Πριν από περίπου δύο χρόνια ενώ περπατούσα στο δρόμο, ένας άντρας γύρω στα 60 σταμάτησε με το αυτοκίνητο και άνοιξε το πορτ-μπαγκάζ του. Έβγαλε δύο μεγάλα πλαστικά άδεια μπιτόνια και τρία άδεια μπουκάλια λαδιού μηχανής. Κοίταξε τη στίβα με τον σωρό σκουπιδιών που βρισκόντουσαν στο άδειο οικόπεδο και απλά τα πέταξε. Ακριβώς στον απέναντι δρόμο υπήρχαν μπλε κάδοι ανακύκλωσης. Όταν τον ρώτησα ειρωνικά αν έτσι πετάει στα σκουπίδια και στο σαλόνι του, η απάντηση του ήταν πως όλοι εδώ τα πετάνε.
Αυτή η παραπάνω ιστορία είναι σίγουρα μία από τις δεκάδες -ίσως και περισσότερες- που έχουν ειπωθεί ανάμεσα σε εκείνους που προσπαθούν να κάνουν μία αλλαγή για το περιβάλλον και για εκείνους που συνεχίζουν και βλέπουν τον πλανήτη σαν σκουπιδότοπο. Για να είμαστε δίκαιοι, ως πολίτες ενδιαφερόμαστε για το περιβάλλον πολύ περισσότερο από ότι οι προηγούμενες γενιές και το ίδιο κάνει και η συντριπτική πλειοψηφία των νέων ανθρώπων. Από την στιγμή που τα πρόστιμα πέρασαν από την Ευρωπαϊκή Ένωση, οι δήμοι προσπαθούν όχι μόνο να συγκεντρώσουν αλλά και να κάνουν διαλογή ώστε να μειώσουν τους όγκους απορριμμάτων. Έχουμε τόσο απογοητευτικά παραδείγματα όσο και επιτυχημένα πρότυπα όπως αυτό της Τήλου που ανακυκλώνει περίπου το 86% των απορριμμάτων, αλλά και της Πάρου όπου με την ενέργεια Clean Blue Paros προσπαθούν να αλλάξουν την μέχρι τώρα κατάσταση. Όμως σύμφωνα με ρεπορτάζ του πρακτορείου Reuters, οι αριθμοί μας δεν ήταν ποτέ καλοί. Το 2019, ανακυκλώναμε μόλις το 1/5 από τον όγκο απορριμμάτων που μαζευόντουσαν στους δήμους.
Μπορεί κάποτε όλη αυτή η πράσινη λογική να ήταν για κάποιους «μόδα» για τους Millennials, αλλά η πράσινη ενέργεια, η ανακύκλωση, η προστασία του περιβάλλοντος από το πλαστικό και η μείωση των απορριμμάτων, θα έπρεπε να είναι συνώνυμο όλων. Άλλωστε μιλάμε για τον δικό μας πλανήτη, τις δικές μας χώρες, τους δικούς μας δήμους, τα δικά μας σπίτια. Τις θάλασσες μας που είναι από τα λίγα πράγματα για τα οποία είμαστε περήφανοι σε αυτή τη χώρα.
Υπάρχει κάτι που «σκοτώνει» το περιβάλλον περισσότερο και από το νέφος.
Είναι ο λόγος για τον οποίο δεν κατάλαβα ποτέ αυτό το «αντάρτικο» που κρατούν κάποιοι απέναντι στην ανακύκλωση. Έχω ακούσει χιλιάδες δικαιολογίες του τύπου «τα θάβουν», «τα καίνε», «πάνε όλα σε χωματερές». Όλοι αυτοί οι άνθρωποι αδυνατούν να καταλάβουν πως η οικολογία είναι μία συνήθεια. Είναι μία εκπαίδευση του εγκεφάλου για τον τρόπο που σκέφτεσαι και ενεργείς. Θέλεις τα παιδιά σου να μην πετάνε ούτως ή άλλως τα σκουπίδια κάτω, ασχέτως το τι κάνει η Πολιτεία με αυτά, έτσι δεν είναι; Το πρώτο βήμα λοιπόν είναι αυτό, η οικολογική ευαισθησία και η εκπαίδευση – που προσωπικά, πιστεύω ότι σε αυτό δεν υστερούμε. Το αν έχουμε τα εργαλεία σαν κράτος, είναι κάτι που θα έπρεπε ήδη να απασχολεί τους ιθύνοντες και να τους κάνει να σκέφτονται και το μέλλον των δικών τους παιδιά.
Αν όμως ψάχνουμε να βρίσκουμε δικαιολογίες μέσα στο κεφάλι μας για να μην ανακυκλώσουμε, θα φτάσουμε σε ένα σημείο που όταν θα έχουμε τα μέσα να κάνουμε σπουδαία πράγματα, θα έχουμε κολλήσει στη νοοτροπία του να πετάμε τα πάντα στον πράσινο κάδο. Ή και από τα παράθυρα των αυτοκινήτων, γιατί ναι, συμβαίνει ακόμη αυτό το φαινόμενο. Δεν υπάρχει λοιπόν δικαιολογία. Το τι κάνουμε σαν πολίτες εμείς, είναι το πρώτο κομμάτι της επιτυχίας. Να αποκτήσουμε τη νοοτροπία για να μπορέσουμε να εκμεταλλευτούμε τα μέσα.
Και ναι, δεν είναι κακό να κουνήσουμε το δάχτυλο και στους ξεχασμένους τύπους που έχουν μάθει να πετάνε τα πάντα όπου βρουν. Η αλλαγή θέλει και λίγο να πεις τα πράγματα με το όνομά τους.
Εσύ όμως τι κάνεις; Ανακυκλώνεις;
