Η ερμηνεία ζωής του Πατσίνο για το true story πίσω από τον άφθαρτο αστυνομικό.
O Al Pacino είναι ο Michael Corleone. Είναι ο Carlito Brigante. Είναι ο «Σημαδεμένος». Ο Vincent Hanna στο «Heat». Είναι ο Frank Slade στο «Άρωμα Γυναίκας» (το μόνο του Όσκαρ Α’ Αντρικού Ρόλου), ο «Έμπορος της Βενετίας» ή ο John Milton/Σατανάς στο «Devil’s Advocate». Με λίγα λόγια, όταν πιάνει έναν χαρακτήρα που έχει μια δόση paranormal, τον «απογειώνει».
Είναι η τρέλα στο μάτι του; Η ικανότητά του να είναι συμπαθής ακόμα και αν υποδύεται ένα αδίστακτο σκουλήκι (Tony Montana σ’ αγαπάμε); Το πάθος και το ταλέντο του; Μπορεί κι όλα μαζί.
Όταν όμως κλήθηκε να υποδυθεί τον αθώο και άφθαρτο αστυνομικό στο «Serpico» του 1973, ούτε ο ίδιος περίμενε ότι θα έδινε ερμηνεία ζωής. Μπορεί να μην το εκτίμησε η Ακαδημία, ο κόσμος όμως το έκανε και με το παραπάνω. Για αυτόν και τον αληθινό Frank Serpico.
Καμιά δεκαριά περίπου χρόνια λοιπόν πριν υποδυθεί τον βασιλιά της σκόνης, ο Al Pacino έδειξε στο κοινό τη δράση και τη ζωή του Frank Serpico. Του άφθαρτου και ατρόμητου αστυνομικού, ο οποίος όταν έφτασε η δύσκολη στιγμή δεν έκανε τα στραβά μάτια, αλλά πολέμησε για αυτό για το οποίο είχε καταταχθεί στην Αστυνομία: Για να αποδώσει δικαιοσύνη.
Σαν ένας εκδικητής δίχως στολή, μάσκα και σούπερ δυνάμεις. Ένας πραγματικός ήρωας που ξετρύπωσε την διεφθαρμένη πλευρά της Διώξης Ναρκωτικών της Νέας Υόρκηςκαι δεν δείλιασε στιγμή. Ούτε όταν όλοι τον είχαν στην απ' έξω. Ούτε καν όταν το μπούλινγκ και οι απειλές από ένα ολόκληρο τμήμα ήταν σαν ένα ποτήρι νερό από τον Βασίλη Τσιάρτα. Πόσο μάλλον όταν οι ίδιοι του οι συνάδελφοί τον άφησαν εκτεθειμένο υπό το βλέμμα του όπλου για να τον εκδικηθούν.
Αυτή είναι η σκηνή που ουσιαστικά ξεκινά το έργο. Με τον Frank να βλέπει τον θάνατό του κατάματα και τους δύο συναδέλφους του να τον κοιτάζουν καθώς βλέπουν τη σφαίρα να διαπερνά το κρανίο του. Μία έντονη στιγμή που σε βάζει κατευθείαν στα βαθιά. Αυτό που σε κάνει να τρομάζεις είναι ότι το σκηνικό έλαβε χώρα και στην πραγματικότητα. Και αυτό από μόνο του το κάνει ανατριχιαστικότερο. Με το «καλημέρα» στην ταινία, αισθάνεσαι την αδικία. Την κακία των άλλων. Κι όλα αυτά απέναντι σε έναν τύπο που απλώς ήθελε να κάνει καλό. Που δεν άντεχε να περιτριγυρίζεται από τη διαφθορά.
Και ύστερα ξεκινά το δράμα
Σε κάθε στιγμή της ταινίας, βλέπεις την ατμόσφαιρα που δημιουργείται γύρω του. Το βλέμμα του που είναι σαν να σου λέει «Τι σκατά κάνω εγώ εδώ πέρα;». Τον προβληματισμό για το αν πρέπει να κάνει κάτι για αυτά που βλέπει, το πώς θα το κάνει, και τι συνέπειες θα έχει για αυτόν και την οικογένειά του.
Ζούμε σε δύσκολους καιρούς και το μότο «καμιά φορά είναι καλύτερο να κάνεις τα στραβά μάτια» είναι μια φράση που συχνάζει πιο πολύ και από τον μαϊντανό Samuel L. Jackson σε ταινίες του Hollywood. Έχει γίνει μέρος της καθημερινότητας μας, σε τέτοιο βαθμό που κανείς δεν θα σου πει τίποτα αν το εφαρμόσεις. Γιατί φοβάσαι για τις συνέπειες. To «τι θα πάθω αν κάνω τη σωστή την πράξη».
Ο Serpico ωστόσο του Al Pacino μας έδειξε μια τελείως διαφορετική οπτική. Διότι την ώρα που για τους περισσότερους σήμαινε «καλύπτω τον κώλο μου» για εκείνον υπήρχε μόνο το «παρεμποδίζω τη δικαιοσύνη». Δεν κάνω το σωστό. Και αυτό είναι ένα τίμημα που ο πραγματικός Serpico πληρώνει ακόμα και σήμερα.
Παρά το γεγονός ότι η σφαίρα από την παραπάνω σκηνή τον βρήκε στο κεφάλι, δεν στάθηκε ικανή να τον στείλει κάτω από τα ραδίκια. Ο τύπος ζει ακόμα και βασιλεύει, με μια σφαίρα σφηνωμένη στο κρανίο του, έχοντας χάσει ακοή από το αριστερό αφτί και έχοντας άπειρους πόνους καθημερινά. Αλλά ακόμα και αυτό το προτιμά περισσότερο από το να ζει μέσα στη βρωμιά και τις ενοχές.
Όπως δήλωσε άλλωστε και ο ίδιος ο Serpico:
«Χάρη στον σκηνοθέτη Sidney Lumet και την ερμηνεία του Al Pacino (σσ: και τη μουσική του Μίκυ Θεοδωράκη για να μην ξεχνιόμαστε) βρίσκομαι στην 40ή θέση της λίστας του Αμερικάνικου Ινστιτούτου Κινηματογράφου με τους κορυφαίους ήρωες». Όχι άσχημα για έναν τύπο που εκτός του ότι έπρεπε να μπει στην ψυχοσύνθεση και το άγχος του τρομοκρατημένου και αδιάφθορου αστυνομικού, έπρεπε ταυτόχρονα να πετάξει εντελώς από πάνω του τον μανδύα του αδίστακτου ρόλου για τον οποίο είχε γίνει γνωστός εκείνη την εποχή. Του Michael Corleone.
Και αυτή είναι και η μεγάλη μαγκιά του Big Al που σε λίγες μέρες (23 Απριλίου) θα κλείσει τα 80 του χρόνια. Το ότι έκανε έναν ολόκληρο κόσμο να ευαισθητοποιηθεί από έναν απλό χαρακτήρα. Έναν underdog που δεν περιμένεις πολλά πράγματα αλλά λόγω της ταπεινότητας και όλων εκείνων που έσερνε μέσα στα παντελόνια του, έφτασε στο σημείο να αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους πραγματικούς ήρωες που έχουν μεταφερθεί ποτέ στην μεγάλη οθόνη.
Το πραγματικό στόρι του Frank Serpico, τελικά, κέρδισε πολλά παραπάνω από ένα απλό αγαλματίδιο...
