Ο Enzo Ferrari γεννήθηκε στη Modena, την καρδιά της ιταλικής βαριάς βιομηχανίας και ο τόπος γέννησής του ήταν η μοναδική του κληρονομιά. Ο πατέρας του ήταν μεταλλεργάτης σε μια από τις πάμπολλες βιομηχανίες της ευρύτερης περιοχής της Emilia-Romagna και ίσως το μόνο που πρόλαβε να του μεταδώσει ήταν τέχνη του σμιλέματος του μετάλλου. Ο πρόωρος θάνατός του κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου ήταν μόνο η πρώτη μεγάλη απώλεια που θα έπρεπε να διαχειριστεί ο νεαρός Enzo. Μετά από λίγο θα ακολουθούσε και ο αδερφός του, ο Dino ενώ παραλίγο να μην τα κατάφερνε ούτε αυτός. Η πανδημία της Ισπανικής Γρίπης χτύπησε γερά την οικογένεια Ferrari.
Η τραγωδία δεν πτόησε τον Ferrari, παρά μόνο τον έκανε πιο σκληρό, ένα χαρακτηριστικό που του φάνηκε πολύ χρήσιμο στην πορεία. Μετά από ένα μικρό πέρασμα ως οδηγός αγώνων ανακάλυψε ότι είχε μεγαλύτερο ταλέντο στο να καθοδηγεί τους άλλους στο πώς να κερδίζουν. Σε μια εποχή που κανείς δεν ήξερε τι πάει να πει manager και ο κόσμος του μηχανοκίνητου αθλητισμού ήταν γεμάτος από ερασιτέχνες και playboys, o Enzo έφερε τα γκέμια του επαγγελματισμού.
Το πλεονέκτημα του να είσαι ο πρώτος manager σε έναν ερασιτεχνικό χώρο σου δίνει το πλεονέκτημα να ορίσεις εσύ τους κανόνες. Αυτό ακριβώς έκανε και ο Ferrari με τη F1. Δεν είναι μόνο ότι η Ferrari είναι η μοναδική εταιρεία συμμετέχει σε κάθε διοργάνωση του κορυφαίου μηχανοκίνητου σπορ από τη γέννησή του. Κανείς δεν μπορούσε να πει ότι μέχρι εκείνη την εποχή υπήρχε σοβαρό πρωταθλητικό πνεύμα στους αγώνες ταχύτητας. Οι πιο πλούσιοι οδηγοί είχαν τα πιο ακριβά και γρήγορα αυτοκίνητα και αυτό ήταν όλο.
Αυτό άλλαξε με τον Commendatore ή τον Ingegnere, άκουγε και στις δυο προσφωνήσεις. Γι’αυτόν το μόνο που μέτραγε ήταν η νίκη, μία ακόμα νίκη. Αυτό μπορούσε να εξασφαλιστεί μόνο μέσω της συνεχούς τεχνολογικής προόδου.
Επαναστατική ήταν και η διαφημιστική του προσέγγιση. Όταν τα υπόλοιπα εργοστάσια έβλεπαν τους αγώνες ως κινητές διαφημίσεις των προϊόντων τους, ο Enzo έκανε το ανάποδο. Οι αγώνες ήταν η κύρια δραστηριότητα του και τα αυτοκίνητα παραγωγής η διαφήμισή τους. Ξεκίνησε να φτιάχνει αυτοκίνητα για το κοινό με σκοπό να χρηματοδοτεί τις αγωνιστικές του ομάδες, αλλά εξελίχθηκε σε κάτι μεγαλύτερο από αυτό. Οι διάσημοι ηθοποιοί κι επιχειρηματίες που συνέρρευσαν στις αντιπροσωπείες της Ferrari έκαναν την καλύτερη δωρεάν διαφήμιση.
Όταν χάθηκε και το παραμικρό ψήγμα ρομαντισμού στους αγώνες, το κυνήγι της τεχνολογίας αιχμής έγινε μια αρκετά δαπανηρή υπόθεση. Το πνεύμα και σοφία του Ingegnere δεν ήταν αρκετά. Σχεδόν κάθε μεγαθήριο της αυτοκινητοβιομηχανίας θέλησε να βάλει το πετράδι της Ferrari στο στέμμα του. Όλοι περίμεναν πως ο Enzo με την πλάτη στον τοίχο και τα χρέη να συσσωρεύονται ότι θα ξεπούλαγε όσο όσο και με το κομπόεδεμά του θα εκανε διακοπές μακράς διάρκειας στο Amalfi. Όμως δεν είχε πει την τελευταία του λέξη. Πούλησε πολύ ακριβά το τομάρι και μάλιστα με τους δικούς του όρους. Δεν είναι μόνο ότι έβαλε εταιρείες σαν τη Ford και Fiat να μπουν ουσιαστικά σε μια διαδικασία δημοπρασίας κάνοντας τη μια βελτιωμένη πρόταση πίσω από την άλλη. Ο Enzo απαίτησε και κατάφερε να θεωρείται ισότιμος με τον γιο του Ford και τον Agnelli.
Σκεφτείτε για μια στιγμή πως μέχρι τότε ο Enzo μπορεί να ήταν ένας σεβαστός άνθρωπος στον χώρο των αγώνων, αλλά με όρους μεγεθών βιομηχανίας, το αποτύπωμά του ήταν αστείο. Η Ferrari τότε ήταν μια βιοτεχνία, κάθε ένα αυτοκίνητο που έβγαινε από αυτή ήταν πλήρως χειροποίητο. Πρακτικά δεν υπήρχε καν αυτο που λέμε γραμμή παραγωγής και οι εργάτες της έμοιαζαν περισσότερο με καλλιτέχνες. Οι ψυχροί αμερικανοί λογιστές δεν μπορούσαν να το καταλάβουν αυτό, δεν μπορούσαν να καταλάβουν γιατί έπρεπε να ξοδέψουν εκατομμύρια δολάρια για πέντε εργαλειομηχανές που ούτε για το Model T δεν θα έκαναν. Παρά τη χαοτική διαφορά νοοτροπίας ο Agnelli αντιμετώπισε τον Ferrari σαν ίσο προς ίσο και τον σεβάστηκε. Χρηματοδότησε γενναιόδωρα τη Scuderia, εξασφάλισε στον Enzo οτι θα διατηρήσει τον πλήρη έλεγχο της εταιρείας με μοναδική παραχώρηση ένα μικρό σήμα της Fiat σε κάθε κόκκινο μονοθέσιο που θα βρισκόταν στο grid της F1.
Κανείς δεν κατάλαβε ποτέ τα κίνητρα του Agnelli, παρά το γεγονός ότι πολύ αργότερα δικαιώθηκε πλήρως από αυτή την κινήση. Ήταν δύο άντρε εντελώς διαφορετικοί μεταξύ τους. Εκτός πίστας ο Enzo δεν ήταν ο φλογερός παθιασμένος manager, ήταν χαμηλών τόνων, αλλωστε το προσωπικό του αγαπημένο αυτοκίνητο ήταν ένα Mini Cooper. Απέφευγε να μετακινείται με αεροπλάνο και να μπαίνει σε ασανσέρ γιατί ήταν κλειστοφοβικός. Τα μεγάλα μαύρα γυαλιά, τα οποία έγιναν και το σήμα κατατεθέν του εξασφάλιζαν μια ελάχιστη αίσθηση ιδιωτικότητας ενώ ταυτόχρονα ήταν υπερεκτεθειμένος Κάποιοι είπαν ότι προτίμησε τον Agnelli γιατί ανά πάσα στιγμή μπορούσε να παέι οδικώς στο Τορίνο και να του τρίξει τα δόντια αν η Fiat τολμούσε να παραβιάσει στο ελάχιστο τη συμφωνία τους. Όσοι όμως ήξεραν τον Enzo δηλώνουν σίγουροι ότι θα έκανε το ίδιο ακόμα κι αν χρειαζόταν να κολυμπήσει μέχρι την Αμερική.
Δεν ήταν playboy παρά το γεγονός ότι είχε ένα παιδί εκτός γάμου. Ήταν και αυτό ένα ακόμα στοιχείο της ιταλικής παράδοσης που έχουμε δει και σε μαφιόζικες ταινίες. Στην Ιταλία εκείνη την εποχή το διαζύγιο απαγορευόταν και ήταν αναγκασμένος να διατηρεί μια παράλληλη οικογένεια με την ερωμένη του. Ο γιος που είχε με τη γυναίκα του χάθηκε κι αυτός πρόωρα συνεχίζοντας την κατάρα των Ferrari, σε ηλικία μόλις 24 ετών. Έδωσε το όνομά του στα μικρότερα μοντέλα Dino και αυτός ήταν ο δικός του τρόπος να περάσει στην αθανασία. Ο γιος που απέκτησε με την ερωμένη του κατάφερε να πάρει το όνομα του πατέρα του μόνο αφού διαλύθηκε επίσημα ο γάμος του Enzo με τη νόμιμη σύζυγό του.
Αν θέλουμε να μετρήσουμε ακόμα ένα παιδί του αυτό δεν θα ήταν άλλο από την F40. Δεν είναι μόνο το καλύτερο αυτοκίνητο που είχε κατασκευάσει μέχρι τότε η Ferrari. Ο Enzo δεν συνταξιοδοτήθηκε ποτέ και μέχρι τέλους είχε το τελικό πρόσταγμα σε ό,τι αφορούσε την εταιρεία. Το 1986 ο Ingegnere ήταν 88 ετών και ήξερε ότι δεν είχε πολύ χρόνο μπροστά του. Ήθελε το κύκνειο άσμα του να είναι μια επιστροφή στις ρίζες της Scuderia και σε όσα συνέβαλαν στο να χτιστεί αυτός ο μύθος. Η Ferrari ποτέ δεν εγκατέλειψε τους αγώνες, αλλά τα αυτοκίνητα παραγωγής απομακρύνονταν όλο και περισσότερο από το αγωνιστικό DNA της. Οι ευκατάστατοι επιχειρηματίες και οι ποδοσφαιριστές απαιτούσαν ανέσεις, κλιματισμό και πλούσιες δερμάτινες επενδύσεις. Ο Enzo ήξερε ότι η όποια επιρροή του θα εξανεμιζόταν με τον θάνατό του και αντί να αφήσει ορμήνειες και διαθήκες, διάλεξε να αφήσει το φάντασμά του. H F40 είχε την καταγωγή της σε ένα αποτυχημένο αγωνιστικό project για το Group B και λίγο πολύ αυτό παρέμεινε. O εξωτερικός της σχεδιασμός δεν θύμιζε σε τίποτα ένα καλλίγραμμο ιταλικό supercar και οι γραμμές του υπαγορεύθηκαν αποκλειστικά και μόνο από τις ανάγκες των αεροδυναμιστών. Ο εξοπλισμός της θα ήταν σπαρτιατικός, αν δεν ήταν ανύπαρκτος.
Ο Enzo επεβίωσε πλήρης ημερών σε ηλικία 90 ετών όταν η F40 συμπλήρωνε μόλις έναν χρόνο παραγωγής. Αυτό ήταν αρκετό για να παραμείνει η εταιρεία πιστή στο πνεύμα του ακόμα και 20 χρόνια μετά τον θάνατό και την παρουσίαση του μοντέλου Enzo με αφορμή τα 60 χρόνια της Ferrari. Για σκεφτείτε, ποιος άλλος θα μπορούσε να ελέγχει τις εξελίξεις σε μια βιομηχανία ακόμα και νεκρός; Ίσως τελικά αυτή να είναι και η πραγματική έννοια της αθανασίας και ο Enzo Ferrari να την κατέκτησε και αυτή μαζί με τα δεκάδες τρόπαια.
