Το πρώτο-πρώτο video clip που βγήκε στον αέρα από το MTV το μακρινό 1981, ήταν το Radio Killed the Radio Star από τους Buggles. Δεν θα μπορούσε να δηλώσει με πιο εμφατικό τρόπο τις προθέσεις του το τηλεοπτικό κανάλι που ηρθε να αλλάξει μια για πάντα το μουσικό τοπίο βάζουντας περισσότερη εικόνα σε αυτό. Δεν θα πιάσουμε τη συζήτηση για το πόσο μεγάλο κακό έκανε στη μουσική η εισβολή των 20κάτι εικόνων ανά δευτερόλεπτο. Ό,τι έγινε, έγινε, χειρότερη η καλύτερη, αυτή ήταν η μουσική μέσα στην οποία μεγαλώσαμε και μας άνοιξε τους όποιος ορίζοντες αποκτήσαμε. Για κάποιους αυτή η τηλεοπτική και μουσική επανάσταση άνοιξε κι άλλους ορίζοντες, πιο δημιουργικούς και επαγγελματικούς. Ο Guy Ritchie ήταν ένας από αυτούς.
Για κάποιον που μεγάλωσε με το παιδικό όνειρο της σκηνοθεσίας, σίγουρα πιο ενδιαφέρον παιδί από αυτά που ήθελαν να γίνουν ηθοποιοί, τα μουσικά κλιπ άνοιξαν ένα ακόμα παράθυρο σε αυτή. Μέχρι τότε το «αγροτικό» του σκηνοθέτη ήταν σχεδόν πάντα πάνω σε διαφημίσεις. Τα video clip έδωσαν μια εναλλακτική με μεγαλύτερη καλλιτεχνική ελευθερία και σχεδόν κάθε νέος σκηνοθέτης έχει περάσει από αυτά, από τον δικό μας Γιώργο Λάνθιμο μέχρι τον Guy Ritchie. Για τον δεύτερο ήταν μια περίοδος τόσο καθοριστική, που μοιάζει να μην την ξεπέρασε ποτέ.
H βιντεοκλιπίστικη ματιά δεν υπήρξε ένα αναγκαίο κακό για τον Βρετανό δημιουργό, αλλά σκαλέτα πάνω στην οποία έχτισε το στυλ των ταινιών του. Κάθε σκηνή δράσης, ξύλου, γρήγορης οδήγησης κλπ είναι μια αφορμή για να μπει στο mute η κλαγγή των όπλων και να ακούσουμε καθαρά ένα στιβαρό μουσικό κομμάτι. Εκεί που άλλες ταινίες έχουν soundtrack, ο Guy Ritchie φτιάχνει playlist, mixtape αν είστε κι εσείς της γενιάς του MTV.
Μέσα από αυτό το εργαλείο επανασυστήθηκε το πανέμορφο και ξεχασμένο είδος του british crime movie που έμοιαζε να έχει πεθάνει όταν πέρασε στη ώριμη φάση της ζωής του ο Michael Caine. To οργανωμένο έγκλημα μέσα από τις ταινίες του Ritchie δεν ωραιοποιήθηκε, όμως ταυτόχρονα ήταν και αρκετά στυλιζαρισμένο. Ακούγεται, και είναι, οξύμωρο, όμως το κατάφερε.
Η ματσίλα κυριαρχεί σχεδόν σε κάθε σκηνή, οι γυναικείοι ρόλοι είναι σπάνια πάνω από ένας, η απεικόνιση τη βίας είναι τόσο ωμή που κάνει την αντίστοιχη ταραντινική να μοιάζει με τεχνική ρομαντικής κομεντί και τέλος το ηθικό δίδαγμα είναι σχεδόν πάντα ότι το έγκλημα δεν έχει πολλά λεφτά και σίγουρα δεν είναι εύκολα.
Η παρακμιακή εικόνα του βρετανικού οργανωμένου εγκλήματος, σε πλήρη αντίθεση με τη χλιδάτη ζωή των Αμερικανών συναδέλφων τους, σχετίζεται με την ίδια την εικόνα της παρηκμασμένης Βρετανικής Αυτοκρατορίας που αναζητά τη σύγχρονη ταυτότητά της μέσα σε έναν κόσμο που δεν ακολουθεί πια τον ρυθμό της. Μέσα σε αυτόν τον κόσμο μικροαπατεώνες με ψευδαίσθηση μεγαλείου προσπαθούν να πιάσουν την καλή και να ανακτήσουν το χαμένο κλέος της συλλογικής τους μνήμης.
Αυτή η θλιβερή εικόνα μικροκακοποιών που θέλουν να βγάλουν εύκολα και γρήγορα λεφτά με ιδέες που συνεχώς αποτυγχάνουν, μας γυρίζουν ως θεατές σε μια δική μας ηλικία αθωότητας. Ποια φοιτητοπαρέα δεν έχει μπει στη διαδικασία του «καμμένου» brainstorming τις μικρές ώρες, λίγο πριν την απόκτηση του πτυχίου; Εκείνη τη χρονική στιγμή που κανείς δεν είναι έτοιμος να βγει στην αγορά εργασίας και να αφήσει μια για πάντα την ανεμελιά της φοιτητικής ζωής και προκειμένου να την παρατείνει, θα σκεφτεί την πιο ηλίθια ιδέα που πρόκειται να εξελιχθεί στην κότα με τα χρυσά αυγά.
Τα εγκληματικά σχέδια που ναυαγούν στις παρέες του Guy Ritchie δεν είναι μια ωδή στο οργανωμένο έγκλημα, αλλά μια ωδή στην αντρική φιλία, σε όσα τη φτιάχνουν, όσα τη χαλυβδώνουν και όσα θα μπορούσαν να τη βουτήξουν σε μια υπαρξιακή κρίση. Μια παρέα που δεν τα παρατά στην πρώτη αναποδιά, η οποία έρχεται πάντα πολύ γρήγορα στην πλοκή της ταινίας, και είναι μόνο η αφορμή για να δεθεί ακόμα περισσότερο. Αν ήθελε να μείνει πιστός στον κώδικα ηθικής των gangster, ο υπαίτιος για την αναποδιά θα βρισκόταν τσιμεντωμένος, όμως η προοπτική της αντρικής παρέας υπερισχύει.
Ο άσωτος υιός υπερισχύει του αποδιοπομπαίου τράγου και το plan B μπαίνει γρήγορα σε εφαρμογή. Στις περισσότερες ταινίες του Guy Ritchie ούτε αυτό είναι αρκετό και θα ακολουθήσουν κι άλλα. Το σερί αναποδιών και ανατροπών στην πλοκή των ταινιών του είναι ένα ακόμα μπόλιασμα βρετανικότητας, αφού είναι ξεπατικωμένο από τα κλασικά αστυνομικά μυθιστορήματα. Το ότι ασχολήθηκε και με τον Sherlock Holmes, μάλλον ήταν μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία.
Η παρεΐστικη διάθεση των ταινιών του δυστυχώς είναι δίκοπο μαχαίρι για τον ίδιο. Οι ταινίες του περνούν συχνά απαρατήρητες από το box office. Δύσκολα κρατιούνται στις αίθουσες μετά την δεύτερη Πέμπτη. Ο ίδιος έχει βαρεθεί κάθε φορά που δίνει μια συνέντευξη, για το πόσο ωραία ήταν η προηγούμενή του ταινία. Δίνεται η εντύπωση ότι το κοινό του περιμένει να βγει η ταινία διαθέσιμη για οικιακή κατανάλωση.
Ίσως να φταίει που οι ταινίες του μιλάνε, και τελικά απευθύνονται στην παρέα. Σε μια σκοτεινή αίθουσα κινηματογράφου είσαι πρακτικά μόνος, ακόμα κι αν η θέση σου βρίσκεται εκατέρωθεν φίλων. Ο καναπές και η θαλπωρή του καναπέ είναι πολύ πιο ελκυστική πρόταση για τις ταινίες του και αυτό δεν θα έπρεπε να ξαφνιάζει κανέναν. Αυτό άλλωστε δεν συμβαίνει και με τα video clip;
