«Το πάρτι γενεθλίων» έγραφε ο Philip Roth, «είναι μία αφορμή για να περάσεις πολύ καλά ή αδιανόητα χάλια. Συνήθως συμβαίνει το δεύτερο επειδή κανένας δεν σε ρωτάει τι θέλεις εσύ». Η παραπάνω φράση είναι μία μεγάλη αλήθεια και, όπως όλες οι αλήθειες, έτσι και στη μαγική Ελλάδα βρίσκεται κάπου στη μέση. Αν δηλαδή κανονίσεις εσύ κάτι για τους φίλους σου, από το να τους κεράσεις ποτά μέχρι να τους πας σε strip show, μέχρι απλά να τους κάνεις μπάρμπεκιου σπίτι, το πιο πιθανό είναι ότι θα περάσεις σούπερ. Και εσύ και εκείνοι.
Με τα πάρτι έκπληξη είναι το πρόβλημα που συνήθως ακολουθούνται από τούρτες. Αυτές τις μεγάλες τούρτες γιατί τα άτομα που κανόνισαν το πάρτι έκπληξη είναι πολλά και το να σβήσεις κεράκια-αριθμούς τους φαίνεται πολύ βαρετό. Οπότε συζητούν μεταξύ τους και λένε «ας πάρουμε τα κανονικά κεράκια για να είναι πολύ εντυπωσιακό και να τα σβήσει όλα». Σύμφωνοι, είναι εντυπωσιακό αν είσαι 25, αν πλησιάζεις τα 30, αλλά από ένα σημείο και μετά δεν υπάρχει τίποτε το εντυπωσιακό. Είναι απλά μια πύρινη λαίλαπα που φωσφορίζει πάνω από κρέμα ζαχαροπλαστικής, που εκτός από το να σου αυξήσει κιλά έχει και στόχο να σου υπενθυμίσει ένα πράγμα: ότι μεγαλώνεις.
Δεν σβήνεις τούρτες από τα 35 και μετά ρε παιδιά. Πόσο μάλλον αν είσαι τρία βήματα μακριά από τα 40. Βγαίνετε, μεθάτε (ή και δεν μεθάτε), χορεύετε, ψήνετε, αράζετε, αλλά τούρτες δεν σβήνετε. Μαζεύεστε κάποια στιγμή, λέτε ένα happy birthday to you που οι μισοί βαριούνται και κάνα-δύο κοπέλες προσπαθούν να δώσουν ρυθμό στους υπόλοιπους και αυτό ήταν. Σκάει μύτη ένα muffin, ένα τσουρέκι, μια πάστα, βάζεις πάνω ένα κεράκι, το φυσάς για να χειροκροτήσουν οι υπόλοιποι λες και εσύ πρόεδρος κόμματος και τέλος. Όχι, δεν χρειάζεται να φάνε όλοι γλυκό. Αν ήθελες κάτι τέτοιο, θα έκανες τα γενέθλιά σου έξω από ζαχαροπλαστείο. Τελειώνει το τραγούδι και συνεχίζετε το κέφι. Αυτή η μέρα, είναι για να χαρείς. Όχι να μπεις στη σκέψη «πόσο ακόμα θα μεγαλώσω ο μαλάκας;».
Θα πεις εύλογα ότι γκρινιάζουν οι 30 something την στιγμή που ο άλλος είναι 70 χρονών; Ο πατέρας μου στα 71 του γύρισε και μου είπε ότι, πλέον, λατρεύει τις τούρτες. Όταν τον ρώτησα γιατί, η απάντηση ήταν απλή. «Βαριέμαι πλέον να χορέψω, με παίρνει ο ύπνος γρήγορα και ο γιατρός μου λέει ότι δεν κάνει να φάω γλυκά. Οπότε χέστηκα, ας φάω και ας γράφει η τούρτα αν θέλει μέχρι και ‘’Χρόνια πολλά Ευλαμπία μας’’». Οπωσδήποτε θα το δεις αλλιώς μεγαλώνοντας. Αλλά τώρα, λίγο πριν τα 40, εκεί που το 3 είναι ακόμη μπροστά και τα πόδια σου σε κρατούν για να χορέψεις και να κάνεις πράγματα, μην ξοδέψεις χρόνο για να σβήσεις καμία τούρτα. Ας πεθάνουμε νέοι στο σώμα για να μείνουμε αθάνατοι στη ψυχή κρατώντας ένα ποτό έλεγε ο Bukowski και αν το καλοσκεφτείς ότι εδώ στην Ελλάδα ξέρουμε καλά από εξόδους με ποτό, χίλιες φορές να σβήσουμε ένα κερί σε μπουκάλι σαν πειρατές, παρά μία τούρτα με χιλιάδες κεράκια σαν πιτσιρίκια από το prom dance.
Βέβαια υπάρχουν και εκείνοι που περνάνε ξεχωριστά τα γενέθλιά τους
Δεν σβήνουμε τούρτες ρε παιδιά γιατί αυτό θα σκεφτείτε όλοι στα πάρτι-έκπληξη. Και είναι άσχημη έκπληξη παρά μόνο αν σε λένε Kim Kardashian και αρχίζεις μετά να τσιρίζεις στα στόρι του Instagram. Ας σβήσουμε ένα Big Mac από τα McDonalds με ένα κεράκι πάνω, ένα κουτί από Dominos Pizza, ένα τυλιχτό από τον Κώστα στο Σύνταγμα ή ό,τι άλλο είναι πιο κοντά στην καθημερινότητα της ανεξαρτησίας μας, μακριά από ηλικίες και ημερολόγια, μακριά από τούρτες που το 90% του κόσμου τις θυμάται μόνο σε γενέθλια για να σβήσει κεράκια με άλλους. Γενικά, ας μαζέψουμε φίλους, τα κεράκια αυτά δεν σβήνουν εύκολα και είναι πιο σωστοί από οποιαδήποτε καλοφτιαγμένη τούρτα κι αν φτάσει στο τραπέζι.
Αυτά. Και προς Θεού, κάπου έλεος με τα κεράκια-ερωτηματικό. Είναι λες και είμαστε με άνοια και δεν θέλετε να θυμόμαστε πόσο είμαστε. Το ξέρουμε. Δυστυχώς.
