«Πώς μπορείς να κάνεις σάτιρα με τα πιο σοβαρά ζητήματα;» Είναι ένα από τα πιο ακανθώδη ερωτήματα που αφορούν τα όρια της ελευθερίας της τέχνης και ταυτόχρονα θέτει ακόμα περισσότερα. Ακόμα και σε μια καταφατική απάντηση στο ερώτημα, αμέσως γεννάται ένα άλλο, πιο σύνθετο, πώς μπορεί μια τέτοια σάτιρα να είναι αστεία, διδακτική και να μην ευτελίζει το ζήτημα με το οποίο καταπιάνεται; Αυτά και άλλα σχετικά ερωτήματα ήρθε να απαντήσει με μεγάλη χαρά ο Zohan Dvir ή Scrappy Coco ή Adam Sandler στην τελική.
Ο Adam Sandler έχει μια μακρά θητεία σε κωμωδίες, χαμηλού επιπέδου όπως συνηθίζουν να αναφέρουν οι haters. Μια υπενθύμιση η οποία συνοδεύεται συνήθως από τις 37 υποψηφιότητές του στα Χρυσά Βατόμουρα, εκ των οποίων 9 εξελίχθηκαν σε βραβεύσεις. Ένα βιογραφικό που σίγουρα δεν γεννά μεγάλες ελπίδες για το πώς θα προσεγγίσει το πιο δυσεπίλυτο γεωπολιτικό πρόβλημα του πλανήτη. Ο Sandler όμως έχει ένα μεγαλύτερο ατού, που δεν έχει κανείς άλλος από όσους έχουν επιχειρήσει να πιάσουν αυτό το καυτό θέμα, δεν διαθέτει ίχνος σοβαροφάνειας.
Από τις πρώτες σκηνές παίρνει την εικόνα του «Ισραήλ, το μοναδικό δυτικό κράτος της Μέσης Ανατολής» και το διαλύει. Έχει τη σημασία του ότι το κάνει ο Sandler ως πιστός Εβραίος και φίλος του Ισραήλ. Άλλωστε όποιος είχε την τύχη να ταξιδέψει στο Ισραήλ βλέπει από τα πρώτα λεπτά που θα βρεθεί στην όμορφη αυτή μεσογειακή χώρα ότι διαπνέεται από μία μενταλιτέ που είναι πολύ οικεία στην Ελλάδα και δεν παραπέμπει τόσο σε «ευρωπαϊκά» μοντελα χωρών.
Ο Zohan είναι ένας ήρωας για το Ισραήλ, ενσαρκώνει όλο το ηρωικό προφίλ των αποτελεσματικών ειδικών δυνάμεων και μυστικών υπηρεσιών. Είναι ένας πατριώτης που θα βάλει την ασφάλεια της πατρίδας του πάνω από τη ζωή του, μέχρι εκείνο το σημείο που θα κουραστεί. Ένα σημείο κόπωσης που αφορά ολοένα και περισσότερους Ισραηλινούς και Παλαιστίνιους που απλά έχουν κουραστεί να πολεμάνε και να χάνουν φίλους και συγγενείς σε έναν πόλεμο που δεν έχει κανέναν νικητή.
Χωρίς να θυσιάζει ούτε κατ’ελάχιστο την ματσίλα του γυναικοκατακτητή Zohan, ο Sandler θέλει να κάνει τον ήρωα πολέμου, κομμωτή. Αυτός ο εντελώς κόντρα ρόλος υποδηλώνει και το πόσο έχει απηυδήσει από τον ρόλο που του έχει ανατεθεί από τις κοινωνικές συμβάσεις.
Η μετανάστευσή του στην Αμερική συνδυάζει στοιχεία απόδρασης και προσφυγιάς. Θα σκηνοθετήσει τον θάνατό του, θα φύγει κρυφά και θα κλέψει την ταυτότητα ενός κατοικίδιου. Η άφιξή του στη Γη της Επαγγελίας (ειρωνικό αν σκεφτούμε την καταγωγή του) θα έχει όλα αυτά που έψαχνε συν ακόμα περισσότερα.
Είναι κάτι που έχει παρατηρηθεί σε πάρα πολλά μεταναστευτικά ρεύματα των ΗΠΑ, η άμβλυνση των αντιθέσεων μεταξύ λαών που έχουν παραδοσιακά κακές κόντρες. Εκεί θα μάθει ότι ως Μεσανατολίτης έχει περισσότερα κοινά στοιχεία με τους Άραβες πρώην γείτονές του παρά με τους παραδοσιακούς δυτικούς συμμάχους του Ισραήλ. Η αποκάλυψη για το ποιος τρώει περισσότερο χούμους και σε ποιον ανήκει τελικά η πολιτιστική κληρονομιά αυτού του εθιστικού εδέσματος, ενέχει κοινά στοιχεία με το δικό μας ακανθώδες ζήτημα που έχουμε με την Τουρκία για τον μπακλαβά ή το γιαούρτι.
Στην εξέλιξή του, το Zohan δεν μπαίνει ουδόλως στα βαθιά νερά της διένεξης μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστίνης. Θα ήταν βλακώδες αν το έκανε από τη στιγμή που είναι ένα τόσο σύνθετο γεωπολιτικό, θρησκευτικό, εθνικό, ιστορικό και πραγματικά ό,τι άλλο επίθετο μπορεί να σκεφτεί κανείς για την πιο δυσεπίλυτη εξίσωση που προσπαθεί να λύσει η ανθρωπότητα για δεκαετίες. Παραμένει μια ελαφρά κωμωδία, ως πολύ ελαφριά με τους απαραίτητους μελό και αταίριαστους έρωτες και τις υπεραπλουστεύσεις της.
Αυτό μόνο στα θετικά της μπορεί να συμπεριληφθεί. Θέλει καντάρια ταλέντου για να κάνεις μια εύπεπτη κωμωδία που θίγει σοβαρά ζητήματα και καταφέρνει να τσαλαβουτά στα χωράφια της εκλαΐκευσης, χωρίς όμως να λερώνεται από τον λαϊκισμό. Αν αυτό δεν είναι απόδειξη του τεράστιου ταλέντου του Adam Sandler, τότε ποια είναι; Καθόλου άσχημα για κάποιον με 9 Χρυσά Βατόμουρα πάνω από το τζάκι.
