Ακόμη και ο Daniel Radcliffe δεν γνώριζε το όνομα του καλοκάγαθου Hagrid όταν ξεκίνησαν τα γυρίσματα του Harry Potter. Είχε δηλώσει μάλιστα πως απορούσε ως πιτσιρικάς, ποιος Σκωτσέζος θα άφηνε ένα όνομα με ιστορία όπως εκείνο των McMillan για να υιοθετήσει το Coltrane. Όταν ανάμεσα στα διαλείμματα τον έβρισκαν να ακούει τζαζ, εκείνος έβρισκε την ευκαιρία να μιλήσει στα παιδιά για τον John Coltrane και την τεράστια προσφορά του στο genre.
Το προφανές είναι το παρακάτω: ότι δεν υπάρχει θεατής που δεν αγάπησε τον ρόλο του Hagrid. Ο γίγαντας με την καρδιά μικρού παιδιού, δεν ήταν μόνο μια εξαιρετική νότα στις ταινίες και τα βιβλία, αλλά οδήγησε εκατομμύρια Millennials στο να ψάξουν και να εντρυφήσουν στην μεγάλη προσφορά του Robbie Coltrane στον κινηματογράφο και το θέατρο. Μπορεί λοιπόν να θρηνούν από χτες ομαδικά οι φανς των Harry Potter -και είναι απόλυτα φυσιολογικό- αλλά μαζί θρηνούμε και εμείς που τον προλάβαμε από την συμμετοχή του στις ταινίες James Bond και συγκεκριμένα στο GoldenEye και το The World Is Not Enough, στο ρόλο του Valentin.
Αξίζει όμως να αναφέρουμε το πόσο πραγματικά σπουδαίος είναι και πόσο τυχερά ήταν όλα αυτά τα πιτσιρίκια του Harry Potter που έπαιξαν μαζί με μεγαθήρια – μην ξεχνάμε τους υπόλοιπους της κομπανίας όπως τον Richard Harris, τον David Thewlis, τον Gary Oldman και πόσους ακόμη. Ο Coltrane προέρχεται από μία σπουδαία εσοδεία καλλιτεχνών και ιδιαίτερα κωμικών. Για την ακρίβεια αγάπησε την κωμωδία όταν «διαπίστωσα πως το σύστημα εκπαίδευσης είναι για γέλια σε αυτή τη χώρα». Η ενασχόληση του με το Εργατικό Κόμμα, τα δικαιώματα των μεταναστών, τον πυρηνικό αφοπλισμό και τις λοιπές Woodstock πολιτικές της εποχής του, του είχαν δώσει και το παρατσούκλι Red Robbie, με τον παππού του να απειλεί να αποκληρώσει τον ‘‘κομμουνιστή’’ εγγονό του.
Ο Robbie Coltrane υπήρξε συνοδοιπόρος και φίλος με τον μεγάλο Stephen Fry, την Emma Thompson αλλά και τον Bob Hoskins. Ήταν αυτή η μεγάλη γενιά του σινεμά που έγραφε σπουδαία σενάρια για τους δευτεραγωνιστές και τους ηθοποιούς που είχαν στόχο να δώσουν μια πιο εύθυμη νότα μακριά από τον macho κινηματογράφο του Hollywood. Όταν ήταν πιτσιρικάς και έπαιζε ράγκμπι, ανακάλυψε την αγάπη του για τον Σαίξπηρ, σε σημείο που οι υπόλοιποι της ομάδας τον αποκαλούσαν γυναικωτό. Ο Coltrane τελικά θα έφτανε στο σημείο, όχι απλά να περιοριστεί με τα βιβλία, αλλά να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες παραγωγές της Μεγάλης Βρετανίας πάνω στο σανίδι, με μεγαλύτερη εμφάνισή του -όπως αναφέρουν οι κριτικοί της εποχής- την συμμετοχή του στο Βασιλιάς Ληρ. Εκεί όμως που πίστευε ότι δεν θα έπιανε περισσότερο το ταβάνι της καριέρας του, ήρθε το περίφημο Cracker του 1990, που υποδυόταν έναν ψυχολόγο με εθισμό στον τζόγο και τα τυχερά παιχνίδια – μια σειρά που πρέπει να δείτε οπωσδήποτε. Για μία ολόκληρη δεκαετία έπαιξε σε πάνω από 30 ταινίες για να φτάσει τελικά σε ένα ρόλο που ούτε ο ίδιος περίμενε να τον θέλει τόσο πολύ.
«Μετά το Philosopher’s Stone έπαιρνα ασταμάτητα γράμματα για τα επόμενα είκοσι χρόνια. Παίρνω ακόμη κάποια». Ο Hagrid ήταν κάτι παραπάνω από ένας καλός κινηματογραφικός φίλος. Ήταν μια μικρή υπενθύμιση για την άνευ όρων καλοσύνη που κρύβουν μέσα τους κάποιοι άνθρωποι, ακόμη και αν στο παρουσιαστικό μπορεί να δείχνουν αλλόκοτοι ή να έχουν αλλόκοτα γούστα. Ο Coltrane πήρε αρχικά τον ρόλο μαθαίνοντας για το καστ που πλαισίωνε το βιβλίο και όπως είχε δηλώσει «είχα πιστέψει πως θα περνούσα καλά», αλλά τίποτα δεν τον είχε προετοιμάσει για την φρενίτιδα που θα ακολουθούσε. Από ένα σημείο και μετά ωστόσο, όπως και ο Richard Harris, αντιλήφθηκε πως ποτέ δεν είναι αργά για να συμμετάσχεις σε κάτι καινούργιο που θα αφήσει εποχή. Ο Coltrane δεν πίστεψε ποτέ πως μετά από τόσους ρόλους στον κινηματογράφο και το θέατρο θα ήταν, κατά κύριο λόγο, στην καρδιά κάθε μικρού και μεγάλου παιδιού, αλλά εδώ είμαστε. Hagrid ίσως να υπάρξει άλλος στο μέλλον, αλλά Robbie Coltrane δεν θα υπάρξει σίγουρα.
Ένας γίγαντας του κινηματογράφου και των παιδικών χρόνων που αφήνει πίσω του χαμόγελα, έχει ήδη καταφέρει πολλά.
