Ο πατέρας μου με έμαθε να αμύνομαι. Με έμαθε να ρίχνω σωστές γροθιές και να κρατάω το σώμα μου σε σωστή στάση όταν χτυπάω το σάκο. Ήμουν πάντα μικρόσωμος οπότε, σύμφωνα με τον ίδιο, έπρεπε να ήμουν γρήγορος για να αντιμετωπίσω κάθε πιθανή απειλή. Και τα κατάφερνα καλά. Υπήρχε όμως κάτι βασικό το οποίο το κατάλαβα με την πρώτη σαν μικρό παιδί και το αντιλήφθηκα ακόμα καλύτερα μεγαλώνοντας. Δεν μ’ άρεσαν ποτέ οι τσαμπουκάδες.
Δεν ήμουν ποτέ το παιδί που έμπλεκε σε καβγάδες. Μόνο όταν έπρεπε να αμυνθώ. Ακόμη και τότε ωστόσο, δεν πήγαινα γυρεύοντας. Ήμουν ο τύπος που πριν σηκώσει τις γροθιές, κοιτούσα να δω αν μπορεί να αποφευχθεί. Η μόνη περίοδος που ήμουν πιο θερμόαιμος, ήταν από τα 17 μέχρι τα 20. Θες επειδή έβραζε το αίμα ακόμα; Θες επειδή τα μυαλά μου δεν ήταν στη θέση τους; Κάπου εκεί άρχιζα να συνειδητοποιώ ότι αν είσαι κακός που σηκώνεις το χέρι σου, είσαι δέκα φορές χειρότερος όταν δίνεις σημασία σε τυπάδες που «ψάχνονται» και που περνούν την μισή ζωή τους αγριεμένοι και τσαντισμένοι.
Ήμουν 23 χρονών όταν συνέβη το παρακάτω. Δύο τύποι ήπιαν λίγο παραπάνω στο μπαρ. Πάνω στον «μεθυσμένο» τους χορό, ο ένας ακούμπησε μία κοπέλα παραδίπλα σε σημείο παρεξηγήσιμο. Ο γκόμενος της έσπασε ένα τασάκι στο κεφάλι του. Μάντεψε τι συνέβη. Όχι δεν έβαλε το παλτό σαν τον Μίκι Ρουρκ στο Sin City και έφυγε μέσα στην βροχή. Ο τύπος ου έφαγε το τασάκι στο κεφάλι λιποθύμισε. Ήρθε ασθενοφόρο, τον μάζεψε και ο μπάρμαν φώναξε την αστυνομία. Ένα μικρό σκηνικό που διδάσκει ότι αυτή η κατάληξη, είναι η μόνη που παίζει σε ένα τέτοιο σκηνικό. Που σου δίνει να καταλάβεις πως δεν υπάρχει λόγος για οτιδήποτε, γιατί κάποιος θα πάθει κακό. Αντιστοίχως και χειρότερα, συμβαίνουν τα ίδια σκηνικά στο τιμόνι. Από ανθρώπους που δεν είναι ούτε μάγκες, ούτε ξεχωρίζουν. Είναι απλά αγενείς. Είναι οι τύποι που κατεβαίνουν από το αυτοκίνητο και δεν ξέρουν ακριβώς τι κάνουν. Κάνουν μόνο τσαμπουκά και όπου τους βγάλει. Αντιθέτως αυτοί που ξέρουν τι να κάνουν και πώς να αμυνθούν, συνήθως, κρατούν απόσταση γιατί ξέρουν ότι δεν χρειάζεται πολύς κόπος για να γίνει η στραβή. Δεν είναι υπερβολές παιδιά. Από τέτοιες βλακείες έχουν πεθάνει άνθρωποι.
Το ερώτημα όμως είναι άλλο. Αλήθεια, τι νόημα έχει να δώσεις σημασία σε έναν άγνωστο που δεν τον ξέρεις, δεν πρόκειται να τον μάθεις και -κυρίως - δεν πρόκειται να τον ξαναδείς. Καταλαβαίνω αυτό το αγκάθι στα πλευρά που λέγεται εγωισμός και που πρέπει να δείχνεις ότι δεν είσαι θύμα για να δέχεσαι επιθέσεις από τον καθένα αλλά, σοβαρά τώρα, αξίζει όλη αυτή η μανούρα για έναν άγνωστο, αγενή και τραγικό τύπο, που δείχνει διαθέσιμος να πάει στο νοσοκομείο για ένα κορνάρισμα; Για μια κουβέντα πάνω στην κουβέντα; Θες να λέγεσαι άντρας; Ωραία. Προέχουν άλλα θέματα για να επικαλεστείς αυτή την ταυτότητα. Να έχεις όνειρα και στόχους. Να σέβεσαι τους άλλους. Να μην χτυπάς τις γυναίκες. Να είσαι ευγενικός, όχι επειδή πρέπει, αλλά επειδή έτσι πάνε μπροστά οι σοβαρές κοινωνίες και εσύ είσαι κομμάτι μίας τέτοιας. Καλείσαι να θυμηθείς ότι αν πρέπει να σηκώσεις τα χέρια σου, τουλάχιστον ας είναι επειδή κινδυνεύει πραγματικά η ζωή σου ή κάποιου αγαπημένου σου προσώπου. Όχι για βλακώδεις παρεξηγήσεις. Αν είναι ν’ ανοίξει το κεφάλι σου και να σου κάνουν ράμματα στο ΚΑΤ, ας είναι επειδή προσπάθησες να σώσεις το τομάρι σου από κάτι πραγματικά κακό και επικίνδυνο.
Στα 32 μου χρόνια ξέρεις ποιο πιστεύω πως είναι τα μυστικό; Λιγότερη αγένεια και περισσότερος πολιτισμός. Αν για κάθε φορά που έπαιρνες φόρα για να χτυπήσεις κάποιον έπαιρνες χρόνο για να σκεφτείς, θα συνειδητοποιούσες πως απλά δεν αξίζει τον κόπο. Δεν είμαστε 15 χρονών παιδιά. Είμαστε πάνω απ’ όλα πολιτισμένοι και οφείλουμε να είμαστε πολιτισμένοι, ακόμη και όταν όλοι οι υπόλοιποι λυσσάνε σαν τα σκυλιά. Εκεί είναι η πραγματική μαγκιά.
Και κάτι τελευταίο: στο τέλος της ημέρας, δεν έχει τόσο σημασία αν έχει θιχτεί λίγο ο εγωισμός, όσο έχει ότι βρίσκεσαι ακόμη εκεί για τα άτομα που σ’ αγαπάνε και τα αγαπάς.
«Θέλει μεγάλη δύναμη και θάρρος να ξέρεις πότε να σηκώσεις το χέρι, αλλά ακόμη μεγαλύτερη το να γνωρίζεις πότε πρέπει να κάνεις πίσω» - Κομφούκιος.
