Καθίστε εσείς και ψάξτε τα στατιστικά του Μανού Τζινόμπιλι. Πόσους πόντους έβαλε, αν άλλος στην ηλικία του έπαιξε τόσα λεπτά και πέτυχε το ένα ή το άλλο κι αν ο τάδε παλιότερα τον είχε ξεπεράσει σ’ αυτή τη στατιστική κατηγορία και δεν ξέρω εγώ τι άλλο. Καθίστε να χάνετε το χρόνο σας και να σπαταλάτε τη φαιά σας ουσία διαβάζοντας τα πεπραγμένα του Μανού. Κι αφήστε εμάς τους υπόλοιπους να τον απολαμβάνουμε με όλες μας τις αισθήσεις. Να τον βλέπουμε να πασάρει. Να ακούμε την αποθέωση μετά από ένα νικητήριο τρίποντο. Να «μυρίζουμε» τον τίμιο ίδρωτα (sic) με τον οποίον έχει ποτίσει τα παρκέ του ΝΒΑ. Να γευόμαστε το αθάνατο νερό που έχει πιει και τον κρατάει έφηβο στα 40 του. Και να αγγίζουμε νοερά την τιμημένη φανέλα των Σπερς, μετρώντας κάθε λεπτό συμμετοχής του, περιμένοντας το επόμενο και ελπίζοντας ότι το τρένο έχει κι άλλες στάσεις.
Μπασκετικός παράδεισος
Δεν ξέρω τι τους ποτίζουν εκεί στο Τέξας και παίζουν οι παίκτες μέχρι τα βαθιά τους γεράματα. Απλό νερό ή νερό της φωτιάς; Κι όταν λέμε «παίζουν», δεν είναι μια αναφορά στο φύλλο αγώνος ή ένα «γέμισμα» στα χέρια του Πόποβιτς, ένας «ζωντανός θρύλος» της ομάδας και του ΝΒΑ, που παραμένει εκεί κοντά στο παρκέ ή μέσα σε αυτό, για να εμπνέει τον κόσμο και τους συμπαίκτες του. Όλοι αυτοί οι ωραίοι τύποι που έχει τα χέρια του ο Πόποβιτς, είναι εκεί, μάχιμοι, μέχρι όποτε γουστάρουν. Όσο βαστάνε τα ποδάρια τους. Μέχρι να τους πουν τα γόνατά τους «φτάνει μπρο, μέχρι εδώ ήταν, δεν αντέχω άλλο». Ο Τιμ Ντάνκαν παλιότερα, ο Μανού Τζινόμπιλι σήμερα, ο Τόνι Πάρκερ ή οποιοσδήποτε άλλος αύριο – μεθαύριο, είναι εκεί επειδή γουστάρουν. Όχι για τα φράγκα. Όχι σαν τοτέμ. Όχι σαν Ελ Σιντ. Αλλά σαν ενεργοί, ντουζενάτοι και πολύτιμοι για την ομάδα τους, ανεξαρτήτως ηλικίας.
Μιλώντας για παιχταράδες ολκής, ρίξε μια ματιά στο ανερχόμενο κελεπούρι του ΝΒΑ
Τον έχουμε δει το Μανού μαλλιά, τον έχουμε δει με «τασάκι» - καράφλα στην κεφαλή, τον βλέπουμε πλέον χωρίς μαλλί. Τα χρόνια περνάνε και παρόλο που δεν κάνουν διακρίσεις για κανέναν, στο Μανού ο χρόνος είπε να κάνει μια εξαίρεση. Να τον απολαύσει μια χρονιά ακόμα. Κι άλλη μία. Και μία ακόμα. Και βλέπουμε και για την επόμενη. Ο χρόνος που περνάει του προσθέτει «μπασκετοσύνη». Το βλέμμα είναι το ίδιο, μάγκικο, μόρτικο, λίγο μπλαζέ, λίγο πονηρό, κάπως αλανιάρικο. Το μυαλό παραμένει κοφτερό – τρέχει όσο χρειάζεται και πασάρει όπου χρειάζεται.
Θα πατήσει το «τούρμπο» αυτές τις λιγοστές φορές που θα χρειαστεί για να κλέψει, για να κάνει μπάσιμο, για να κάνει ανάποδο λέι-απ και να χαζέψει τους ψηλούς που νομίζουν ότι επειδή πηδάνε «στο θεό», μπορούν να κόψουν «το θεό». Αμ δε. Όσο για το αριστερό του χέρι; Παραμένει αλφάδι. Όχι τόσο αλφάδι όμως όσο τα «φρύδια» του, τόσο βαριά και επιβλητικά, που τον «αναγκάζουν» να παίρνει τη μπάλα όποτε αυτή κάνει «τζιζ» και κανένας άλλος δεν τολμάει να την ακουμπήσει.
Ο Μανού συνεχίζει, σαν το αρκουδάκι της διαφήμισης με τις μπαταρίες. Όπου κι αν φτάσουν οι Σπερς στο τέλος της χρονιάς κι ό,τι κι αν πετύχουν ή δεν πετύχουν, όποιος κι αν πρωτεύσει στο ΝΒΑ και πάρει το πρωτάθλημα και τον τίτλο του MVP, ο 40άρης Αργεντινός που λάτρεψε το μπάσκετ, είτε με τη φανέλα των Σπερς είτε με τη φανέλα της Εθνικής Αργεντινής, είναι ο μοναδικός και απόλυτος πρωταγωνιστής, ο MVP για όλους εμάς που αγαπάμε το μπάσκετ, που πάμε στα ανοιχτά γηπεδάκια και «σφαζόμαστε» με φίλους και με άγνωστους, είναι η έμπνευση για όσους δεν τα παρατάνε ποτέ και δεν τους είπε τίποτα η φράση «έλα, μεγαλώσαμε πια, δεν μπορούμε να κάνουμε αυτά που κάναμε μικροί». Ο Μανού, μπορεί. Κάνει αυτά που έκανε «μικρός». Αγαπάει το μπάσκετ, όσο αγαπάει το μπάσκετ αυτόν. Και για όλα αυτά, έχει τον παντοτινό μας σεβασμό.
