Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο του Jack White δεν είναι η μουσική του αυτή καθ’ αυτή. Είναι περισσότερο το ότι, αν και βρίσκεται περίπου 20 χρόνια στην μουσική βιομηχανία, είναι από τους λίγους καλλιτέχνες που δεν μπορείς να ονομάσεις προβλέψιμους. Έχει τον δικό του μοναδικό τρόπο να πλαισιώνει την μουσική, σε σημείο που όχι μόνο δεν είναι βαρετός, αλλά καταφέρνει να γοητεύσει με τα δημιουργικά «παντρέματα» διαφορετικών ειδών.
Ήταν κάτι το οποίο τον ξεχώρισε από την πρώτη στιγμή όσο βρισκόταν στους White Stripes, παρ’ όλο που κάποιοι κριτικοί μουσικής προσπαθούσαν να τον τοποθετούσαν -με το ζόρι- κάπου ανάμεσα στο pop rock και το garage revival. Και αυτό ακριβώς, oι «ταμπέλες», είναι το μεγαλύτερο λάθος που συνηθίζει να κάνει ο κόσμος με καλλιτέχνες όπως ο White. Γιατί την ίδια στιγμή που ήξερε πώς να κάνει το κοινό να χτυπηθεί με κομμάτια όπως το «Black Math» και το «Hardest Button to Button», έβρισκε μία προσωπική στιγμή έκστασης και ευδαιμονίας για να γράψει κομμάτια όπως το «Ball and Biscuit» και το «Hello Operator».
Μπορεί τώρα το ύφος να μας φαίνεται κοινότυπο και συνηθισμένο, αλλά το 2003 όπου και κυκλοφόρησε το τραγούδι, ήταν ευχάριστο να βλέπεις έναν καλλιτέχνη που μπορούσε να σου θυμίζει ένα υβριδικό μείγμα από Robert Plant και Jimi Hendrix. Δεν ήταν αντιγραφή, ήταν θέμα κουλτούρας του ίδιου του Jack την οποία διατηρεί μέχρι σήμερα.
Τα παραπάνω στοιχεία έρχεται να στηρίξει και να επιβεβαιώσει ο νέος δίσκος του Jack White που κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο και ακούει στο όνομα Acoustic Recordings. Μην βιαστείς να το θεωρήσεις ως ακόμη μία βαρετή προσπάθεια ενός καλλιτέχνη για να πουλήσει βγάζοντας την ακουστική έκδοση διάσημων τραγουδιών. Τα 26 τραγούδια που περιέχονται στο άλμπουμ, είναι οι εναλλακτικές βερσιόν που έγραψε ο Jack για τραγούδια του στους White Stripes, τους Raconteurs, αλλά και όσα κυκλοφόρησε για τους solo δίσκους του.
Δεν είναι απλά μία ακουστική εκτέλεση. Είναι μία νέα γνωριμία με τραγούδια τα οποία ο Jack επανασυστήνει με τον δικό του μοναδικό τρόπο, δείχνοντας πως η πραγματική υπεροχή ενός καλλιτέχνη δεν βρίσκεται μόνο στις επιτυχίες του, αλλά στο να γνωρίζει τον τρόπο να τα ξαναφέρνει στο προσκήνιο παρουσιάζοντας νέες πτυχές του. Ένα εξαιρετικό παράδειγμα για το τι σε περιμένει στο νέο δίσκο, είναι η ταξιδιάρικη και πιο southern ακουστική του Carolina Drama.
Ο δίσκος είναι όλος «ανεβασμένος» στο YouTube και ενδείκνυται για προσωπικές στιγμές χαλάρωσης. Πέρα όμως από την επιτομή της «καλής μουσικής» που προσφέρει ο White, αφήνει και καλούς οιωνούς για το μέλλον. Οιωνούς που δείχνουν ότι ο White παραμένει ένας από τους καλλιτέχνες που ξεχωρίζουν την ποιοτική μουσική και που έχει την ικανότητα να την παρουσιάζει με πολλούς διαφορετικούς τρόπους στο κοινό του. Αυτή η ακουστική συλλογή, είναι ένας από αυτούς.
Μετά το τέλος του δίσκου, θα συνειδητοποιήσεις πως έχουμε ανάγκη τους καλλιτέχνες σαν τον Jack White. Καλλιτέχνες που δεν συνθέτουν απλά τραγούδια, αλλά που επιλέγουν να εκφράζονται στο μέγιστο μέσα από αυτά.
Και αυτός είναι ο ομορφότερος τρόπος για να γράψεις κανείς μουσική.
