Για κάποιο περίεργο λόγο, γίνεται πάντα θέμα συζήτησης. Όπου και αν βρίσκεσαι, ό,τι και αν κάνεις. Στο γραφείο. Στο μετρό. Στο σπίτι ενώ γευματίζεις με την οικογένεια. Από τον ταξιτζή που σε πηγαίνει στο σπίτι. «Σήμερα έχει πανσέληνο». Ναι και;
Πριν από 2.000 χρόνια, ίσως η ατάκα να είχε και κάποιο νόημα. Βλέπεις, ειδικά στη Σπάρτη στις Θαλάμες της Λακωνίας, οι ιερείς θα είχαν ξεκινήσει ήδη τις προσευχές στο μαντείο και τις αφιερώσεις στην θεά Σελήνη, μιας και το ιδιαίτερο χρώμα του Αυγουστιάτικου φεγγαριού δήλωνε πως η θεά ήταν τόσο κοντά στη Γη που μπορούσε να ακούσει τις επιθυμίες των πιστών της. Και σε έναν κόσμο που πίστευε πως η Γη είναι επίπεδη και πως ο Ήλιος κάνει βόλτες καθημερινά με το άρμα του, ίσως και να έβρισκες μία λογική. Όχι πια.
Η Σελήνη στη φάση της πανσελήνου, βρίσκεται στην αντίθετη πλευρά της Γης μας απ' ό,τι βρίσκεται ο Ήλιος, με τα τρία αυτά σώματα να βρίσκονται πάνω στην ίδια νοητή ευθεία γραμμή. Ή όσο πλησιέστερα μπορούν στη γραμμή αυτή. Γι’ αυτό και ο δίσκος της είναι ορατός και γι’ αυτό οι αστρονόμοι απορούν τι σόι περίεργο βρίσκουν οι μουρλοί που στήνονται να την δουν. Προσοχή: δεν λέμε πως δεν θα την προσέξεις. Δεν θα την θαυμάσεις. Αλλά το να αντιμετωπίζεις το φαινόμενο της πανσελήνου σαν τη βροχή αστεριών ή σαν το πέρασμα ενός κομήτη κοντά στην ατμόσφαιρα της Γης, το λες και ψιλοτραγικό. Καταλαβαίνω να θες να σταθείς σε ένα καλό σημείο για να δεις ένα φαινόμενο ασυνήθιστο, το οποίο ενδεχομένως θα το ξαναδεί η ανθρωπότητα σε 100 χρόνια. Αλλά την πανσέληνο; Πάμε καλά;
Το χειρότερο είναι η άποψη που έχει το μέσο ζευγάρι εκεί έξω. Ότι επειδή έχει πανσέληνο, πρέπει να πάμε κάπου με θέα, να βρούμε ένα ωραίο σημείο και να κάτσουμε να ατενίζουμε το φεγγάρι σαν πιωμένοι Άγγλοι στα Μάλλια. Γιατί πρέπει να είναι κάτι τέτοιο ρομαντικό; Βασικά ο ρομαντισμός που βρίσκεται; Στο ότι έχει μαζευτεί ο μισός πληθυσμός στο ίδιο μέρος που είσαι και εσύ; Που σκάτε όλοι μαζί από την ζέστη; Ή που βγάζουν όλοι σέλφι με φόντο την πανσέληνο. Ειλικρινά, πείτε μου και μένα που στο διάολο είναι το ρομαντικό σε όλο αυτό. Ξέρεις τι είναι ρομαντικό; Να την πας κάπου που δεν είναι 100 άτομα μαζεμένα. Να περάσετε υπέροχα είτε έχει είτε δεν έχει πανσέληνο. Εκεί που όλοι αποβλακώνονται κάτω από το φως του φεγγαριού, να βγάλετε τα μάτια σας σαν να είχε έκλειψη ηλίου. Αυτοί οι άνθρωποι είναι που ζουν τη στιγμή. Όχι αυτοί που στήνονται για να βγάλουν σέλφι. Ακόμα και αυτή που δεν θα πάνε στην Ακρόπολη αλλά θα προτιμήσουν την παραλία, έχω πολλά και διαφορετικά στο μυαλό μου που θα μπορούσαν να κάνουν αντί να κοιτούν το φεγγάρι.
Είχα πέσει στην περίπτωση κοπέλας που μου έλεγε «Εγώ δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να μην βλέπω την πανσέληνο με τον δικό μου». Και τι δηλαδή; Επειδή η κάθε μία εκεί έξω αντιλαμβάνεται την πανσέληνο σαν τον Άγιο Βαλεντίνο, θα την πληρώσουμε όλοι οι υπόλοιποι; Αλλά η μεγάλη λόξα με την πανσέληνο, πλέον, κρύβεται σε ένα άλλο φοβερό φαινόμενο των ημερών μας. Την αυτοπροβολή.
Η πικρή αλήθεια είναι πως το φεγγάρι, για τα περισσότερα ζευγάρια, δεν είναι καν αφορμή για ρομαντισμό. Είναι αφορμή για δημοσιεύσεις στο Facebook και το Instagram. Αντιμετωπίζεται πως η θέα από την Οία στη Σαντορίνη και όπως οι πόζες στους ανεμόμυλους στην Μύκονο. Τι είναι; Αφορμή για αυτοπροβολή με τον μανδύα του ρομαντισμού.
Σε κάθε περίπτωση ωστόσο μην παθιάζεστε. Πανσέληνος είναι και συμβαίνει συχνά πιο συχνά απ' ότι νομίζεις.
