Ο ερχομός της Άνοιξης μέσα από τους αιώνες πάντα ήταν αφορμή για γιορτή σε όλο τον κόσμο. Το τι τραγούδια και τι γιορτές, τι θυσίες, ευχαριστίες και τελετές κάναμε για να καλοπιάσουμε τους Θεούς που μας την έστελναν, δεν λέγεται. Την 1η Μαΐου κάθε χρονιάς, την Άνοιξη την γιορτάζουμε με εκδρομές, με πικ-νικ και και με ποτάρες έτσι και κάτσει η φάση και είναι τριήμερο. Ζωάρα με άλλα λόγια.
Αυτό που δυστυχώς όμως συνήθως ξεχνάμε είναι να αποτίσουμε έναν ελάχιστο φόρο τιμής σε αυτούς που μας χάρισαν αυτή την αργία –που κανονικά είναι απεργία μιας και δεν ονομάζεται τυχαία Εργατική Πρωτομαγιά. Να τιμήσουμε έστω στην σκέψη μας εκείνους που έπεσαν στον αγώνα για την 8ωρη εργασία.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα σχεδόν από την αρχή. Την περίοδο του Διαφωτισμού, λίγο πριν λίγο μετά τη Γαλλική επανάσταση, οι άνθρωποι μπολιάστηκαν με ιδέες πολύ διαφορετικές από παλιά. Δεν έτρωγαν πια αμάσητο το παραμύθι πως όφειλαν να σπάνε την πλάτη τους για να τα κονομάνε οι ευγενείς και οι μεγαλόσχημοι, έτσι χωρίς να υπάρχει κάποια λογική εξήγηση απλά επειδή το απαιτεί η παράδοση. Κι όσο περισσότερο αυξανόταν η εκβιομηχάνιση της παραγωγής τόσο πιο ενεργές γίνονταν οι διεκδικήσεις των εργατών· αυτών, δηλαδή, που με την εργασία τους εκτίναξαν τον πλουτισμό των βιομηχανοποιημένων Δυτικών χωρών.
Η Αμερική στα τέλη του 19ου αιώνα, έχοντας ξεπεράσει τον εμφύλιο πόλεμό, γιγαντωνόταν σιγά σιγά και ετοιμαζόταν να γίνει η υπερδύναμη που ξέρουμε σήμερα. Φυσικά αυτή την ανάπτυξη δεν τη στήριξε στις μεταπρατικές βιοτεχνίες αλλά σε τεράστια εργοστάσια. Και σε ανθρώπους που ζούσαν στα όρια της εργαζόμενης σκλαβιάς. Ελάχιστοι μισθοί για άπειρες ώρες εργασίας.
Η πολιτεία του Ιλινόις, με επίκεντρο το Σικάγο, είχε μετατραπεί σε πυρήνα των εργατικών διεκδικήσεων λόγω των εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστών που είχαν προσέλθει σε αυτή καθώς η Αμερική διψούσε για φτηνό, ευέλικτο εργατικό δυναμικό. Οι πληβείοι όμως οργανώνονταν για να απαιτήσουν αυτά που δικαιούνταν, μια πιο ανθρώπινη ζωή με άλλα λόγια.
Στις αρχές του Μάη του 1886 οι εργάτες της Γης της Επαγγελίας απεργούσαν μαζικά και διεκδικούσαν αυτό που έχει καταγραφεί στο κεντρικό σύνθημα της εποχής: “Eight-hour day with no cut in pay”. Ένα δικαίωμα δηλαδή που εμείς μεγαλώσαμε θεωρώντας το δεδομένο, αν και πολλές φορές πια καταστρατηγείται.
Οι απεργίες και οι διαδηλώσεις εξελίσσονταν ειρηνικά, παρά το κλίμα τρομοκρατίας που επικρατούσε από τους κρατούντες της εποχής. Στις 3 Μαΐου, στο Σικάγο, κάποιοι περισσότερο μαχητικοί εργάτες κινήθηκαν απειλητικά προς τις αστυνομικές δυνάμεις. Πυροβολισμοί στο ψαχνό χωρίς να το πολυσκεφτούν και αποτέλεσμα 4 νεκροί –ίσως και παραπάνω με βάση τις εφημερίδες της εποχής. Το πρώτο αίμα είχε χυθεί. Ήταν μια αιματηρή προειδοποίηση προς τους απεργούς, σα να τους έλεγαν: «μαζευτείτε, μην παίρνουνε τα μυαλά σας αέρα, γιατί θα έρθει και η σειράς σας».
