Οι περισσότεροι από εμάς, την πατήσαμε με τον Eminem με τον ίδιο τρόπο που την πάτησε και ο Dr. Dre όταν άκουσε για πρώτη φορά το mixtape του. Μετά τα τραγούδια του στο ραδιόφωνο, αδυνατούσαμε να πιστέψουμε πως θα ήταν λευκός. Είχαμε την εντύπωση πως όταν θα δούμε κάποια φωτογραφία του, θα θυμίζει κάτι στον Chris Tucker – έφταιγε ο παιχνιδιάρικος τόνος του από το The Real Slim Shady.
Θες επειδή ήμασταν πιτσιρίκια; Θες επειδή ήταν ό,τι πιο ποιοτικό πάνω στο hip hop είχε έρθει τελευταία φορά από τον 2Pac; Όπως και να έχει ο Marshall Mathers, όπως είναι το πραγματικό του όνομα, είχε μόλις εμφανιστεί. Και το album του ‘‘The Marshall Mathers LP’’ που σαν σήμερα «καβάλησε» την κορυφή και θα έμενε για 8 ολόκληρες εβδομάδες στον θρόνο του Billboard.
Ποιος είναι αυτός ο τύπος;
Την τελευταία επαφή με πετυχημένο λευκό ράπερ την είχε η Generation X. Είχαν γνωρίσει τον Vanilla Ice και κάτι ψιλά από τους Beastie Boys που ακόμα η hip hop κοινότητα δεν είχε ξεκινήσει να δέχεται ως αυθεντικούς εκπρόσωπους του genre – και καλύτερα εδώ που τα λέμε.
Ο Εminem όμως τα έβαλε με την δισκογραφία σε μία πολύ περίεργη εποχή, που οι λευκοί στο hip hop θεωρούνταν ακόμα παρείσακτοι. Για να καταφέρεις να εισχωρήσεις στο κύκλωμα, χρειαζόσουν στήριξη από παραγωγούς που περνούσε ο λόγος τους. Σαν αυτόν εδώ τον τύπο.
Ο Dr. Dre άλλωστε είχε δηλώσει από μόνος του πως δεν μπορούσε να πιστέψει ότι ο Marsall «Ήταν ένας αδύνατος, ξανθός τύπος, που δεν θύμιζε ράπερ ούτε στο ντύσιμο». Μπήκε ωστόσο δυναμικά. Κατέκρινε τα MTV Awards παρότι το δίκτυο έπαιζε μέρα-νύχτα τα βιντεοκλίπ του (έτσι τον μάθαμε και εμείς), τα έβαζε με καλλιτέχνες που περιλάμβαναν από τον Moby (σ.σ.: τον συγκεκριμένο τον είχε ταράξει) μέχρι την Christina Aguilera και την Britney Spears και κορόιδευε όλους εκείνους τους mainstream καλλιτέχνες που έμπαιναν μπροστάρηδες στα περιοδικά με την ανούσια μουσική τους.
Κανένας ατάλαντος
Το ''Real Slim Shady'' ξέφευγε από το gangsta theme που είχαν τα τραγούδια hip hop των 90s. Πιο fun, με κριτική στην καθημερινότητα και στη δηθενιά που επικρατούσε, κατάφερε και μας κέρδισε. Και για όσους πίστεψαν αρχικά πως είναι ένας τύπος τον οποίο δεν μπορείς να τον πάρεις στα σοβαρά, ήρθαν τραγούδια από το ''The Way I Am''. Ή το Stan με την υπέροχη φωνή της Dido να συνοδεύει.
Οι στίχοι του ξεκινούν από την σάτιρα και φτάνουν μέχρι τα κοινωνικά προβλήματα, τα ναρκωτικά και τις αυτοκτονίες. Λέγεται πως τους στίχους όλου του LP, τους έγραψε μέσα σε μία εβδομάδα. Όμως ο Marshall κουβαλούσε μέσα του τέτοιους δαίμονες -και ιδίως από την σχέση του με την μητέρα του- που το μόνο σίγουρο ήταν πως τα τραγούδια του θα μιλούσαν και σε κάποιους από εμάς.
Δεν είναι όμως μόνο η μουσική που άφησε
Ξαφνικά, από το πουθενά, όλοι άκουγαν Eminem. Λάθος. Όλοι ΜΑΣ ΑΚΟΥΓΑΜΕ. Δεν είχε σημασία το 2000 αν είχες ανακαλύψει τους Linkin Park ή αν άκουγες ακόμη Oasis. Όλοι τον άκουγαν, σε όλους άρεσε και το MTV βοηθούσε σε αυτό. Στα πάρτι που γινόντουσαν είχε άλλωστε τον πρώτο ρόλο και τα τραγούδια του έπαιζαν κατά κόρον.
Ο Eminem, όμως, στη γενιά των Millennials που μόλις είχαν βρει τον Vanilla Ice τους, βοήθησε και σε κάτι ακόμη: στην εμφάνιση. Αυξήθηκαν τα φαρδιά ρούχα, οι μπλούζες του ΝΒΑ με τα ονόματα των παικτών, οι αλυσίδες στο λαιμό, τα αμάνικα λευκά μπλουζάκια που φορούσε ο Eminem και άλλα πολλά. Τυπικά, ο Eminem αποποινικοποίησε το hip hop ντύσιμο για τους λευκούς. Όχι μόνο στην Αμερική αλλά παντού. Μπορούσες να φορέσεις FUBU απλούστατα επειδή όλοι παραδέχτηκαν τον Marshall. Όταν μάλιστα έφτιαξε και τους D-12, ξεκίνησαν και οι μεγάλες ομαδικές συναυλίες που μέχρι τότε ήταν πράγμα ανήκουστο.
Τα είχε πει και ο Method Man των Wu Tang Clan. «Πριν την άφιξη του Eminem, το να βλέπεις λευκούς και μαύρους μαζί σε hip hop συναυλία αποτελούσε επιστημονική φαντασία. Δεν θα έπρεπε να συμβαίνει αλλά συνέβαινε. Και ξαφνικά, έτσι απλά, σταμάτησε».
Και τώρα τι;
Τόσα χρόνια μετά την κυκλοφορία του Marshall Mathers LP, ο Eminem μπορεί να μην είναι τόσο active στη μουσική -αν και έχει ξεκινήσει τις ταινίες- αλλά έχει αφήσει πίσω του έργα και ημέρες. Σκεφτείτε το λίγο. Είμαστε στα τριαντατρέχα και εκείνος επίσημα 50άρης. Είναι ο μοναδικός ράπερ που έχει κερδίσει Όσκαρ για την μουσική του (Lose Yourself) και που μετράει 15 Grammy. Όχι υποψηφιότητες, παιδιά. Βραβεία. Θεωρείται από τους επιδραστικούς καλλιτέχνες της εποχής του με παγκόσμιο αντίκτυπο. Και όλα αυτά ξεκίνησαν σε ένα μικρό δωματιάκι, με μία λάμπα που δεν έδινε δυνατό φως και με τις φωνές της μάνας του πάνω από το κεφάλι του. Όλα αυτά, για να καταλήξει στην παγκόσμια αναγνώριση.
