Δεν ήταν απλώς ένας James Bond, αλλά η επιτομή του διάσημου πράκτορα. Ταυτίστηκε με τις μυστικές υπηρεσίες της Αυτού Μεγαλειότητας δημιουργώντας ένα τυπικά στερεοτυπικό βρετανικό brand ισάξιο του τσαγιού στις 5:00 το απόγευμα. Όσο δύσκολο κι αν είναι να ξεχωρίσεις τον 007 από τον Sean Connery, εκείνος πρωταγωνίστησε σε εξίσου εμβληματικές ταινίες χωρίς το σμόκιν, την Aston Martin και τα gadgets του Q. Φυσικά δεν θα μπορούσαμε να τις συμπεριλάβουμε όλες γι'αυτό φτιάξαμε την παρακάτω συλλογή.
Δεν ειναι απαραίτητα οι 5 καλύτερες ταινίες, δεν είναι καν οι αγαπημένες μας, αλλά σίγουρα είναι η απόδειξη ότι μπορούσε να παίξει τα πάντα. Και να τα παίξει καλά.
The Name of the Rose
Αν κάποιος έχει διαβάσει μόνο ένα βιβλίο στη ζωή του, σε κάποια παραλία στα μέσα του Αυγούστου, υπάρχει σοβαρή πιθανότητα αυτό το βιβλίο να είναι το Όνομα του Ρόδου. Συνεπώς το βιβλίο δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Ο Ουμπέρτο Έκο με όχημα την εξιχνίαση μυστηριωδών θανάτων σε ένα ιταλικό μοναστήρι το 1327, βρίσκει την ευκαιρία να συνδυάσει δύο από τα πιο αγαπημένα του θέματα, το χιούμορ και την εκκλησιαστική εξουσία, σε ενα συναρπαστικό περιτύλιγμα αστυνομικού μυθιστορήματος. Με την κακή φήμη που ακολουθεί συνήθως τις ταινίες που βασίζονται σε βιβλία, η ευθύνη στους παραγωγούς πέφτει ακόμα βαρύτερη για ένα αξιοπρεπές αποτέλεσμα. Τη λύση έδωσε η διανομή ρόλων και ο Sean Connery ως William of Bashkerville, ήταν κάτι παραπάνω από επαρκής. Τα χειροποίητα κοστούμια της Savile Row έχουν δώσει τη θέση τους στο ταπεινό και σκοροφαγωμένο ράσο του φραγκισκανού μοναχού και μόνος αυτός καταφέρνει να λάμπει ακόμα κι έτσι ντυμένος. Χωρίς να μπαίνει σε κάποιο σινεφίλ hall of fame δεν παύει να είναι μια feel good ταινία ιδανική για ένα ράθυμο κυριακάτικο απόγευμα.
The Untouchables
Ένα φιλμ που περίμεναν όλοι οι ορκισμένοι οπαδοί του και σίγουρα μια ταινία που δεν περίμεναν όσοι πίστευαν ότι εκτός κατασκοπευτικού και ψυχροπολεμικού θρίλερ δεν είχε να δώσει τίποτα υποκριτικά. Ο μετρ των μαφιόζικων ταινιών Brian de Palma πιάνει τη γνωστή ιστορία της σύλληψης του Al Capone δια της φορολογικής οδού και σε ένα all-star cast με Kevin Costner, Andy Garcia και φυσικά Robert De Niro, όχι μόνο χώρεσε τον Connery αλλά κατάφερε να ξεχωρίσει ως σκληροτράχηλος αστυνομικός που δεν μπορεί να τον διαφθείρει ούτε ο Al Capone. ‘Επιασε το ανώτατο στάδιο «τσαλακώματος» στα πλαίσια ενός ρόλου, πέφτοντας νεκρός πριν τη σύλληψη του Robert De Niro ως Al Capone και πάνω που νομίζεις ότι αν δεν τον έπιασε ουτε ο Connery, οι ενέργειές του μέχρι εκείνο το σημείο και η θυσία του αποδείχτηκαν καταλυτικές. Η βράβευσή του με το Όσκαρ Β’ ανδρικού ρόλου ήταν απλά το κερασάκι σε μια τούρτα μιας πολυσχιδούς υποκριτικής καριέρας. Πλέον κανείς δεν μπορούσε να ισχυριστεί ότι ο Sir είχε απόλυτη ανάγκη από ένα περουκίνι και τον ρόλο του ώριμου και γοητευτικού για να πρωταγωνιστήσει.
The Hunt for Red October
Ακόμα ένα βιβλίο το οποίο εμπιστεύτηκε τον βετεράνο Σκωτσέζο για να ξεφύγει από το τέλμα της κινηματογραφικής μετριότητας. Ψυχροπολεμικό, σκοτεινό, με ναυτικό θέμα και με ανατρεπτική πλοκή ήταν σαν να έγραψαν το σενάριο πάνω στον ώριμο Connery. Κάνοντας χρήση σχεδόν ολόκληρου του CV του, αξιοποίησε όχι μόνο την εμπειρία του ως ηθοποιός που αντιμετώπισε ουκ ολίγες φορές την Σοβιετική Ένωση αλλά και την προϋπηρεσία του ως πρωην Δίοπος του Βρετανικού Βασιλικού Ναυτικού πολύ πριν αφιερωθεί στην υποκριτική. Παίρνει τόσο πολύ τον ρόλο και τον φέρνει στα μέτρα του που του αλλάζει τα «φώτα» χωρίς να το πάρεις χαμπάρι. Για παράδειγμα είναι εν πλω, σε υποβρύχιο και αντί να φοράει στολη εργασίας, φοράει καθόλη τη διάρκεια την επίσημη “8άρα” του Πλοιάρχου του Σοβιετικού Ναυτικού και αυτό δεν κάνει εντύπωση σε κανέναν γιατί απλά του πάει. Σαν να μην έφτανε αυτό, δεν καταβάλει ούτε την υποψία προσπάθειας στην προφορά του και τα ‘έντονα σίγμα του και τα μασημένα φωνήεντα είναι πιο σκωτσέζικα από ποτέ και άνετα θα πίστευε κάποιος ότι αυτή είναι η προφορά ενός Λιθουανού όταν μιλάει αγγλικά. Το ότι πείθει για τις προθέσεις του έναν πολυσπουδαγμένο αναλυτή της CIA από πολύ νωρίς στην πλοκή φαντάζει το πιο εύκολο πράγμα, αφού προηγουμένως φαίνεται να διοικεί ένα πυρηνοκίνητο υποβρύχιο με βαλλιστικούς πυραύλους με την άνεση του καθημερινού commuting.
The Rock
Στη δεύτερη μόλις ταινία του ο Michael Bay έχει ήδη αρχίσει να καθιερώνεται ως master των καταιγιστικών ταινιών δράσης και το εξωφρενικό σενάριο απαιτούσε μια εξίσου δραστική επιλογή πρωταγωνιστών. Η κατάσταση είναι η εξής, ένας σκληροτράχηλος Ταξίαρχος πεζοναυτών με ειδίκευση στις επιχειρήσεις αναγνώρισης καταλαμβανει με την ομάδα του το απόρθητο Alcatraz κρατώντας ομήρους τους τουρίστες που το επισκέπτονται ενώ παράλληλα απειλει με χημικά πόλεμο όλη τη μητροπολιτική περιοχή του San Francisco. Ακούγεται χειρότερη κατάσταση κι απο το Mogadishu το ‘93, και περιμένοντας την κυβέρνηση των ΗΠΑ να στειλει ό,τι έχει και δεν έχει, για τον Bay αρκεί ενας Nicolas Cage κι ενας 66χρονος Sean Connery. Πιστός στο concept του κατασκοπευτικού background, o Connery επιτέλους υποδύεται έναν Σκωτσέζο που κρατείται για δεκαετίες χωρις δίκη σε στυλ Guantanamo με σημαντικό asset στην καριέρα του ως φυλακόβιος ότι έχει καταφέρει να αποδράσει από το Alcatraz. Παρά τα χρόνια του, τις κακουχίες του εγκλεισμού, το ότι έπρεπε να «σερνει» μαζί του τον φοβητσιάρη Cage, τον αδίστακτο Ed Harris ως super villain και ό,τι άλλο συμβαίνει κατά τη διάρκεια της ταινίας καταλαμβάνει το απόρθητο νησί με την ευκολία που θα έκοβε ένα κομμάτι Battenberg cake πίνοντας τσάι.
Never Say Never Again
Τελειώνοντας τα γυρίσματα του «Diamonds are Forever», o Sean δήλωσε πως δεν πρόκειται να ξαναϋποδυθεί τον James Bond. Θεωρητικά έμεινε πιστός στην υπόσχεσή του, παρά τον ειρωνικό τίτλο της τελευταίας του ταινίας ως 007, δεν θεωρείται μέρος του επίσημου franchise. Δαιδαλώδεις νομικές περιπέτειες μεταξύ των εταιρειών παραγωγής και ίντριγκες περί πνευματικών δικαιωμάτων δημιούργησαν ένα παράλληλο κατασκοπευτικό θρίλερ, ίσως και πιο συναρπαστικό από την πλοκή της ίδιας της ταινίας. Ακόμα και το σενάριο ανακλήθηκε από την αποστρατεία, αφού δεν ήταν κάποια ιστορία του Ian Fleming που δεν είχαμε δει να μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη, αλλά ουσιαστικά ένα remake του «Thunderball» που είχε προβληθεί το 1965. Το κάπως στενάχωρο θέαμα του γερασμένου Sean, η εικόνα της γοητευτικής ωρίμανσης ήρθε μερικά χρόνια αργότερα, αντιστασταθμίστηκε από το ότι παρέμενε ο πιο αγαπητός όχι μόνο Bond, αλλά γενικά μυστικός πράκτορας του φιλοθεάμονος κοινού. Ο πραγματικός λόγος που συμπεριλαμβάνεται αυτή η ταινία είναι ότι ο Connery ήταν τόσο ταυτισμένος με τον ρόλο του 007, που μπόρεσε να τον υποδυθεί ακόμα και σε μια ταινία που ακόμα και σήμερα δεν είναι σίγουρο αν ανήκει στα Bond films. Ο τεράστιος αριθμός των εισιτηρίων που κόπηκαν απλά το επιβεβαιώνει.
