Ο ένας φίλος τρέχει καθημερινά κάνοντας φυσιοθεραπείες. Ο άλλος όταν δεν διδάσκει ή δεν ζωγραφίζει, πρέπει να φροντίσει τη μητέρα του. Οι άλλοι δύο δουλεύουν εξωτερικό και αν τους ρωτήσεις τι τους λείπει περισσότερο, δεν είναι ούτε ο ήλιος ούτε η θάλασσα ούτε το σουβλάκι. Είναι ένας καφές με την παρέα τους.
Ο καφές που κάποτε ήταν μια συνήθεια τώρα είναι μια πολυτέλεια – και όχι μόνο από άποψη χρημάτων, αλλά από άποψη χρόνου. Ούτε που θα μπω στη διαδικασία να σκεφτώ τα λεφτά που έχουμε σκορπίσει στα νιάτα μας σε καφέδες χωρίς νόημα. Αυτό το «πάμε για καφέ », να αράξουμε, να γελάσουμε και να πούμε τα νέα μας. Κάτι που κανείς δεν κάνει σε όλη την Ευρώπη και που δεν μπορεί να φανταστεί τον εαυτό του να κάνει γιατί το θεωρεί χάσιμο χρόνου. Οπότε κάτι τέτοιες ημέρες, όπου όλοι έχουμε τις δουλειές μας και την καθημερινότητα μας, που είμαστε χωμένοι στα προβλήματα μας και που νιώθουμε ότι πνιγόμαστε λίγο-λίγο, αυτός ο καφές τις Κυριακές το πρωί με τους φίλους είναι ευλογία.
Petros Giannakouris/AP
Αυτό όμως δεν είναι το υπέροχο όταν μιλάμε για έξοδο για καφέ στην Ελλάδα; τι είναι ο καφές; Είναι ανάγκη για καφεΐνη; Είναι συνήθεια; ίσως είναι όλα τα προηγούμενα, αλλά κυρίως είναι κοινωνική συναναστροφή. Οι Κέντροευρωπαίοι και οι Βορειοευρωπαίοι μας κοροϊδεύουν, οι Αμερικανοί απορούν γιατί δεν το κάνουμε αυτό με δύο ποτήρια κρασί, ενώ σε πιο ασιατικές κοινωνίες όπως είναι η Νότιος Κορέα ή η Ταϊλάνδη, ο κόσμος συνήθως είναι πολύ μεθυσμένος για να μπορέσει να αρθρώσει κουβέντα. Πολύ καλή περίπτωση λοιπόν να έχει ο καθένας την άποψή του, αλλά ο καφές στην Ελλάδα είναι συνυφασμένος με την κουλτούρα της παρέας. Τέλος. Αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει όσα χρόνια και να περάσουν. Τα παραδοσιακά καφενεία δώσαν τη θέση τους στα καφέ μπαρ, αυτά με τη σειρά τους γίνονται πιο bistrot για να μπορέσουν να εξυπηρετήσουν περισσότερες ανάγκες, αλλά η φιλοσοφία παραμένει. Όταν θες να δεις την παρέα σου, δεν την καλείς για σουβλάκια. Βγαίνετε για καφέ.
Και μπορεί οι κάπως παλιότεροι που μας έβλεπαν να βγαίνουμε για δύο και τρεις καφέδες μέσα στην ημέρα όταν ήμασταν πιτσιρικάδες να μας έκραζαν και να μας έλεγαν αργόσχολους, αλλά το ωραίο πράγμα στην καφετέρια είναι ότι οι γνωριμίες δεν μας βγήκαν σε κακό. Οι πιο τολμηροί πιάσανε κουβέντες με τα κορίτσια στο διπλανό τραπέζι. Άλλοι κλείσανε δουλειές. Άλλοι βγήκαν ραντεβού ή συνειδητοποίησαν ότι θέλουν να βγουν ραντεβού. Τα περισσότερα όμως από όλα τα παραπάνω έγιναν συνήθως μια καθημερινή ή ακόμα πιο εύκολα ένα σαββατοκύριακο για καφέ. Ειδικά στο κομμάτι του βγαίνω με την παρέα μου, Ίσως το ωραιότερο κομμάτι είναι ότι δεν χρειάζεται πολλές φορές να πεις και τίποτα. Ποια άλλη κουλτούρα στον κόσμο περιλαμβάνει να βγαίνεις με τον άλλο χωρίς να έχεις να πεις τίποτα σπουδαίο; Σαν φοιτητής αυτό το γνώρισα σχεδόν σε μορφή ρατσισμού. Το μεγαλύτερο μέρος των ανθρώπων στο εξωτερικό, είχε την εντύπωση ότι οι Έλληνες Ήταν ένα μάτσο αργός πολλοί τύποι που αρνιόντουσαν να δουλέψουν, που ζουν αποκλειστικά από τα επιδόματα και δανείζονται λεφτά από την κεντρική ευρωπαϊκή τράπεζα. Παρότι σε κάποια πράγματα είχαν δίκιο, μου πήρε αρκετό καιρό να εξηγήσω σε κάποιους ότι μια έξοδος για καφέ είναι κομμάτι της κουλτούρας μας και σίγουρα δεν κοστίζει τόσο ώστε να τους αδειάζει τα αποθεματικά από την κεντρική ευρωπαϊκή τράπεζα - ειδικά με το τελευταίο είχαμε μεγάλο πρόβλημα να το κατανοήσουν.
Διάβασε επίσης: Πώς θα γίνεις ο φίλος που θα ήθελες να έχεις
Αλλά ας κρατήσουμε την ουσία. Η έξοδος για καφέ όχι μόνο δεν πρέπει να χαθεί αλλά είναι απαραίτητη και να συμβαίνει. Σίγουρα αναλόγως το πορτοφόλι του καθενός ορίζεται και η συχνότητα, αλλά αυτό το καφέ του σαββατοκύριακου με την παρέα μας, όπου ο χρόνος είναι πλέον λιγοστός εκεί που καθένας έχει το πρόγραμμα και την οικογένειά του, τις προπονήσεις και τις ξένες γλώσσες του, τη δεύτερη δουλειά το απόγευμα και το διάβασμα, επιβάλλεται αυτό το άτυπο ραντεβού όπου όλοι κάθονται γύρω από ένα τραπέζι, όπου τα νέα όλων έχουν την ίδια αξία και που ακόμη και αν τα νέα δεν είναι ευχάριστα, κρατούν τη συντροφιά της παρέας.
