Αγαπητέ Μπρους Γουίλις,
Ή μάλλον Αγαπημένε Μπρους Γουίλις – γιατί να κρατάμε τα προσχήματα και να είμαστε τυπικοί; Αφού είσαι δικός μας άνθρωπος, μαζί σου μεγαλώσαμε από τη δεκαετία του ’80, είδαμε την «πρόοδό σου», την καλλιτεχνική σου «μεταμόρφωση», το κουλ υφάκι σου να γίνεται σήμα – κατατεθέν, τα μαλλιά σου να λιγοστεύουν κι αυτό να σου χαρίζει έξτρα κιλά γοητείας, τη μαγκιά σου, τη Ντέμι Μουρ σου.
Από πού να ξεκινήσω; Θα ξεκινήσω από την αρχή: από το «Moonlighting», ελληνιστί «Αυτός, αυτή και τα μυστήρια», πίσω εκεί στα χρόνια που σε πρωτο-γνωρίσαμε. Κι ας σου έβγαλε το λάδι η ξινιόλα η Σίμπιλ Σέπερντ, ας σου έψησε το ψάρι στα χείλη σχεδόν σε όλη τη σειρά – ειδικά στο τέλος μάς κούρασε πολύ η κυρία με τα υπαρξιακά της, ωστόσο η ιστορία αποφάνθηκε: εκείνη, έμεινε μια υστέρω που δεν μας απασχόλησε και πολύ τα επόμενα χρόνια. Ενώ εσύ, έκανες την υπέρβαση, άλλαξες πίστα, αναβαθμίστηκες, πέταξες από πάνω σου το γλυκανάλατο μανδύα του «κομεντίστα», του τυπάκου με το γοητευτικό χαμόγελο και τις ωραίες ατάκες (αφού «τρύγησες» φυσικά πρώτα την Κιμ Μπάσιντζερ στο «Ραντεβού στα τυφλά»), πήρες το πιστόλι σου και αποφάσισες να σώσεις τον κόσμο. Εντάξει, ξεκινώντας πιο χαλαρά στην αρχή, σώζοντας τη γυναίκα σου, μερικούς ομήρους και πολλά εκατομμύρια δολάρια στον «Νακατόμι Πλάζα».
Δεν φαντάζεσαι πόσο ευχάριστη έκπληξη ήταν ο Τζον Μακλέιν στο «Πολύ σκληρός για να πεθάνει». Ίσως διότι είχαμε τη χαρά να δούμε έναν «ήρωα» ανθρώπινο, που δεν ήταν «χτιστός», που δεν ήταν «υπεράνθρωπος», που μάτωνε, έτρωγε ξύλο, ήταν λίγο ρεμάλι αλλά κατά βάθος ένας καλός άνθρωπος, που αντιμετώπιζε τις δυσκολίες με μια δόση χιούμορ και μια τζούρα αυτοσαρκασμού, που έστυβε το μυαλό του να βρει μια λύση ακόμα και στην πιο δύσκολη κατάσταση. Μας άρεσε πολύ και το νούμερο 2 στο αεροδρόμιο, μας άρεσε πολύ και το νούμερο 3 παρέα με τον Σάμιουελ Τζάκσον. Κάπου μετά τα σκάτωσες λίγο, έκανες κάτι χαζομάρες καταρρίπτοντας αεροπλάνο «Χάριερ» ρίχνοντας πάνω του νταλίκα και κάνοντας άνω – κάτω Ρωσία, Ουκρανία και Τσερνομπίλ, αλλά στα συγχωρούμε διότι σε αγαπάμε ρε μπαγάσα. Κι όλοι έχουν δικαίωμα και στις αρπαχτές και στις κονόμες και στη συντήρηση ενός κινηματογραφικού μύθου, όπως είναι ο Τζον Μακλέιν. Ακόμα και πουρός. Ακόμα και σταφιδιασμένος. Ακόμα και σε ηλικία που θα έπρεπε να παίζει πρέφα στο καφενείο.
Ούτως ή άλλως, μας χάρισες ΑΥΤΟ τον ρόλο στο «Pulp Fiction». Και στην «Έκτη Αίσθηση». Και για κάθε ψιλο-παπαριά τύπου «Ο Τελευταίος Πρόσκοπος» ή «Κωδικός Μέρκιουρι» ή «Hudson Hawk» ή «Αρμαγγεδών», υπάρχει ένα αντίβαρο που κάνει τη ζυγαριά να σπάει προς την μεριά σου: «Sin City», «12 Πίθηκοι», «Looper», «Red», ακόμα και η φωνή σου και μόνο αυτή, αρκούσε για να κάνει τη διαφορά και να απογειώσει κάτι σαν το «Κοίτα ποιος μιλάει», το οποίο θα το έλεγες και αδιάφορο αν το μωρό δεν «μίλαγε» όπως εσύ. Εντάξει, έχεις παίξει και σε «πίπες». Αλλά και σε ταινιάρες. Και μάλιστα όλων των ειδών, από αισθηματικές μέχρι sci-fi κι από αστυνομικές και πολεμικές μέχρι θρίλερ.
Κανείς ποτέ δεν είπε για σένα ότι είσαι ηθοποιάρα. Ότι είσαι «Οσκαρικός», ότι το παίξιμό σου θα μνημονεύεται και θα διδάσκεται στις επόμενες γενιές, ότι άφησες ένα στίγμα κι ένα μονοπάτι, στο οποίο θα βαδίσουν οι επόμενοι. Εγώ όμως – και φαντάζομαι πολλοί ακόμα άνθρωποι – έχω να πω ότι περάσαμε και συνεχίζουμε να περνάμε πολύ ωραία μαζί σου, είτε στον κινηματογράφο είτε στην τηλεόραση κι αυτό είναι το πιο σημαντικό για έναν ηθοποιό: να γουστάρει ο κόσμος που τον βλέπει, να ταυτίζεται, να γελάει, να ξεπατικώνει καμιά ατάκα και να προσπαθεί να κοπιάρει αυτό το ελαφρώς στραβό αλλά ιδιαίτερα πετυχημένο ανθυποχαμόγελο.
Και ξέρεις τι άλλο σε κάνει επιτυχημένο φίλε Μπρους; Ότι όλοι εμείς που σε γουστάρουμε, θα θέλαμε να είχαμε την ευκαιρία να πιούμε δυο μπύρες μαζί σου και να μιλήσουμε για τη ζωή, τις ταινίες και τις γκόμενες. Κι άλλους πολλούς θα θέλαμε να γνωρίσουμε, αλλά οι περισσότεροι προκαλούν ένα δέος – εσύ από την άλλη, βγάζεις μια οικειότητα, δείχνεις προσιτός, ο κολλητός που θα μπορούσαμε να έχουμε, το φιλαράκι που θα αράζαμε να δούμε καμιά μπάλα παρέα. Και να σου πω και κάτι τελευταίο; Διάβασα κι εγώ τις φήμες ότι διαγνώστηκες με άνοια σε πρώιμο στάδιο, ότι ξεχνάς τις ατάκες σου στα γυρίσματα ή ξεχνάς πραγματάκια γενικώς. Δεν πειράζει, μην τα παρατάς. Αυτοσχεδίασε, αυτοσαρκάσου, στύψε το κεφάλι σου όπως έκανε ανέκαθεν ο Τζον Μακλέιν και θα τη βρεις την άκρη σου. Κι αν ξεχνάς και τίποτε άλλο την ώρα που βλέπουμε παρέα μπάλες, θα στο θυμίσουμε εμείς.
Γι’ αυτό είναι οι φίλοι.
