Δεν είναι τυχαίο πως το παρατσούκλι του ήταν Keith “The Loon” Moon. Κάτι ξέρανε εκείνοι που το το κολλήσανε. Ο άνθρωπος όταν καθόταν πίσω από το ντραμ σετ του γινόταν επανάσταση και όχι μόνο μέσα στο στούντιο αλλά ειδικότερα πάνω στη σκηνή. Είναι ο άνθρωπος που επηρέασε όσο κανείς άλλος τους ντράμερ αυτού του κόσμου που ζούμε σήμερα.
Κορίτσια μαντέψτε: Ψάχνουμε και εμείς γυναίκες με Χιούμορ
Ένα τεράστιος μύθος, ένας γνήσιος ροκάς, ένα πρωτότυπο παιδί της γενιάς του ο οποίος έδωσε στους Who το ρυθμό που θα τους πέταγε στην κορυφή της Αγγλίας αλλά και του κόσμου της δεκαετίας του 1960.
Black Books: Η απόδειξη πως το Βρετανικό χιούμορ είναι όντως cult
Μαζί με τον ντράμερ των Black Sabbath και τον John Bonham είναι ίσως οι καλύτεροι ντράμερ που έβγαλε ποτέ η ροκ μουσική.
Μέλος των θρύλων The Who που μαζί με τα σκαθάρια και τους Stones ηγήθηκαν της Βρετανικής Εισβολής στις ΗΠΑ αρχές των 60’ς.
Beatles vs Rolling Stones: Ποια είναι καλύτερη μπάντα;
Ο τρόπος που ο Keith Moon χτύπαγε τα δέρματα των τυμπάνων του ήταν μοναδικός και ανεπανάληπτος. Δεν μπορούσες να τον πεις τεχνικό σαν τον ντράμερ των Rush αλλά όμως γνώριζε τι έπρεπε να κάνει ακριβώς για να δώσει στο κομμάτι αυτό που πρέπει και να το απογειώσει ρυθμικά.
Όποιον και να ρωτήσεις θα σου πει το ίδιο: Αν μία μπάντα έχει καλό ντράμερ τότε όλα τα υπόλοιπα βρίσκονται.
Βάλε λίγο από τη δόξα των κατασκόπων στο σπιτικό σου μπαρ
Και ναι οι Who είχαν ΚΑΛΟ ντράμερ. Αρκεί μόνο να δεις κάποιο βίντεο από τις ξέφρενες ζωντανές του εμφανίσεις για να πειστείς για το τι σόι κρουστός τύπος ήταν ο Moon. Πραγματικά τρελάρας. Είχε σπάσει άπειρα ντραμ σετ επί σκηνής.
Ήταν τόσο άνετος στο να αλλάζει χέρια και να εφευρίσκει σπάνιους αλλά ταυτόχρονα πιασάρικους ρυθμούς που στη σκηνή πολλοί άνθρωποι πήγαιναν να δουν τους Who για τον Keith Moon μιας και κάθε φορά θα έβρισκε κάτι νέο ευτράπελο να κάνει.
Ο πρώτος ντράμερ showman, έδινε παράσταση με το χιούμορ του τις γκριμάτσες του και την όλη συμπεριφορά του πάνω στην σκηνή. Τεράστιοι ντράμερ και θεωρητικοί έχουν αναφερθεί σε κάποια σόλα του και παιξίματα ως αδύνατον να τα παίξεις.
Έχασε τη ζωή του στα 32 του χρόνια μετά από υπερβολική δόση χαπιών τα οποία τον βοηθούσαν να απεξαρτηθεί από το αλκοόλ.
Keith μας λείπεις φίλε αλλά οι ρυθμοί σου θα είναι πάντα εδώ για να σε θυμίζουν.
Δες το παρακάτω άλμπουμ για να δεις μερικές από τις καλύτερες στιγμές του πάνω στη σκηνή:
