Είναι στιγμές που τα γεγονότα από μόνα τους είναι ικανά να προκαλέσουν δυνατά συναισθήματα, ακόμα και δεν πρόκειται για κάποια ερμηνεία. Στην περίπτωση του Troy Kotsur, του δεύτερου κωφού, οσκαρικού ηθοποιού στην ιστορία - η Marlee Matlin είναι η πρώτη- η καθημερινότητά του αποδεικνύεται μια ερμηνεία-έμπνευση για κάθε άνθρωπο εκεί έξω.
Τι άλλο να πει κανείς για αυτόν τον τύπο που έκανε αυτό που πολλοί θα ήθελαν να πετύχουν δίχως να πει λέξη. Δίχως να μπορεί να ακούσει. Ε και; Το θέμα είναι ότι μπορεί να παίξει και η απόδειξη είναι το εξίσου οσκαρικό CODA (Καλύτερη Ταινία) στο οποίο και μάγεψε τα πλήθη.
Ένα βουβό σημείο με πολύ θόρυβο
Τη στιγμή που ακούστηκε το όνομά του 53χρονου ηθοποιού λίγο μετά τις υποψηφιότητες για τον Β’ Αντρικό Ρόλο, το κοινό στο Dolby Theatre ξέσπασε σε λυγμούς και χειροκροτήματα, ταυτόχρονα όμως σίγησε αρχίζοντας να χειροκροτεί νοητά -σαν να χαιρετάει- προκειμένου να αντιληφθεί ο νικητής αυτό που του συμβαίνει. Ένας ολόκληρος κόσμος τον κοιτάζει με θαυμασμό και εκείνος βυθισμένος στο mute να μην μπορεί να καταλάβει το πόσο μεγάλο θαυμασμό έχει προκαλέσει.
Δείτε εδώ τι έγινε στην 94η τελετή των Όσκαρ.
Είναι στιγμές που η ανατριχίλα έχει πάρει θέση πλάι σε κάθε θεατή που παρακολουθεί την τελετή και τον συνοδεύει μέχρι ο μεγάλος νικητής να βρεθεί στο πόντιουμ και παραλάβει το βραβείο του. Από εκεί και έπειτα σειρά πιάνουν τα δάκρυα και η συγκίνηση.
Βλέποντάς τον εκεί πάνω δεν ξέρεις τι να σκεφτείς, ούτε τι μπορεί να σκέφτεται ο ίδιος που παρακολουθεί όλα αυτά τα λαμπερά πρόσωπα γύρω του να τον επευφημούν. Το μόνο σίγουρο είναι ότι μπορείς να τον θαυμάζεις που σε ένα κόσμο που δεν συγχωρεί την αδυναμία καταφέρνει να κυριαρχήσει. Η ερμηνεία του στο CODA είναι τόσο δυνατή που το βραβείο το αξίζει 100%. Το χαίρεσαι και εσύ μαζί του, σε κάνει καλύτερο και μόνο που τον βλέπεις στο επίκεντρο του θαυμασμού.
Πολλοί μπορεί να πουν κατέκτησε το Όσκαρ επειδή είναι κωφός, ωστόσο πέραν του άστοχου αυτού συμπεράσματος δεν πρέπει να ξεχνάμε το τι πέρασε αυτός ο άνθρωπος μέχρι να φτάσει στην κορυφή του κόσμου, έχοντας αυτή την τεράστια δυσκολία σε σχέση με τους υπόλοιπους συναδέλφους του. Ένα Όσκαρ που μετράει όχι μόνο για την ερμηνεία του ως Frank Rossi στο CODA, αλλά για κάθε μέρα από τον ένατο μήνα της ζωής του και έπειτα όταν διεγνώσθη ότι δεν έχει την αίσθηση της ακοής.
Ένα Όσκαρ που χωρίς κανένα ήχο προκάλεσε τεράστιο θόρυβο. Ένα βραβείο που το χειροκρότημα είναι πέρα για πέρα επιβεβλημένο κάνοντάς μας πολύ καλύτερους ανθρώπους από ότι ήμασταν.
Μια βαθιά υπόκλιση στον Troy Kotsur. Το αξίζει.
