομα Anna Sage επικοινώνησε με το FBI υποστηρίζοντας ότι έχει πληροφορίες για τον Dillinger. Η μυστήρια γυναίκα δήλωσε ότι θα τον παρέδιδε χωρίς δισταγμό σε περίπτωση που της έδιναν λεφτά και ταυτόχρονα απέσυραν τα χαρτιά απέλασής της (το κανονικό της όνομα ήταν Anna Cumpanas από τη Ρουμανία). Και κάπως έτσι στήθηκε η επιχείρηση.
Σύμφωνα με την Sage, το βράδυ της 22ης Ιουλίου ο Dillinger θα τη συνόδευε στον κινηματογράφο Biograph της περίφημης οδού Λίνκολν στο Σικάγο. Μόλις τελείωσε η ταινία με πρωταγωνιστή τον Clark Gable στο «Manhattan Melodrama» η ομάδα του Purvis περίμενε τον Dillinger έξω από το σινεμά, ωστόσο εκείνος κατάλαβε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Αυτή τη φορά όμως δεν μπόρεσε να ξεφύγει.
Μόλις τοποθέτησε το χέρι στην τσέπη για να πυροβολήσει δέχτηκε 4 σφαίρες. Στις 11 παρά 10 σύμφωνα με την ανακοίνωση του νοσοκομείου Alexian Brothers o Dillinger ήταν επισήμως νεκρός.
Καλή η ερμηνεία του Johnny Depp αλλά όχι αρκετή…
Η παραπάνω σκηνή είναι από το φιλμ «Public Enemies» του 2009. Μια ταινία που εξιστορεί τα γεγονότα από την αποφυλάκιση του Dillinger (Johnny Depp), τον έρωτά του με την Mary Evelyn «Billie» Frechette (Marion Cotillard), τη συνεργασία με τον «Baby Face Nelson» και το κρυφτό του με τον Purvis (Christian Bale).
O Jonny Depp έδωσε εξαιρετική ερμηνεία υποδυόμενος τον διάσημο κακοποιό. Όσο καλός και να ήταν ωστόσο, όσο εύκολα και αν είδαμε να κλέβει τράπεζες και να «τρώει» ανθρώπους δεν γινόταν να καλύψει στο παραμικρό την προβληματισμένη persona του διαβόητου γκάνγκστερ.
Αυτή η τρέλα στο μάτι και το αδίστακτο ύφος του πραγματικού Dillinger μόλις δεις μια κάποια από τις φωτογραφίες του, δύσκολα μπορείς να την αντιγράψεις...
