Ένας έντονος θόρυβος πάνω από το σκυμμένο μου κεφάλι με έκανε να τραβηχτώ προς τα πίσω και να σηκώσω τρομαγμένος το βλέμμα μου. Άφησα το τετράδιο δίπλα μου. Μία νεαρή κοπέλα κρατούσε ένα κύπελλο με κέρματα κουνώντας το δεξιά και αριστερά μέχρι να δημιουργηθεί ο ήχος του κουδουνίσματος. Τα μάτια μου ακολούθησαν τις κινήσεις του χεριού της μέχρι που εκείνο σταμάτησε απότομα. Με κοίταξε. Την κοίταξα. Δε μίλησε. Ούτε εγώ μίλησα. Έφυγε και πήγε στο παγκάκι που βρισκόταν στα αριστερά μου. Εκεί καθόταν ένας νεαρός που από την στιγμή που ήρθε, προσπαθούσε να δει τις σημειώσεις μου. Είμαι σίγουρος πως αναρωτιόταν αν είναι μέρος τους. Είναι, αλλά ίσως δεν το μάθει ποτέ.
Η κοπέλα με το αυτοσχέδιο κουδούνι χρησιμοποίησε ακριβώς την ίδια επιθετική τακτική και σε εκείνον. Στάθηκε από πάνω του, κούνησε το κύπελλο δεξιά, μετά αριστερά και δεν έβγαλε μιλιά. Πολλές φορές δεν χρειάζεται να μιλήσεις για να ζητήσεις κάτι. Έφυγε απογοητευμένη. Το ίδιο αίσθημα απογοήτευσης θα ένιωσε και το δάπεδο όταν ο κύριος με την ελαφριά καμπούρα και την κατάλευκη καπαρντίνα έφτυσε σε αυτό. Μάλλον όταν φοράς το συγκεκριμένο ένδυμα μπορείς να κάνεις τα πάντα, δεν υπάρχουν κανόνες καλής συμπεριφοράς.
Ήταν ένα απλό απόγευμα μετά τη δουλειά όταν πήρα την απόφαση να πάω στην πλατεία Συντάγματος. Ήθελα απλά να παρατηρήσω τους ανθρώπους. Ήταν Τετάρτη, ίσως Πέμπτη, δεν έχει σημασία. Οι αδιάφορες μέρες χάνονται εύκολα από το μνημονικό μας. Το πρώτο που κάνει ένας σωστός παρατηρητής είναι να σημειώσει την ημέρα που θέλησε να δανειστεί τις στιγμές των περαστικών για να τις καταγράψει. Το παρέλειψα. Το μόνο που διασώθηκε από εκείνο το απόγευμα ήταν η ώρα της άφιξής μου, της αναχώρησής μου και τέσσερις σελίδες με άσχημα γράμματα.
19:12
Οι άνθρωποι μοιάζουν με πέτρες που κυλούν αργά προς την Ερμού. Ο Bob Dylan εμφανίστηκε για κλάσματα του δευτερολέπτου μπροστά στα μάτια μου. Οι περισσότεροι κρατούν τα κινητά τους και μιλούν ή στέλνουν μηνύματα. Είναι η πιο συνηθισμένη εικόνα που θα αντικρίσεις στις μέρες μας. Όχι μόνο στην πλατεία Συντάγματος, σε όλες τις πλατείες και σε όλους τους δρόμους της Αθήνας. Το σιντριβάνι επιμένει στο κόκκινο χρώμα την ώρα που ένας άντρας κρατά το παιδί του αγκαλιά και περιμένει χαμογελώντας τη γυναίκα του να τραβήξει μια φωτογραφία. Τη στιγμή που το δάχτυλό της δίνει την εντολή, ένα ζευγάρι κατηφορίζει προς την Ερμού φορώντας σκουφιά earflaps, από αυτά που έχουν γούνινο εσωτερικό και καλύπτουν τα αφτιά. Στην αντίθετη κατεύθυνση, ένα άλλο ζευγάρι ανηφόριζε προς τη Βουλή φορώντας χειρουργικές μάσκες. Ο καθένας σε αυτή τη ζωή έχει διαφορετικές προτεραιότητες, σκέφτηκα.
Είναι η Αθήνα μια πόλη για «πέταμα»;
Ένας ξερακιανός άντρας με τέσσερα δόντια ζήτησε να μου μιλήσει. Αρνήθηκα ευγενικά και έπιασα ξανά το στυλό μου για να τον συμπεριλάβω στις σημειώσεις μου. Ένα ηλεκτρικό πατίνι πηγαινοέρχεται με μεγάλη ταχύτητα. Σκέφτηκα επικές συγκρούσεις με άτομα που περπατούν αμέριμνα κρατώντας τον καφέ τους. Σταγόνες να αιωρούνται με φόντο τη Βουλή, πριν πέσουν πάνω σε ένα ακριβό παλτό, κραυγές πόνου από το ξαφνικό χτύπημα, το ηλεκτρικό πατίνι να σέρνεται για λίγα μέτρα και τέλος, ένας λεκτικός καβγάς που έφτασε να λύνεται με γροθιές. Το φανταστικό μου σενάριο διακόπηκε από τις φωνές δύο φίλων που αγκαλιάστηκαν. Μάλλον είχαν να ιδωθούν αρκετό καιρό. Ο ένας κρατούσε με το δεξί του χέρι τη λαβή μιας βαλίτσας. Ο νεαρός που με κοιτάζει από την αρχή της έλευσής του συνεχίζει να προσπαθεί να κλέψει έστω και μια λέξη από τις σελίδες μου. Δεν θα του κάνω τη χάρη.
Δύο αστυνομικοί χαλούν τη selfie μιας Ασιάτισσας. Κανένα πρόβλημα. Όλοι μας έχουμε μια δεύτερη ευκαιρία σε αυτή τη ζωή. Προσπαθεί ξανά και αυτή τη φορά η λήψη της ήταν επιτυχημένη. Σε λίγο αυτή η φωτογραφία θα περάσει από τα απαραίτητα φίλτρα, θα βρεθεί στα social media και αρκετοί φίλοι της θα σχολιάσουν κάτω από αυτή πως τη ζηλεύουν και πως θα έδιναν τα πάντα για να επισκεφτούν την Ελλάδα. Μια δυνατή μουσική έφτασε στα αφτιά μου. Διάφοροι χορευτές στα μεγάλα σκαλιά του μετρό δείχνουν τις εντυπωσιακές τους φιγούρες στους περαστικούς. Μια γυναίκα μεγάλης ηλικίας αποφασίζει να εκτεθεί και να χορέψει μαζί τους. Δείχνει να το διασκεδάζει, αν και οι δικές της κινήσεις μοιάζουν με βαρύ ζεϊμπέκικο. Η προσπάθεια και η θέληση μετράει σε αυτές τις περιπτώσεις, έτσι δεν είναι;
Άγχος. Πολλοί ξεφυσούν καθώς περνούν από μπροστά μου. Είναι ένα σημάδι των καιρών και αυτό πρέπει αναγκαστικά να αναφερθεί. Ένα ζευγάρι κάθισε δίπλα μου. Ξεφυσάω και εγώ. Το αγόρι έδειξε στην κοπέλα του κάτι στο κινητό. Εκείνη το περιεργάστηκε, γέλασε και σε ανύποπτο χρόνο γύρισε και με κοίταξε. Σταμάτησα να γράφω και έφερα διακριτικά το αριστερό μου χέρι κοντά στο κόκκινο σημειωματάριό μου. Ήθελε να δει τι έγραφα. Αυτό το παιχνίδι άρχισε να με κουράζει. Πίσω από την πλάτη της διέκρινα το κεφάλι του αγοριού της που προσπαθούσε να κάνει το ίδιο. Ήμουν ένας εξωγήινος με κόκκινο τετράδιο αντί για κινητό στη μέση της πλατείας Συντάγματος. Ο κοντός και σκουρόχρωμος κύριος με τα λουλούδια με έσωσε όταν πλησίασε και τους τρεις μας. Μου ζήτησε να αγοράσω ένα τριαντάφυλλο. Μόλις κατάλαβε το λάθος του ζήτησε το ίδιο από τον διπλανό μου. Καμία τύχη. Αυτό το τριαντάφυλλο κάποτε θα μαραθεί όπως η αγάπη του ζευγαριού που δεν το αγόρασε, σκέφτηκα. Γέλασα με την ηλίθια σκέψη μου.
Δεύτερη φορά που μου ζητούν χρήματα. Ένας εμφανώς ταλαιπωρημένος άντρας κρατούσε ανάποδα την λευκή του ταμπέλα που εξηγούσε για ποιο λόγο τα χρειάζεται. Το ζευγάρι δίπλα μου εξαφανίστηκε, το ίδιο και ο ενοχλητικός παρατηρητής μου, εκείνος που με κοίταζε από την ώρα που έκατσε στο απέναντι παγκάκι. Τη θέση του πήρε μια εντυπωσιακή ξανθιά με λευκή επιδερμίδα. Άναψε το τσιγάρο της και το κάπνισε με μυστήριο τρόπο. Ασχολήθηκε με το κινητό της και ύστερα με περιεργάστηκε για λίγα δευτερόλεπτα. Ήξερε πως έγραφα για εκείνη και έδειχνε να το απολαμβάνει. Σηκώθηκε και έφυγε γεμάτη αυτοπεποίθηση. Άξιζα τουλάχιστον μια καληνύχτα.
20:12
Πέρασα μια ώρα στην πλατεία Συντάγματος. Όλα γύρω μου παραμένουν ίδια. Το μόνο που κέρδισα ήταν λίγες στιγμές ανωνυμίας και πολλές στιγμές κενότητας. Καμία συγκίνηση, τίποτα πέρα από το συνηθισμένο. Κατευθύνθηκα στο μετρό και χάθηκα ανάμεσα στα αμέτρητα σώματα που περπατούσαν εντελώς αυτοματοποιημένα, χωρίς να σκέφτονται. Η φωτογραφία μου μπροστά από τη Βουλή ήταν καλύτερη από αυτή της Ασιάτισσας.
