Δεν είναι ηθοποιός επιπέδου Pacino ή Brando που με ένα βλέμμα τους και μόνο γεμίζουν την σκηνή. Δεν είναι καν σαν το φαινόμενο McConaughey που από πρωταγωνιστής σε χαζοκομεντί έγινε φιρμάρα. Δεν είναι όλα αυτά, δεν τα χρειάζεται αυτά. Η αγριάδα, το ψυχρό βλέμμα, το αλήτικο παρουσιαστικό, τα μούσκουλα, το Grand Theft Auto στιλ μαζί με τη χαρακτηριστική χοντρή φωνή συνθέτουν έναν brutal χαρακτήρα που ούτε ο Rock μπορεί να ανταγωνιστεί. Είτε παίζει τον Toretto στα «Fast & Furious» ή την… νταντά στον «Κωδικό Πιπίλα».
Ναι, αυτός ο τύπος ο οποίος όταν μπήκε στο Hollywood ήταν ταμάμ για τις «Β movies» είναι σήμερα μια νάρκη που όταν σκάει εκτοξεύει χρυσάφι. Ένας άνθρωπος-εγγύηση εσόδων σε όποια ταινία και αν παίξει. Όχι επειδή είναι ηθοποιάρα, αλλά επειδή μπορεί. Διότι είναι ο Vin Diesel. Ικανός με μία του και μόνο σκηνή να κλέψει την παράσταση.
Το αλήτικο στιλ του δεν είναι τυχαίο. Άμα γύριζες το χρόνο πίσω καμιά 30αριά χρόνια, θα τον έβλεπες πορτιέρη σε νυχτερινά κλαμπ φτιαγμένο για να τρομάζει τους ενοχλητικούς πελάτες. Δύσκολο να πιστέψεις ότι ο ίδιος τύπος σήμερα αποτελεί την κότα με τα χρυσά αυγά.
Ο Mark Sinclair όμως, όπως είναι το κανονικό του όνομα, πέταξε από πάνω του την ταμπέλα του τραμπούκου, δανείστηκε όμως στοιχεία της στο Χόλιγουντ και τελικά εξελίχθηκε σε βασικό λόγο που ο κόσμος έμαθε και λάτρεψε την υποκουλτούρα του καγκουράμαξου. Μπορεί να είναι η αιτία που το «Fast & Furious» εξελίχθηκε σε αυτό που είναι σήμερα, ωστόσο για μένα που τον παρακολουθώ από μικρός, άρχισε να «μετράει» πολύ νωρίτερα. Και στη μόνη ίσως ταινία του που δεν ήταν πρωταγωνιστής...
Ήταν καλοκαίρι του 1998
Όλοι οι φίλοι μου σε νησιά, χωριά και οποιοδήποτε άλλο μέρος της γης, εγώ παρέα με ένα κολλητό καρφωμένοι στην Αθήνα, σαν μετεξεταστέοι της Β’ Δημοτικού. Η θάλασσα ήταν μακριά, οπότε η κύρια διασκέδασή μας ήταν ένα εργάκι στο θερινό σινεμά της γειτονιάς.
Ήταν τότε που θα έβλεπα το πρώτο πολεμικό έργο στη ζωή μου. Εκείνο με τον στρατιώτη για χάρη του οποίου στήθηκε ολόκληρη επιχείρηση για να τον φέρουν πίσω από την Νορμανδία την περίοδο της απόβασης - το «Saving Private Ryan». Όλο το κοινό κοιτούσε και λογικό ήταν, το λοχαγό Miller (Tom Hanks) ή τον στρατιώτη Ryan (Matt Damon). Όχι όμως κι εγώ. Στην παρέα των παραπάνω βρισκόταν και ένας σκληρόπετσος skinhead ονόματι Adrian Caparzo ο οποίος είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τους βασικούς πρωταγωνιστές. Δεν έκανε κάτι το τρομερό. Μόνο και μόνο η χοντρή φωνή του ήταν αρκετή για να τον προσέξεις. Ένιωθες μάλιστα ότι υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να αναδειχθεί μέσα από τη μάχη.
Όλα αυτά μέχρι που έγινε αυτή η σκηνή.
Είναι η στιγμή που η ταινία χάνει πλέον το νόημά της. Όλος ο κόσμος ενός μικρού παιδιού γκρεμίζεται λόγω ενός κρυμμένου σναϊπερά που φύτεψε μια σφαίρα στον ήρωά του από το πουθενά. Και κάπως έτσι ο Diesel πρέπει να πέθανε για πρώτη και μοναδική φορά σε ταινία.
Από τότε το είχα απορία. Ποιος ήταν αυτός ο τύπος; Ο μυώδης και κουλ μάγκας με τη χοντρή φωνή. Ο άρχοντας για τον οποίο μίσησα τον Spielberg που μου τον σκότωσε νωρίς στην πρώτη μου πολεμική ταινία. Ρωτούσα γονείς, φίλους, από εδώ και από εκεί, τίποτα. Κανείς δεν γνώριζε.
Τα χρόνια πέρασαν…
…το σινεμά έγινε δεύτερη φύση μου, οι «σχέσεις» μου με τον Spielberg αποκαταστάθηκαν και είχα αποκτήσει πλέον νέους ήρωες. Το θυμάμαι όμως σαν σήμερα πως τη μέρα που παρακολουθούσα τα «Προσεχώς» πριν να δω τον Tobey MaGuire ως «Spider-Man» του Sam Raimi, βγήκε ένα τρέιλερ για έναν απόλυτο πράκτορα. Κάποιον «xXx».
«Τι βλακεία θα δούμε πάλι» σκέφτηκα μέσα μου. «Δεν μας φτάνει ο James Bond»;
Ωστόσο μόλις ξεκίνησε το βιντεάκι συνειδητοποίησα ότι μπροστά μου βρισκόταν μια cult φιγούρα από το παρελθόν. Και μόλις ξεστόμισε τις πρώτες του λέξεις έπαθα σοκ. Ήταν ο τύπος από το «Saving Private Ryan» με τη χοντρή φωνή. Και ήταν πιο κουλ από ότι τον θυμόμουν.
