Δεν μπορώ να θυμηθώ ποια είναι η πρώτη ταινία που είδα με τον Tom Hanks. Μοιάζει σαν κάποια αθάνατη μορφή του σινεμά που υπήρχε από πάντα και συνόδευε την παιδική σου ηλικία. Είναι σαν τον James Bond και τον Indiana Jones. Ήταν πάντα εκεί. Πολύ πριν ανοίξεις εσύ την τηλεόραση και πολύ πριν φτάσεις σε μία ηλικία να καταλαβαίνεις τα νοήματα των ταινιών του ή να τον συνδέεις με -πλέον- πασίγνωστες ατάκες του τύπου ‘‘Run Forrest!’’. Ο Tom Hanks ωστόσο, συμβολίζει και κάτι ακόμη. Τον ηθοποιό που σε πήρε από το χέρι και σε έφερε πιο κοντά στην ενηλικίωση με μία σειρά από ρόλους που μίλησαν στο μυαλό και στην καρδιά.
Κάποια δίδυμα στο σινεμά, το γνωρίζουμε πολύ καλά πως ήταν φτιαγμένα ο ένας για τον άλλο. O Robert De Niro ας πούμε, δεν θα είχε καταφέρει να εκδηλώσει το ταλέντο του στο 100% αν δεν είχε γνωρίσει τον Martin Scorcese. Κάτι παρόμοιο πίστευα πάντα πως συνέβαινε με την περίπτωση του Tom Hanks και του Steven Spielberg. Δύο άντρες που πλέον στην ίδια όχθη της ανθρώπινης αντίληψης, προάγοντας την ίδια την ανθρωπιά ανεξαρτήτως της ταινίας. Είτε αυτή είναι δραματική, είτε κωμωδία, είτε πολεμική. Ο Tom Hanks μπορούσε να τα κάνει όλα. Τα πάντα.
Είπα πριν πως δεν μπορώ να θυμηθώ την πρώτη μου ταινία με τον Tom Hanks. Μπορώ όμως να θυμηθώ ποια μου κάνει εντύπωση μέχρι σήμερα και που όσο περνούν τα χρόνια την εκτιμώ όλο και περισσότερο. Το League of Their Own είναι μία ταινία του 1992 που ενδεχομένως να την έχεις δει μία Κυριακή απόγευμα στην τηλεόραση σε επανάληψη. Μαζί με τον Tom Hanks παίζουν η Geena Davis και η Madonna και ουσιαστικά δεν είναι από εκείνες που μυρίζουν Tom Hanks. Για την ακρίβεια, εκείνος δεν είναι καν ο πρωταγωνιστής. Η υπόθεση συγκεντρώνεται σε ένα πρόγραμμα baseball που λειτούργησε τον καιρό του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου όταν η Αμερική μπήκε στη μάχη. Δημιουργήθηκαν γυναικείες ομάδες baseball για να κρατήσουν τους λιγοστούς άντρες στα γήπεδα, τόσο για το άθλημα όσο και για τις…αιθέριες παρουσίες. Θα μπορούσες να την πεις σήμερα ότι είχε και σεξιστικό περιεχόμενο.
Ο Hanks παίζει τον Jimmy Dougan, έναν βετεράνο παίκτη του baseball με πρόβλημα στο γόνατο που τον εμπόδισε από το να καταταγεί και τον καθήλωσε στη θέση του προπονητή μίας γυναικείας ομάδας. Είναι άξεστος, μέθυσος, θεωρεί πως οι γυναίκες δεν έχουν θέση στο άθλημα και για την ακρίβεια ούτε καν ασχολείται μαζί τους. Και μετά όλο αυτό αλλάζει. Είναι εκείνος που τις προσέχει. Που τους δίνει ένα σκοπό. Είναι εκείνος που προσπαθεί να συνεχίσει την ιδέα της γυναικείας ομάδας, παρά της απόφασης της ομοσπονδίας που έχει σκοπό να διακόψει το πρωτάθλημα όταν επιστρέψουν οι άντρες. Είναι εκείνος που όταν έρχονται τα τηλεγραφήματα από το υπουργείο Πολέμου, κρατάει τις γυναίκες αγκαλιά μόλις μαθαίνουν ότι ο άντρας τους έπεσε στο καθήκον. Είναι μία τόσο τρυφερή ταινία από τόσες διαφορές πτυχές, που μόνο ο Tom Hanks θα κατάφερνε με τον μικρό του ρόλο και την υποκριτική του δεινότητα να ξεχωρίσει. Κάθε φορά που μιλούν για το ταλέντο του σε ταινίες τύπου ''Forrest Gump'', ''Saving Private Ryan'', ''Apollo 13'' κ.ο.κ., θυμάμαι πως κατάφερε να σώσει μία ταινία χωρίς η τελευταία να έχει κάποιο αξιοσημείωτο σενάριο.
Δεν τον θεώρησα επίσης ποτέ μεγάλο ηθοποιό. Δεν μπήκα ποτέ στη διαδικασία να αναρωτηθώ «πώς θα νιώθουμε αύριο αν χάσουμε τον Tom Hanks;». Ποτέ όμως. Το έχω κάνει για τον Harrison Ford, για τον Jack Nicholson, για τον Robert De Niro. Το είχα κάνει για τον Robin Williams που έκλαιγα με αναφιλητά σαν να έχασα ένα καλό φίλο. Δεν το έκανα ωστόσο ποτέ για τον Tom Hanks. Και δεν ξέρω γιατί. Ξέρω όμως πως κάθε ρόλος του, με έκανε να νιώθω καλύτερος άνθρωπος. Δεν ξέρω αν ήταν κάτι που ήθελαν να βγάζουν οι σκηνοθέτες του λόγω του καλοσυνάτου προσώπου του. Ίσως και να είναι τυχαίο. Ωστόσο ο Hanks είχε πάντα μία σοφία να μοιραστεί μέσα από τους ρόλους του αλλά και μέσα από δικές του ατάκες σε συνεντεύξεις. Οπότε, ίσως να μην στρατηγικά δημιουργημένο. Ίσως απλά ο Spielberg και οι άλλοι σκηνοθέτες να έκατσαν μαζί του ώρες ατελείωτες μιλώντας μαζί του. Εκείνος να τους μίλησε για το πως αντιλαμβάνεται την κοινωνία, καθώς έχει πει πως φοβάται μήπως μια μέρα ξυπνήσει και θεωρήσει φυσιολογικό να αποφασίζουν άλλοι για εκείνον. Θα μοιράστηκε την αγάπη που τρέφει για τις γραφομηχανές. Για την Ελλάδα και τα νησιά της και ενδεχομένως το τι τον οδήγησε να βαφτιστεί Ορθόδοξος. Μπορεί να τους μίλησε για το πως το σινεμά τον κάνει καλύτερο άνθρωπο, για το τι θέλει για τα παιδιά του και ποιες σκηνές τον κάνουν να δακρύζει.
Η αλήθεια είναι ότι ο Hanks, μάλλον τα έκανε όλα τα παραπάνω και ακόμη περισσότερα. Όμως για όλους εμάς που τον γνωρίζουμε στο 98% μόνο μέσα από τους ρόλους του, είναι αξιέπαινο, δημιουργικό, σπάνιο και πραγματικά ταλαντούχο, να έχεις απέναντι σου έναν ηθοποιό που στους 9 από τους 10 ρόλους που παίζει, σε κάνει να νιώθεις καλύτερος άνθρωπος. Σου θυμίζει τα ιδανικά του ουμανισμού, σε ξυπνάει με ατάκες σαν χαστούκια στα μάγουλα και σου υπενθυμίζει πως υπάρχει και αυτή η ανθρώπινη πλευρά. Η σωστή. Η όμορφη. Του σεβασμού και της ενσυναίσθησης. Πράγματα τα οποία κοιτάζουν -για εμπορικούς λόγους- να σου ξυπνούν οι σημερινές ταινίες και οι ηθοποιοί, αλλά κανένας δεν είχε ποτέ αυτή την ειλικρίνεια που βγάζει μέχρι σήμερα ο Tom Hanks. Κάθε φορά που θέλω να θυμίσω στον εαυτό μου πόσο καλοί μπορούμε να γίνουμε και να νιώσω λίγο πιο όμορφα, βάζω μία ταινία του.
Και τελικά πώς θα είναι ο κόσμος αυτός χωρίς τον Tom Hanks; Συνεχίζω να μην έχω ιδέα. Ξέρω όμως πως με βάση τα λεγόμενά του ούτε ο ίδιος θα ενδιαφερόταν να μάθει. Θα ήθελε όμως κάθε φορά που τον αντικρίζουμε, να μας βγάζει τον καλύτερο εαυτό μας. Και για αυτόν ακριβώς τον λόγο δεν θα ξεχαστεί ποτέ.
