Ήμασταν μπερδεμένοι όταν ξεκίνησε το προμοτάρισμα του Rogue One και προσπαθούσαμε να καταλάβουμε τι ακριβώς πρόκειται να δούμε. Σε πρώτη σκέψη το στόρι δεν φαινόταν καθόλου κακό. Μία ομάδα από Rebels, προσπαθούν να εντοπίσουν την αχίλλειο πτέρνα του Death Star και να μεταφέρουν την πληροφορία στη βάση. Ήταν κάτι που γνωρίζαμε ότι θα γίνει δεδομένου τις προηγούμενες ταινίες, αλλά δεν είχαμε ακριβώς καταλάβει με ποιον τρόπο θα παρουσιαζόταν. Και αν όλο αυτό το στόρι, σε πρώτη σκέψη, δεν φαινόταν κάτι το ιδιαίτερο, είχες ένα ολόκληρο καστ που φαινόταν ότι πρόκειται να κάνει την διαφορά. Βετεράνοι δηλαδή, όχι αστεία. Αρχικά την Felicity Jones με τον Diego Luna. Toν Ben Mendelsohn και τον Riz Ahmed. Τον Donnie Yen. Τον Forrest Whitaker και τον Mads Mikkelsen. Υπήρχε κάθε λόγος να πιστεύουμε πως τα πράγματα σε αυτό το spin off θα κινηθούν προς την σωστή κατεύθυνση. Και τελικά, ήταν τόσα μα τόσα παραπάνω.
Το Rogue One ήταν η ταινία Star Wars που δεν ήταν Star Wars. Δεν είχε έναν κεντρικό ήρωα. Είχε πολλούς. Είχε κάθε πατριώτη Rebel που ρίχτηκε στη φωτιά για να μπορέσει, όχι να κάνει μια απόλυτη μάχη με έναν διθυραμβικό κακό, αλλά να φέρει εις πέρας μία αποστολή. Το περιοδικό Empire θα έγραφε αργότερα, ένα χρόνο μετά για την ακρίβεια στην επέτειο της πρώτης κυκλοφορίας της ταινίας, πως άθελά τους, οι άνθρωποι της παραγωγής έφτιαξαν μία sci-fi war movie. Αυτό είναι. Ο μυθολογικός χαρακτήρας προφανώς και υπάρχει, αλλά το Rogue One είναι μία πολεμική ταινία. Με πολλούς καθημερινούς ανθρώπους που αφοσιώθηκαν σε κάτι μεγαλύτερο από αυτούς.
Αυτή η ιστορία είχε αυτό ως topic.
Δεν υπάρχουν μάχες με φωτόσπαθα, ούτε κάποια πολύ δυνατή πλευρά της Δύναμης - εκτός από συγκεκριμένες σκηνές. Υπάρχουν διαστημόπλοια και lasers, εκρήξεις και μάχες με καταδιωκτικά στο διάστημα, υπάρχουν πολεμικές επιχειρήσεις και guerilla warfare. Ούτε Jedi, ούτε βαρύγδουπες ατάκες. Το σκηνικό φωνάζει πόλεμος γιατί συμβαίνει αυτό ακριβώς και εσύ προσκαλείσαι να το ζήσεις από κοντά σαν να συμμετείχες. Είναι επίσης από τις λίγες ιστορίες που δεν έχουν happy ending για τους πρωταγωνιστές, πέραν του ότι η αποστολή στέφεται με επιτυχία. Το Rogue One θα μπορούσε να είναι και μία ταινία από άλλο γαλαξία, αφιερωμένη σε κάθε μαχητή που έδωσε την ζωή του για να ξεφύγει ο δίσκος με τα σχέδια του Death Star.
Παρότι μας κράτησε από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό της προβολής, θα υπάρχουν πάντα τα highlights που ξεχωρίσαμε και θα υπάρχουν πάντα οι σταθερές αξίες που κάνουν τον κόσμο να μένει τον κόσμο με το στόμα ανοιχτό. Όπως η παρακάτω σκηνή. Που κανείς δεν την περίμενε και ήταν ίσως το κερασάκι στην τούρτα για το καλογυρισμένο spin-off που τίμησε το σύμπαν του Star Wars. Η άφιξη του Darth Vader.
Μια και μιλήσαμε για Vader, περιμένουμε με ανυπομονησία τη σειρά του δασκάλου του.
Ίσως λοιπόν να πρέπει να θυμόμαστε αυτό. Πως το Rogue One υπήρξε από τις ταινίες εκείνες που μπορεί μεν να έμοιαζαν «ξένο σώμα» σε σχέση με τις υπόλοιπες, αλλά ήταν παράλληλα η πρώτη προσπάθεια για ένα καθαρό sci-fi war drama, που απέδειξε πόσο κορυφαία είναι η ιδέα και η συγγραφή γύρω από τον κόσμο του Star Wars. Μιας ιδέας που μπορεί να είδαν οι θεατές την δεκαετία του ’70, αλλά που συνεχίζει να επηρεάζει τις επόμενες γενιές.
Σε μερικά χρόνια από τώρα, το Rogue One θα είναι από τα classics του μεγάλου αυτού saga και εμείς θα νιώθουμε περήφανοι που βρεθήκαμε στις αίθουσες.
Πολλά κείμενα σε περιμένουν στο αφιέρωμα του Ratpack.gr, κάνοντας κλικ στην παρακάτω φωτογραφία:
