Melvin Horace Purvis. Ένα όνομα που το ακούς και δεν σου «χτυπάει» στα αφτιά ή στις σκέψεις, τρεις λέξεις που έναν αιώνα περίπου πριν στις ΗΠΑ, τα νεαρά παιδιά έκαναν ουρές για να αποκτήσουν κάποιο αξεσουάρ με το όνομά του, ή κάποιο πλαστικό δαχτυλίδι με την επιγραφή «G-Man» στην εποχή της δόξας του. Τότε ήταν σαν σούπερ ήρωας κάτι που σε κάποιους δεν άρεσε καθόλου.
Σε μια περίοδο που η Παγκόσμια Οικονομική Ύφεση είχε ουσιαστικά «σκουριάσει» τον κόσμο, μετέδιδε μιζέρια και απόγνωση, με μοναδικά αποκούμπια τους διάφορους «Ρομπέν των Δασών» του εγκλήματος, ένας σαρδόνιος και μυστηριώδης τύπος προσπαθούσε να αποδείξει ότι η υπηρεσία την οποία είχε αναλάβει έχει τον τρόπο να οδηγεί τους εγκληματίες στη δικαιοσύνη, διατηρώντας σε ισορροπία τη λεπτή κλωστή μεταξύ εγκλήματος και νομοταγούς ζωής. Αυτός ο κάποιος λεγόταν Edgar J. Hoover και η υπηρεσία του, το νεοσύστατο τότε FBI.
Προκειμένου όμως να γεμίσει τον κόσμο με αισιοδοξία και να τονίσει την αξιοπιστία της δουλειάς του, χρειαζόταν και το κατάλληλο γρανάζι που θα έφερνε τα επιθυμητά αποτελέσματα. Αυτό το «γρανάζι» ονομαζόταν Melvin Purvis. Ο άνθρωπος που θα έβγαζε ασπροπρόσωπο το αφεντικό του, εκείνος που θα εξαφάνιζε κάθε Υπ’ Αριθμόν 1 Δημόσιο Κίνδυνο στις ΗΠΑ. Ο άνθρωπος του νόμου που η επιτυχία του εκτός από φήμη του, τον εκτόξευσε σε δημοσιότητα. Ένα επίτευγμα που δυστυχώς δεν μπόρεσε να διατηρήσει, όχι επειδή ξεπέρασε τα όριά του αλλά γιατί δεν τον άφησαν να την απολαύσει.
Τα ανθρωποκυνηγητά που έγραψαν ιστορία
Στις αρχές του 20ού αιώνα, ο λαός των ΗΠΑ έχει βυθιστεί στη φτώχεια και την ανυποληψία με αποτέλεσμα να χωριστεί σε δύο στρατόπεδα. Από τη μία εκείνοι που πίστευαν στη δικαιοσύνη και τον ορθό δρόμο, από την άλλη εκείνοι που θαύμαζαν και έβρισκαν πρότυπα σε ληστές που αντιστέκονταν στο Σύστημα. Εκείνους που έπαιρναν το Νόμο στα χέρια τους, με αποτέλεσμα να «πληγώνουν» το ήδη πληγωμένο μοντέλο διοίκησης της Αμερικής. Ληστές όπως οι Clyde Barrow και Bonnie Parker (Bonnie & Clyde), o «Baby Face» Nelson, o «Pretty Boy» Floyd και το βαρύ πυροβολικό που άκουγε στο όνομα, John Dillinger.
Από την ώρα που οι τοπικές Αρχές δεν μπορούσαν να τους αναχαιτίσουν, ερχόταν η σειρά του FBI να αναλάβει δράση δίνοντας λύσεις. Τελικώς για όλους υπήρχε «γιατρικό», καθώς άπαντες σταματούσαντη δράση τους όντας βυθισμένοι στον πάτο ενός ποταμού γεμάτου αίμα. Nelson, Floyd και Dillinger δεν αποτελούσαν πλέον πρόβλημα και η κάθε αποστολή αναχαίτισής τους είχε υπογραφή με ονοματεπώνυμο: Melvin Purvis.
Ο Αμερικανός πράκτορας δεν ήταν απλώς ένας τύπος με άγρια ένστικτα που οι συνθήκες τον ευνόησαν και τον έστειλαν πάνω στην επιτυχία. Ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του ως δικηγόρος ωστόσο η κλίση του προς τα όπλα και το άψογο σημάδι του τον έστειλαν στο FBI το 1927 για να αναλάβει την ηγεσία στα γραφεία της Oklahoma, του Birmingham και του Cincinnati. H εξαιρετική φήμη για τη δουλειά του τον ακολουθούσε παντού και σύντομα ήρθε το τηλεφώνημα από το μεγάλο «μούτρο». Διανύουμε το έτος 1932 όταν ο J. Edgar Hoover του δίνει τα ηνία στα γραφεία του Chicago, τα οποία τότε απασχολούνται με τις υποθέσεις των Dillinger, Nelson και Floyd.
Μαζί με τον συνεργάτη του Samuel P. Cowley οργανώνουν την περιβόητη ομάδα των «G-Men» και τα αποτελέσματα δεν αργούν να έρθουν. Στις 22 Ιουλίου του 1934 ο Υπ’ Αριθμόν Νο.1 Δημόσιος Κίνδυνος, John Dillinger πέφτει στην παγίδα του έξω από τον κινηματογράφο Biograph της οδού Λίνκολν στο Σικάγο και η αιματοβαμμένη κατάληξη εκτοξεύει στη φήμη του.
Μετά την εκτέλεση του Dillinger, ακολουθεί αυτή του «Pretty Boy» Floyd και τέλος του «Baby Face» Nelson. Η Αμερική είχε έναν νέο σούπερ ήρωα. Ένα τύπο με σάρκα και οστά που ακόμα και αν χρησιμοποιούσε παραπάνω βία από όσο χρειαζόταν ορισμένες φορές, έφερνε εις πέρας το καθήκον του.
Η φήμη του «τύφλωσε» τον λάθος άνθρωπο
Για την ακρίβεια «ξύπνησε» τον φθόνο σε ένα άτομο το οποίο δυστυχώς για τον Purvis δεν λάμβανε ποτέ τη φήμη την οποία θεωρούσε ότι δικαιούται. Ο Purvis δεν ήταν απλά μια επιτυχημένη φιγούρα, αλλά το πρόσωπο ολόκληρης της Αμερικής στον Πόλεμο κόντρα στο Έγκλημα. Οι επιτυχία κάθε G-Man είχε θετικό αντίκτυπο σε εκείνον και διέδιδε τη φήμη του στα πέρατα της αμερικανικής κοινωνίας και του κόσμου. Κάθε αποτελεσματική επιχείρηση, κάθε ειδικό αφιέρωμα και τίτλος στις εφημερίδες που αφορούσε τον Purvis, διόγκωνε την παράνοια και τον φθόνο στο μυαλό του προϊστάμενού του, J. Edgar Hoover.
Εκείνος που στήριζε συνεχώς τον Purvis και τον επαινούσε για τις τακτικές και τα αποτελέσματά του, συνειδητοποιούσε πως η φήμη του θα τον επισκίαζε για μια ολόκληρη ζωή. Για έναν σωστό διοικητή που ενδιαφέρεται για την υπηρεσία του αυτό δεν αποτελεί αρνητικό παράγοντα, για έναν ζηλόφθονα, παρανοϊκό και ανασφαλή τύπο όπως ο Hoover ήταν η απόλυτη καταστροφή.
Όσο περνούσαν τα χρόνια, ο διευθυντής του FBI ξεκίνησε έναν πόλεμο «σκιών» απέναντι στον Purvis, καταφέρνοντας με τα χρόνια να υπονομεύσει και να διαγράψει όλα τα σημαντικά επιτεύγματα του υπαλλήλου του. Ακόμα και η παραίτηση του Purvis το 1935, ούτε καν ο άδοξος θάνατός του τον Φεβρουάριο του 1960, δεν στάθηκαν ικανά για να ανακόψουν την παρανοϊκή συμπεριφορά του Hoover απέναντί του. Οι μαρτυρίες αναφέρουν πως για περισσότερες από τρεις δεκαετίες, ο Hoover «ποδοπάτησε» τη φήμη του Purvis, αμφισβήτησε το θάρρος και την ικανότητά του ενώ προσπάθησε να διαγράψει το όνομά του από όλα τα αρχεία των μεγαλύτερων θριάμβων του FBI.
Η ιστορία δεν αντάμειψε ποτέ τον ήρωα που «εξόντωσε» τους Δημόσιους Κινδύνους του έθνους, κάτι που αποτυπώθηκε και από το φινάλε του. Ο επίλογος γράφτηκε στις 29 Φεβρουαρίου του 1960 με τον ίδιο να πέφτει νεκρός έπειτα από σφαίρα που δέχτηκε στο κεφάλι στο σπίτι του στη South Carolina. Η βολή δεν δόθηκε από κάποιον εχθρό, αλλά από τον ίδιο του τον εαυτό και θεωρήθηκε αυτοκτονία. Σε έρευνα που διεξήχθη αργότερα, φάνηκε (δεν αποδείχτηκε ακόμα) ότι η σφαίρα που εξερράγη ήταν ένα ατύχημα στην προσπάθειά του να την ξεκολλήσει μέσα από την κάνη.
Το αν ήταν αυτοκτονία, ατύχημα ή άλλο ένα τέχνασμα του Hoover για να καταπατήσει τη φήμη του δεν θα αποδειχτεί ποτέ. Ήταν μόλις 56 ετών.
