Έχεις ακούσει ποτέ την ιρλανδική παροιμία «Καλύτερα να τσακώνεσαι παρά να είσαι μόνος»; Ίσως είναι η πιο ταιριαστή ατάκα που μπορεί να συνοδεύει την αδερφική αλληλεγγύη. Όταν μια μητέρα αποφασίσει να χαρίσει ένα αδερφάκι στο ήδη υπάρχον παιδί της, δεν σκέφτεται ποτέ τα αρνητικά παρά μόνο το πόσο χαρούμενο θα κάνει το μοναχοπαίδι της, που πλέον δεν θα παίζει μόνο αλλά θα έχει ένα νέο κολλητάρι μέσα στο ίδιο του το σπίτι. Σωστή η σκέψη, ιδιαίτερα όταν η φαμίλια θα έχει ένα αγοράκι και ένα κοριτσάκι, όπου κακά τα ψέματα θα υπάρχει δέσιμο και ταυτόχρονα μια ηρεμία από την πλευρά του πατέρα ότι η θυγατέρα θα έχει δύο έξτρα μάτια να την προσέχουν όσο αυτή θα μεγαλώνει.
Όταν όμως τα αδερφάκια είναι αγόρια έχουμε άλλη συνθήκη
Σίγουρα το καλό είναι ότι μαθαίνουν να κάνουν παρέα γιατί έχουν πολλά κοινά όσο μεγαλώνουν. Και τι κοινό είναι αυτό; Το ότι πήγαν για πρώτη φορά νοσοκομείο, το πρώτο μπουνίδι που έριξαν στη ζωή τους, η αιτία που έμαθαν να μάχονται για την ίδια τους την επιβίωση σε καθημερινή βάση. Κλασικά πράγματα.
Φανταστείτε τι γινόταν στην οικογένεια Γιόκιτς.
Κάθε μέρα που περνάει μέσα σε ένα σπίτι με αγόρια αδέρφια, είναι μια ειδική κατάσταση, μιας διαφορετικού είδους φιλία που είτε το θες, είτε όχι δεν μπορείς να την αποφύγεις. Ζεις στην ίδια στέγη και ακόμα και αν δεν είναι η αγαπημένη σου επιλογή, μαθαίνεις τουλάχιστον να τη σέβεσαι. Αν πάλι έχεις έστω και τη μικρή συμπάθεια για τα αδέρφια σου, τότε είσαι πραγματικά ευτυχής. Τι καλύτερο άλλωστε από το να μπορείς να πεις μια κουβέντα ανά πάσα ώρα και στιγμή, να περάσεις επικοδομητικά τον χρόνο σου κάνοντας μιας αθλητική δραστηριότητα ή παίζοντας videogames μαζί τους. Αυτά ναι, είναι ορισμένα από τα πολλά θετικά. Υπάρχει όμως και η αντίθετη πλευρά.
Όσο απειλητικό και αν ακούγεται –ιδιαίτερα για υποψήφιους και ανυποψίαστους γονείς- δύο αγόρια αδέρφια είναι αρκετά πιθανό να μετατρέψουν το σπίτι σε ναρκοπέδιο. Όταν όμως τα αδέρφια είναι τρία και πάνω, τότε δεν έχεις σπίτι, αλλά ένα αυθεντικό ναρκοπέδιο.
Τα στρατόπεδα είναι τα εξής:
Ο μεγάλος είναι ο δυνατός. Αυτός που ελέγχει την κατάσταση, εκείνος που η μία του φάπα πονάει όσο και αν τον βαρέσουν μαζί οι μικρότεροι. Αυτός που για να λυγίσει απαιτείται μια συγχρονισμένη και συνάμα έξυπνα εκτελεσμένη επίθεση μέσω συνεργασίας των άλλων δύο, ωστόσο αν συμβεί αυτό τα αντίποινα θα είναι δισβάσταχτα. Όποιος έχει την έυνοιά του, τόσο λιγότερο θα πονέσει. Στην εκτός σπιτιού καθημερινότητα μπορεί να είναι σκέτος άγγελος, μέσα στο σπίτι όμως είναι δικαστής, τιμωρός και εκτελεστής.
Ο μεσαίος είναι ο πιο ζόρικος. Ξέρει πως δεν είναι το φαβορί για υπεροχή ανάμεσα στα αδέρφια, αλλά ας είναι καλά η μητέρα του που του έδωσε μικρότερο αδερφό και μπορεί να παίρνει ενέργεια . Τις έχει φάει από τον μεγάλο αλλά όσο μεγαλώνει και αναπτύσσεται σωματικά έχει στο πίσω μέρος του μυαλού του την εκδίκηση. Και κάποια στιγμή θα την πάρει. Θυμήσου απλά ποιος σκότωσε τον Mountain στο τέλος του Game of Thrones.
Ο μικρός είναι ό,τι πιο άτυχο υπάρχει. Είναι εκείνος που μόλις σηκωθεί από το κρεβάτι κοιτάζει δεξιά ή αριστερά μη και φάει καμιά αδέσποτη χωρίς λόγο, όταν βλέπει τους μεγαλύτερους να σκοτώνονται παίρνει απόσταση… χιλιομέτρου για να μην του έρθει κάνα παπούτσι-τασάκι-κιθάρα στο δόξα πατρί και κυρίως καταριέται τους γονείς του που δεν του έδωσαν προτεραιότητα στη γέννα. Στο τέλος της παιδικής του ηλικίας βγαίνει πιο «παραμορφωμένος» από τους τρεις, αλλά σίγουρα είναι ο μόνος από τα αδέρφια που θα επιβιώσει σε περίπτωση πολέμου.
Πάμε τώρα στο «πεδίο της μάχης»
Με αυτά τα δεδομένα ξεκινά η καθημερινή μάχη για την επιβίωση στο σπίτι. Κάθε μέρα της οικογένειας σε αυτά τα δέκα χρόνια συνύπαρξης των αδερφών στην παιδική ηλικία, εξελίσσεται στην καθημερινή σαπουνόπερα με καλοκαιρινά επεισόδια της σειράς «Κόναν o Bάρβαρος», με μόνιμα θύματα τους δύο μικρότερους αδερφούς την ώρα που ο μεγάλος τιμωρείται μία φορά το μήνα από το βαρύ χέρι του πατέρα για παραδειγματισμό. Όσο εκτυλίσσεται το «σίριαλ» ένα τουλάχιστον νοσοκομείο έχει μάθει το όνομα της οικογένειας, καθώς οι επισκέψεις στα επείγοντα είναι παραπάνω από συχνές ενώ το σπίτι χρήζει ρεφτιφιέ τουλάχιστον μια φορά το χρόνο.
Όσο ξύλο και αν πέσει, όσο άγρια και αν είναι τα τραύματα, στο τέλος της ημέρας τα αδέρφια κοιτάζουν πίσω και αναρωτιούνται για ποιο λόγο πάλεψαν. Και κάθονται και το συζητούν γελώντας. Μερικά αδέρφια μπορεί να μην έχουν πλαστεί για να κάνουν παρέα, ίσως και να μην ταιριάξουν ποτέ σαν χαρακτήρες ωστόσο αυτό δεν μπορεί να μειώσει τον νοητό δεσμό που τους δένει.
Είναι η μόνη μορφή «παιδικής» φιλίας που αντέχει στο χρόνο και έχεις τη δυνατότητα να περνάς πάντα αστείες και ξέγνοιαστες στιγμές, βουτηγμένες στη νοσταλγία και το χαμόγελο. Σίγουρα όλοι λυπούνται τoυς γονεις (κυρίως τη μητέρα) όταν έχουν τόσα αγόρια στο σπίτι, αλλά είναι οι μόνοι που χαίρονται πραγματικά όταν τους βλέπουν μαζί αγαπημένους.
