10 Ιουνίου 2018… Πέντε χρόνια πριν. Λένε πως ο χρόνος είναι ανίκητος. Δεν υποχωρεί. Ούτε διαπραγματεύεται. Είναι ίδιος για όλους. Κι όμως αυτά τα πέντε χρόνια άλλοτε μοιάζουν με αιώνα κι άλλοτε με ανάσα. Πέντε χρόνια από την στιγμή που ο Παύλος Γιαννακόπουλος πέρασε στην αιωνιότητα. Που κίνησε για τον Παράδεισο. Που πήγε στην πατρίδα των ενδόξων και των σπουδαίων. Που κατέκτησε την αθανασία. Μέσα από το έργο του. Μέσα από την προσφορά του στον άνθρωπο, στην κοινωνία, στην πατρίδα, στο επιχειρείν, στον αθλητισμό. Μέσααπό την οικογένεια του, τη σύζυγο του, Δέσποινα, τον υιό του, Δημήτρη. Μέσα από τα εγγόνια του, την Δέσποινα και τον Παύλο. Μέσα από όλους εκείνους τους ανθρώπους, που τον μνημονεύουν και θα τον μνημονεύουν για όσο ζουν…
Ο Παύλος είναι και θα είναι εδώ. ΠΑΡΩΝ. Όπως όλοι οι σπουδαίοι. Θα είναι εδώ και θα συνεχίζει να προσφέρει μέσω του Ιδρύματος “ΠΑΥΛΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ”. Σε όλη την Ελλάδα. Σε όλους τους Έλληνες. Όπου υπάρχει ανάγκη. Από το Καστελλόριζο μέχρι τον Έβρο… Παντού! ΠΑΝΤΟΥ!
Ο Παύλος ζει. Οι ιδέες δεν πεθαίνουν. Και ο τρόπος που έζησε ο Παύλος είναι ιδέα.
Η κληρονομιά του Παύλου βαριά. Όπως όλων των πραγματικά ικανών. Και ο Δημήτρης πραγματικά ικανός για να την συνεχίσει! Εδώ και πέντε χρόνια κάθε μέρα, κάθε ώρα κι ένα βήμα ακόμα… Με αυτόν τον χρόνο που λένε ότι είναι για όλους ίδιος. Κι ανίκητος. Λες ; Πώς να πείσεις εκείνους που έμειναν ότι ο Παύλος δεν έφυγε “χθες”; Πώς να πείσεις όσους μιλούν για τον Παύλο και τον κρατούν ζωντανό στη μνήμη τους ότι ο χρόνος θα νικήσει τις αναμνήσεις τους από τον μεγαλύτερο των μεγάλων; Δύσκολο… Αδύνατον. Όπως όλα τα αδύνατα που έκανε δυνατά ο Παύλος Γιαννακόπουλος. Αυτός που “έφυγε” σαν σήμερα πριν από πέντε χρόνια… Αυτός που δεν έφυγε ποτέ…
Ο οικουμενικός Παύλος Γιαννακόπουλος και η πυξίδα που δείχνει «Ελλάδα»
Το όνομα του Παύλου Γιαννακόπουλου συνεχίζει αδιάλειπτα να συνιστά σημείο αναφοράς για τη δημόσια υγεία, ακόμα κι αν πέρασαν πέντε χρόνια από την απώλειά του. Το Ίδρυμα Παύλος Γιαννακόπουλος, που ξεκίνησε επίσημα τη λειτουργία του τον Σεπτέμβριο του 2022, επιτελεί σημαντικό έργο ενίσχυσης δημόσιων μονάδων υγείας σε όλη τη χώρα. Με ουσιαστικές παρεμβάσεις -οι οποίες βασίζονται σε πραγματικές ανάγκες- μέσω δωρεών, έχει ήδη συμβάλει στην αναβάθμιση του Τζανείου, του νοσοκομείου Μυτιλήνης, του νοσοκομείου της Πρέβεζας, στον ένα χρόνο λειτουργίας του.
Ο Παύλος Γιαννακόπουλος ήταν αυτοδημιούργητος και αυθεντικός, υπήρξε ένας διορατικός επιχειρηματίας, ενώ χαρακτηριζόταν από έντονη κοινωνική ευαισθησία. Βίωσε δύσκολα παιδικά χρόνια και γι’ αυτό η προσφορά στον συνάνθρωπο που βρίσκεται σε ανάγκη, αποτελούσε πάντα προτεραιότητα για εκείνον. Στη μνήμη του, το Ίδρυμα αποσκοπεί στο να συνεχίσει την αξιακή πορεία του και να αποτελέσει ένα φάρο δημιουργίας και αλληλεγγύης για την ελληνική κοινωνία, διαφυλάσσοντας τις αξίες μας από γενιά σε γενιά. Γι’ αυτό άλλωστε, στους σκοπούς του περιλαμβάνονται η υποστήριξη και προώθηση του αθλητικού ιδεώδους, της παιδείας, καθώς και η προαγωγή του πολιτισμού, της περιβαλλοντικής συνείδησης και της αειφόρου ανάπτυξης. Οι άξονες αυτοί αντικατοπτρίζουν τα ευρύτερα ενδιαφέροντα του αλησμόνητου Παύλου Γιαννακόπουλου, καθώς και τους τομείς στους οποίους διακρίθηκε στη ζωή του.
Η οικογένεια Γιαννακόπουλου, με τον πατριάρχη Παύλο
στο μέσον των αδερφών του, Θανάση και Κώστα.
Ο Παύλος Γιαννακόπουλος δημιούργησε τη ΒΙΑΝΕΞ, τη μεγαλύτερη ελληνική φαρμακοβιομηχανία, υλοποιώντας το όραμά του για «ποιότητα στην παραγωγή, φροντίδα για τον άνθρωπο». Οδηγός του ήταν η επιχειρηματική του οξυδέρκεια, το ένστικτο τού «να παίρνει ρίσκα και να βγαίνουν», κρατώντας τις πολύτιμες εμπειρίες που είχε αποκομίσει στον πάγκο του φαρμακείου, δίπλα στον δικό του πατέρα, Δημήτριο Γιαννακόπουλο. Το φαρμακείο της οδού Πειραιώς ιδρύθηκε το 1924 και ήταν το μέρος όπου μυήθηκε στο χώρο του φαρμάκου. Στη συνέχεια πέρασε στην ΑΣΟΕΕ και ολοκλήρωσε οικονομικές σπουδές, με το πρώτο μεγάλο επιχειρηματικό βήμα να έρχεται το 1960, με την ίδρυση της εταιρείας ΦΑΡΜΑΓΙΑΝ.
Ο Παύλος Γιαννακόπουλος και η ΒΙΑΝΕΞ αποτέλεσαν συμμάχους-κλειδί
για διεθνείς φαρμακευτικούς οίκους, ώστε να έρθουν για πρώτη φορά
τα προϊόντα τους στη χώρα μας.
Έχοντας πάντα στο πλευρό του, τους αδελφούς του Θανάση και Κώστα, όπως και όλη την οικογένεια, κατάφερε να πείσει τους μεγαλύτερους διεθνείς φαρμακευτικούς οίκους να τον εμπιστευτούν συνάπτοντας πολύχρονες στρατηγικές συνεργασίες, πολλές εκ των οποίων συνεχίζονται μέχρι και σήμερα. Η ΦΑΡΜΑΓΙΑΝ, η οποία έκανε εισαγωγές φαρμάκων από τις ΗΠΑ, την Ευρώπη και την Ιαπωνία, άπλωσε την εμπορική δραστηριότητά της σε όλη την Ελλάδα και σύντομα επεκτάθηκε και εκτός συνόρων. Ο Παύλος Γιαννακόπουλος, αφού απέκτησε την απαραίτητη τεχνογνωσία, προχώρησε στο επόμενο μεγάλο βήμα, που ήταν η ίδρυση της ΒΙΑΝΕΞ και η έναρξη της βιομηχανικής παραγωγής. Η αλματώδης ανάπτυξη της ΒΙΑΝΕΞ τα επόμενα χρόνια, σηματοδοτεί και την εποχή της βιομηχανικής άνθισης της χώρας και γράφει με χρυσά γράμματα ένα από τα κεφάλαια της οικονομικής ιστορίας της Ελλάδας. Το 1971, η ΦΑΡΜΑΓΙΑΝ μετατρέπεται σε ανώνυμη εταιρεία και μετονομάζεται σε ΒΙΑΝΕΞ Α.Ε.
Ο Παύλος Γιαννακόπουλος βραβεύθηκε πολλές φορές από οικονομικούς,
επιχειρηματικούς και επιστημονικούς φορείς της Ελλάδας και του εξωτερικού
για την προσφορά του στη φαρμακοβιομηχανία.
Από το 1977 μέχρι και το 1999, η ΒΙΑΝΕΞ αναπτύσσει τέσσερις παραγωγικές μονάδες, η κάθε μία εξειδικευμένη σε διαφορετικό τύπο φαρμακευτικών προϊόντων, ενώ στα γραφεία της κεντρικής διοίκησης δημιουργείται το κέντρο διανομής τελικών προϊόντων. Καλύπτεται, έτσι, όλο το φάσμα του φαρμάκου, επιτρέποντας στη ΒΙΑΝΕΞ να επεκτείνει το χαρτοφυλάκιο των προϊόντων της. Με συνεχείς επενδύσεις σε προηγμένο τεχνολογικό εξοπλισμό, τα τέσσερα εργοστάσια της ΒΙΑΝΕΞ σήμερα αποτελούν υπερσύγχρονες μονάδες εκ των πλέον εξελιγμένων στον ευρωπαϊκό χώρο. Η διορατικότητα του Παύλου Γιαννακόπουλου για την ανάπτυξη της αγοράς του φαρμακείου, τον οδηγεί το 1995 να ιδρύσει την ΒΙΑΝ Α.Ε, εταιρεία του ομίλου ΒΙΑΝΕΞ. Η ανοδική πορεία που ακολούθησαν τα επόμενα χρόνια τα Μη Συνταγογραφούμενα Φάρμακα (ΜΗΣΥΦΑ) και τα παραφαρμακευτικά προϊόντα, τον δικαίωσε. Επίσης, έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης στους Έλληνες ερευνητές, με την ίδρυση της ELDRUG S.A. το 2006, ενώ το 2011 η ΒΙΑΝΕΞ έλαβε έγκριση προμηθευτή του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (World Health Organization), καθώς και της UNICEF. Όσο για το λεγόμενο σύγχρονο παραγωγικό μοντέλο, τη στροφή στην εξωστρέφεια και τις συνέργειες ελληνικών με ξένες φαρμακευτικές εταιρείες, ο Παύλος Γιαννακόπουλος το είχε εφαρμόσει αρκετά χρόνια πριν το επιβάλλει η κρίση και τα χρόνια των μνημονίων.
Η ΒΙΑΝΕΞ έχει εδραιωθεί εδώ και δύο δεκαετίες ως η μεγαλύτερη ελληνική φαρμακοβιομηχανία. Τα τελευταία τρία χρόνια, μάλιστα, βρίσκεται στην κορυφή μεταξύ ελληνικών και ξένων εταιρειών, ξεπέρασε δηλαδή και τις πολυεθνικές εταιρείες που δραστηριοποιούνται στη χώρα μας. Επόμενος στόχος είναι να γίνει η μεγαλύτερη εταιρεία Υγείας στα Βαλκάνια, επεκτείνοντας τις δραστηριότητές της και σε παρεμφερείς τομείς με αυτόν του φαρμάκου, όπως τα καλλυντικά, OTC, medical devices.
Ο Παύλος Γιαννακόπουλος στα πρώτα χρόνια της επιχειρηματικής
του δραστηριότητας, με τον αδερφό του, Θανάση.
Η πυξίδα, βέβαια, πάντα δείχνει Ελλάδα. Από τη Σελλασία Λακωνίας, τον τόπο καταγωγής του, μέχρι το Καστελλόριζο όπου το μοναδικό φαρμακείο του νησιού φέρει το όνομά του, οι άνθρωποι που βίωσαν την αθόρυβη και ανιδιοτελή προσφορά του, τιμούν τον «οικουμενικό Παύλο».
«Το καλό που κάνουμε, να το γράφουμε στην άμμο για να σβήνει. Αυτοί που το δέχονται, να το γράφουν στο μάρμαρο για να μη σβήνει ποτέ». Με οδηγό τη λαϊκή ρήση, οι κάτοικοι της Σελλασίας τίμησαν τους συντοπίτες τους με την ανέγερση μαρμάρινης στήλης προς τιμήν των αδελφών Παύλου, Θανάση και Κώστα Γιαννακόπουλου, στο προαύλιο του Ιερού Ναού του χωριού, της Αγίας Τριάδας.
Η μαρμάρινη στήλη προς τιμήν των Παύλου, Θανάση και Κώστα Γιαννακόπουλου
από τους κατοίκους της Σελλασίας Λακωνίας.
Καθοριστική ήταν, επίσης, η συμβολή του στη δημιουργία του πρώτου Φαρμακευτικού Μουσείου της χώρας στη Θεσσαλονίκη και πάντα ήταν «παρών» όπου είχε ανάγκη η πατρίδα, με συνεπή προσφορά προς τις Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας. Στο Καστελλόριζο, ο Φαρμακευτικός Σύλλογος Δωδεκανήσου αποφάσισε να τοποθετήσει τιμητική πλακέτα στη μνήμη του «πατριάρχη» της ελληνικής φαρμακοβιομηχανίας, για την πολυετή προσφορά του στον φαρμακευτικό κλάδο και στην ακριτική Ελλάδα. Η λειτουργία του φαρμακείου έφερε ξανά, μετά από πολλά χρόνια παντελούς απουσίας, υπηρεσίες φαρμακευτικής περίθαλψης στο ακριτικό νησί.
Ο Φαρμακευτικός Σύλλογος Δωδεκανήσου αποφάσισε να τοποθετήσει
τιμητική πλακέτα στη μνήμη του «πατριάρχη» της ελληνικής φαρμακοβιομηχανίας.
Ο Παναθηναϊκός του Παύλου Γιαννακόπουλου, η μεγαλύτερη αυτοκρατορία στο ευρωπαϊκό μπάσκετ
Ο Παύλος Γιαννακόπουλος σε Γενική Συνέλευση
του Παναθηναϊκού Α.Ο. στο κλειστό της Λεωφόρου.
Ήταν καλοκαίρι του 1987 όταν η εθνική ομάδα μπάσκετ κατάφερε το «θαύμα», κατακτώντας το Ευρωμπάσκετ. Εκείνο το πρώτο τρόπαιο, έβγαλε τους Έλληνες στους δρόμους και τους έκανε να αγαπήσουν το μπάσκετ. Ανάμεσα στα εκατομμύρια των Ελλήνων που στράφηκαν προς τον κόσμο της «πορτοκαλί Θεάς», ήταν και ο Παύλος Γιαννακόπουλος. Η μεγάλη διαφορά, όμως, ήταν ότι δεν αγάπησε απλά το άθλημα αλλά από την πρώτη στιγμή αποφάσισε ότι θα κάνει τον Παναθηναϊκό παντοκράτορα σε αυτό.
Ο Παύλος Γιαννακόπουλος ήταν αποφασισμένος και αυτό σήμαινε πως είχε προεξοφλήσει ότι θα δώσει χρήματα, χρόνο και αδιανόητη ενέργεια έτσι ώστε να καταφέρει να φέρει τον Παναθηναϊκό στην κορυφή της Ευρώπης και να τον διατηρήσει εκεί για δεκαετίες. Τα κύρια χαρακτηριστικά της ενασχόλησης του Παύλου Γιαννακόπουλου με τον Παναθηναϊκό και το μπάσκετ ήταν η αποφασιστικότητα και η «τρέλα». Τα τεράστια ποσά που δαπάνησε είχαν έναν και μόνο στόχο. Αυτόν που τελικά επετεύχθη: Να είναι ο Παναθηναϊκός ο παντοκράτορας του ελληνικού και ευρωπαϊκού μπάσκετ, και να μνημονεύεται ως η πιο επιτυχημένη ομάδα όλων των εποχών στην Ευρώπη.
Ο Παύλος Γιαννακόπουλος με το Νίκο Γκάλη
Οι προθέσεις του, είχαν διαφανεί από την πρώτη ημέρα. Όταν σχεδίαζε μαζί με τον Ρίτσαρντ Ντουξάιρ τον πρώτο Παναθηναϊκό επί προεδρίας του, είχε προτείνει στον εμβρόντητο Αμερικανό τεχνικό να χρησιμοποιήσει τους συνδέσμους του στις ΗΠΑ και να καταθέσει πρόταση στον Μάτζικ Τζόνσον που τον είχε παρακολουθήσει σε στιγμιότυπα από το All Star game και ήταν καταπληκτικός. Ο άναυδος Ντουξάιρ, προσπάθησε να του εξηγήσει ότι οι κορυφαίοι Αμερικανοί μπασκετμπολίστες είναι αδύνατον να έλθουν στην Ευρώπη, αφού εκτός των αστρονομικών ποσών με τα οποία αμείβονταν στο ΝΒΑ, θεωρούσαν ότι το ευρωπαϊκό μπάσκετ ανήκει περίπου στη νεολιθική εποχή του αθλήματος.
Κάρτα μέλους του Παύλου Γιαννακόπουλου στον Παναθηναϊκό Αθλητικό Όμιλο.
Παρόλα αυτά και με τα πολλά χρήματα που διέθεσε ο Γιαννακόπουλος, ο Ντουξάιρ μαζί με τον Μιχάλη Κυρίτση, που ανέλαβε προπονητής της ομάδας την επόμενη σεζόν, έπεισαν τον Έντγκαρ Τζόουνς να εγκαταλείψει το Κλίβελαντ και να υπογράψει στον Παναθηναϊκό. Ο πρώτος ουσιαστικά Παναθηναϊκός του Γιαννακόπουλου ήταν ακριβώς εκείνος, της σεζόν 88/89, που τερμάτισε τρίτος πίσω από το αχτύπητο δίδυμο Άρη και ΠΑΟΚ, μπροστά όμως από τον μέχρι πρότινος άπιαστο Πανιώνιο. Το αργυρό μετάλλιο της Εθνικής το ίδιο καλοκαίρι έπεισε τον Γιαννακόπουλο να συνεχίσει με πείσμα και να επενδύσει ακόμη περισσότερα.
Σε μια εποχή όπου αρχικά ο Άρης, στη συνέχεια ο ΠΑΟΚ και μετέπειτα ο Ολυμπιακός είχαν στερήσει από τον Παναθηναϊκό τη χαρά του τίτλου, άλλος θα είχε απογοητευτεί. Όχι, όμως, ο Παύλος Γιαννακόπουλος. Συνέχισε να επενδύει τρομακτικά ποσά για το άθλημα και για τα δεδομένα της εποχής, μέχρι να τα καταφέρει. Επέλεξε ως προπονητή τον Ζέλικο Παβλίτσεβιτς, εν ενεργεία πρωταθλητή Ευρώπης με τη Γιουγκοπλάστικα, έφερε στην Αθήνα τον Αντόνιο Ντέηβις, τον Άριαν Κόμαζετς, τον Στόικο Βράνκοβιτς, τον Σάσα Βολκόφ, αγόρασε ό,τι καλύτερο κυκλοφορούσε στα μικρά εθνικά κλιμάκια (Οικονόμου, Γεωργικόπουλο, Μυριούνη, Αλβέρτη, κ.ά.) έκανε το όνειρό του πραγματικότητα και έντυσε στα πράσινα τον Νίκο Γκάλη και τον Παναγιώτη Γιαννάκη, η συγκομιδή του όμως ήταν πολύ φτωχή: Ένα κύπελλο Ελλάδος το 1993, την πρώτη σεζόν του Γκάλη με το τριφύλλι και δύο αποτυχημένα Final Four σε Τελ Αβίβ και Σαραγόσα.
Ο Παύλος Γιαννακόπουλος με τον Ντέγιαν Μποντιρόγκα.
Η έλευση του Ντομινίκ και η μεγάλη δικαίωση με το Ευρωπαϊκό του 1996
Όλες οι προσπάθειες που είχε καταβάλει μέχρι τότε ο Παύλος Γιαννακόπουλος δικαιώθηκαν για πρώτη φορά ένα βράδυ του Απριλίου του 1996 στο «Παλέ ντε Μπερσί» στο Παρίσι. Με εμφανή τη συγκίνηση στο πρόσωπό του, ο Παύλος Γιαννακόπουλος σήκωσε το τρόπαιο του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Ο δικός του Παναθηναϊκός ήταν πια Πρωταθλητής Ευρώπης και ήταν η πρώτη ελληνική ομάδα που κατάφερνε κάτι τέτοιο.
Δίπλα στον Παύλο Γιαννακόπουλο ήταν και ένας κάθιδρος αλλά περιχαρής Αμερικανός μπασκετμπολίστας. Ο Ντομινίκ Ουίλκινς. Ναι, ο Παύλος Γιαννακόπουλος είχε καταφέρει με την τρέλα του για τον Παναθηναϊκό να φέρει στην Ελλάδα έναν All-Star, έναν παίκτη που ανήκει στο Hall of Fame του NBA. Πριν από κάποια χρόνια, ο Ντουξάιρ είχε γελάσει με τις προθέσεις του, όμως, ο Παύλος Γιαννακόπουλος δεν τις ξέχασε. Έτσι, έφερε στην Ευρώπη ένα από τα μεγαλύτερο ονόματα του παγκοσμίου μπάσκετ, πληρώνοντας το ποσό των 3,5 εκατομμυρίων δολαρίων τη σεζόν για να πατήσει στα ελληνικά παρκέ ο «Human Highlight Film».
«Ο αθλητής Ουίλκινς υπέγραψε συμβόλαιο διετούς διάρκειας με τον Παναθηναϊκό, είναι μια μεγάλη μέρα για την Ελλάδα, για όλους τους φίλους του Παναθηναϊκού» δήλωνε ο Παύλος Γιαννακόπουλος ανακοινώνοντας ο ίδιος στα κανάλια την τεράστια μεταγραφή. Ο Παύλος Γιαννακόπουλος έβλεπε πλέον τις θυσίες του να δικαιώνονται και το όραμά του να παίρνει σάρκα και οστά.
Ο Ντομινίκ Ουίλκινς με το τρόπαιο του πρωταθλητή Ευρώπης,
που κατέκτησε με τον Παναθηναϊκό το 1996 στο Παρίσι,
ανάμεσα στον Παύλο και τον Θανάση Γιαννακόπουλο.
Σε συνέντευξή του μετά την κατάκτηση εκείνου του πρώτου Πρωταθλήματος Ελλάδος στο μπάσκετ, το 1998, ερωτηθείς για το εάν αποκόμισε κάποιο οικονομικό κέρδος λόγω της ενασχόλησής του με τον Παναθηναϊκό, ήταν σαφής αναφορικά με τις οικονομικές θυσίες του ιδίου και της οικογενείας του: «Είναι η ακριβή τρέλα μου. Γιατί για μένα είναι χόμπι και όχι οικονομική επιχείρηση. Όποιος πει ότι από τα αθλήματα αυτά βγάζεις χρήματα, θα πει ψέματα. Είμαι 27 χρόνια στον Παναθηναϊκό και δυστυχώς δεν υπήρξε μια χρονιά που να είχα οικονομικό κέρδος. Εγώ έχω πελάτες 10 εκατομμύρια Έλληνες, δεν μπορώ να χρησιμοποιώ το άθλημα αυτό σαν μοχλό πίεσης. Δεν ξέρω αν κάποιος άλλος το κάνει, εγώ τουλάχιστον αυτό το απορρίπτω αναφανδόν. Δεν είχα, ούτε έκανα σκέψη ποτέ μου να χρησιμοποιήσω το άθλημα για οτιδήποτε άλλο. Με τη βοήθεια του Θεού, δεν χρειάστηκε να το κάνω».
Κυρίαρχος σε Ελλάδα και Ευρώπη ο Παναθηναϊκός του Γιαννακόπουλου
Ο Παύλος Γιαννακόπουλος σε υποδοχή του Παναθηναϊκού
μετά από την κατάκτηση ενός ακόμα ευρωπαϊκού πρωταθλήματος.
Ακολούθησαν αμέτρητα χρόνια απόλυτης κυριαρχίας και καταξίωσης, χρόνια γεμάτα τίτλους και επιτυχίες, γεμάτα εικόνες και αναμνήσεις για τους φιλάθλους του Παναθηναϊκού, έμπλεα υπερηφάνειας και επιβολής. Ο Σούμποτιτς είχε αφήσει τη θέση του στον Ομπράντοβιτς, χτίστηκε μια αυτοκρατορία στηριζόμενη στο πλάνο του Σέρβου κόουτς και την απίστευτη διαχειριστική και επενδυτική ικανότητα του Παύλου Γιαννακόπουλου.
Ο Παναθηναϊκός έγινε γνωστός στα πέρατα του κόσμου, φόρεσαν τη φανέλα του αθλητές (όπως συνήθιζε να τους αποκαλεί ο ίδιος) όπως ο Σκοτ, ο Ρέμπρατσα, ο Κάτας, ο Μποντιρόγκα, ο Τζεντίλε, ο Σισκάουσκας, ο Τομάσεβιτς, ο Πέκοβιτς, ο Κουτλουάι, ο Γιασικεβίτσιους. Πέρασαν όλοι οι διεθνείς που έγραψαν και γράφουν την ιστορία του ελληνικού μπάσκετ, κάποιοι έμειναν όπως ο Αλβέρτης και ο Διαμαντίδης, κάποιοι αποχώρησαν όπως ο Σπανούλης, κάποιοι ήρθαν απλώς αργά όπως ο Φάνης. Όλοι τους είχαν ένα κοινό: αγαπούσαν τον Παύλο Γιαννακόπουλο.
Ο Παύλος Γιαννακόπουλος με το τρόπαιο του Πρωταθλητή Ευρώπης
στο Final-4 της Αθήνας το 2007.
Τεράστιος και στην αποχώρησή του
Το καλοκαίρι του 2012, μετά από σωρεία επιτυχιών και κατάκτηση αμέτρητων τίτλων σε Ελλάδα και Ευρώπη, ο Παύλος Γιαννακόπουλος διείδε ότι όφειλε στην ιστορία και το όνομά του να αποχωρήσει ενόσω βρισκόταν στην κορυφή. Σίγουρος ότι η νέα γενιά θα συνεχίσει το έργο του, έκλεισε τον κύκλο του στον Παναθηναϊκό το 2012, μετά από 40 ολόκληρα χρόνια ενασχόλησης με το σύλλογο. Άφησε πίσω του 6 ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, ένα διηπειρωτικό, 13 πρωταθλήματα, 9 κύπελλα, την πιο επιτυχημένη ομάδα στην ιστορία του ελληνικού επαγγελματικού αθλητισμού.
Κυρίως όμως κράτησε την αγάπη του κόσμου όταν αποτύγχανε τα πρώτα χρόνια της θητείας του. Το μεγαλύτερο παράσημο στην «αθλητική» διαδρομή του Παύλου Γιαννακόπουλου είναι ακριβώς αυτό: η αγάπη του κόσμου σχεδόν από καταβολής ενασχόλησής του με τον Παναθηναϊκό. Έτσι, πέρασε τη σκυτάλη στα χέρια του γιου του, Δημήτρη, μένοντας ωστόσο πάντα στο πλευρό του, με την έμπρακτη στήριξή του μέχρι την τελευταία στιγμή.
Ο Παύλος Γιαννακόπουλος με τον γιο του, Δημήτρη.
Το «Κλειστό Παύλος Γιαννακόπουλος» και η πρόσοψη της «Λεωφόρου»
Στις 23 Σεπτεμβρίου του 2015 ο Παύλος Γιαννακόπουλος έζησε μια ακόμα υπέρτατη τιμή από την πλευρά του Ερασιτέχνη Παναθηναϊκού, με το κλειστό της Λεωφόρου να παίρνει το όνομά του. Ο Παναθηναϊκός Αθλητικός Όμιλος τίμησε τον Παύλο Γιαννακόπουλο για την ανεκτίμητης αξίας προσφορά του στο σύλλογο, δίνοντας το όνομά του στο κλειστό της Λεωφόρου.
Την ίδια ώρα, στο κλειστό του ΟΑΚΑ 20.000 Παναθηναϊκοί, που βρίσκονταν στις εξέδρες για να παρακολουθήσουν το φιλικό με την Παρτιζάν στο πλαίσιο του «Honouring Our Legacy», αποθέωναν τον «δικό τους Παύλο», βλέποντας ζωντανά από τα matrix τα αποκαλυπτήρια της μετονομασίας του «Τάφου του Ινδού».
Από τον Ιούνιο του 2021, με αφορμή τα 50 χρόνια από την ιστορική στιγμή της παρουσίας της ποδοσφαιρικής ομάδας στο Γουέμπλεϊ, η εικόνα του Παύλου Γιαννακόπουλου κοσμεί πλέον και την πρόσοψη του «Ναού» του Παναθηναϊκού, την ιστορική έδρα της Λεωφόρου. Μαζί με τους δύο άλλους ιστορικούς παράγοντες του «τριφυλλιού», τον ιδρυτή Γιώργο Καλαφάτη και τον Απόστολο Νικολαΐδη.
Παύλος Γιαννακόπουλος, Απόστολος Νικολαΐδης, Γεώργιος Καλαφάτης
στην πρόσοψη του γηπέδου της Λεωφόρου (Πηγή: INTIME NEWS)
Οι μεγάλες Παναθηναϊκές στιγμές του
Ο Παύλος Γιαννακόπουλος ήταν από τους ελάχιστους παράγοντες στον ελληνικό αθλητισμό, που ό,τι υποσχέθηκε το έκανε πράξη. Είχε πει ότι θα κάνει τον μπασκετικό Παναθηναϊκό τη μεγαλύτερη ομάδα της Ευρώπης και το έκανε!
Τόσο απλά... Έδωσε χρήμα χωρίς να περιμένει ανταπόδοση, έδωσε άπλετο χρόνο από τις επιχειρηματικές του δραστηριότητες αλλά κυρίως έδωσε την ψυχή του για τον Παναθηναϊκό συνολικά. Όχι μόνο για την ομάδα μπάσκετ, την οποία οδήγησε στην κορυφή της Ευρώπης έξι φορές, αλλά και για το ποδόσφαιρο και όλα τα τμήματα του συλλόγου.
Το λάβαρο του Παύλου Γιαννακόπουλου στον “ουρανό” του ΟΑΚΑ.
Η Παναθηναϊκή πορεία του Παύλου Γιαννακόπουλου
- Το 1972 ξεκίνησε την ενεργή ενασχόλησή του με το «τριφύλλι».
- Από το 1992 η ομάδα μπάσκετ του Παναθηναϊκού αυτονομήθηκε ως επαγγελματική και ο Παύλος Γιαννακόπουλος ανέλαβε τη διοίκησή της.
- Το 1992 έκανε τη μεταγραφή του «αιώνα» στην Ελλάδα ντύνοντας το Νίκο Γκάλη στα πράσινα.
- Το 1993 η ομάδα κατέκτησε το Κύπελλο Ελλάδας. Από τότε μέχρι σήμερα ακολούθησαν άλλα 15 ανάλογα τρόπαια.
- Το 1995 έφερε στον Παναθηναϊκό τον καλύτερο Αμερικάνο παίκτη που έχει αγωνιστεί ποτέ σε ευρωπαϊκή ομάδα, τον θρύλο του ΝΒΑ, Ντομινίκ Ουίλκινς.
- Με τον Ντομινίκ μπροστάρη το 1996 ο Παναθηναϊκός έγινε η πρώτη ελληνική ομάδα που κατέκτησε το Κύπελλο Πρωταθλητριών (Ευρωλίγκα) το οποίο σφραγίστηκε με τη θρυλική τάπα του Στόγιαν!
- Ακολούθησαν από τότε άλλα πέντε ευρωπαϊκά τρόπαια, αλλά και το διηπειρωτικό του 1996!
- Τη σεζόν 1997-1998 κατακτήθηκε και το πρώτο πρωτάθλημα του «τριφυλλιού» επί των ημερών του και ξεκίνησε η αυτοκρατορία αφού μέχρι σήμερα ακολούθησαν πολλά περισσότερα.
Επιμέλεια: Νίκος Συρίγος, Διονυσία Προκόπη, Χρήστος Γιαννούλης
Πηγή: Newsbomb
