O Τζόζεφ Κουντέλκα είναι ένας φωτογράφος που αγάπησε με πάθος τη δουλειά του. Με τέτοια μανία που ήταν ικανός να ζει σε συνθήκες άστεγου για να μπορέσει να αποθανατίσει εκείνες τις στιγμές που θεωρούσε σημαντικές. Το 1968 στην Πράγα «τράβηξε» την παρακάτω φωτογραφία κατά τη διάρκεια της εισβολής των Σοβιετικών τανκς. Κατέγραψε μέσα σε δευτερόλεπτα την ίδια την ιστορία.
Την κληρονομιά του Κουντέλκα (ευτυχώς) ακολουθούν ακόμη χιλιάδες φωτορεπόρτερ σε κάθε γωνιά της γης. Με πόνο, με κίνδυνο της ζωής τους πολλές φορές, με κυνικότητα ενίοτε, κυνηγάνε την είδηση 24 ώρες το εικοσιτετράωρο - συνήθως μακριά από τις οικογένειές τους για μήνες.
Τα βραβεία World Press Photo πραγματοποιήθηκαν για 60η φορά φέτος. Σε αυτά διαγωνίστηκαν 80,408 φωτογραφίες «τραβηγμένες» από 5,034 φωτογράφους από 125 διαφορετικές χώρες. Για το 2017 η κριτική επιτροπή βράβευσε 45 φωτογράφους από 25 χώρες σε 8 ξεχωριστές κατηγορίες.
Φωτογραφία της χρονιάς αναδείχθηκε η σοκαριστική στιγμή της δολοφονίας του Ρώσου πρέσβη στην Άγκυρα της Τουρκίας που αποθανάτισε ο Burhan Ozbilic του Associated Press . Μια φωτογραφία που πραγματικά δίνει σάρκα και οστά (δυστυχώς) στο ζοφερό κλίμα της εποχής μας.
Χαζεύοντας το φωτογραφικό υλικό που βραβεύθηκε –με ενδιαφέρον, με ανάταση ψυχής για την ποιότητα αλλά κυρίως με δέος, με τρόμο συχνά πυκνά, μονολογώντας από μέσα μου «αν είναι δυνατόν»- άρχισα να αναλογίζομαι το πόσο λίγα πράγματα ξέρουμε τελικά για τι πραγματικά συμβαίνει εκεί έξω.
Όπως ας πούμε στις Φιλιππίνες, όπου ο «πιστολέρο» πρόεδρός τους, Rodrigo Duarte, έχει κηρύξει τον «ανένδοτο αγώνα» ενάντια στο έγκλημα. Χωρίς μάλλον να ενδιαφέρεται και πάρα πολύ για τις παράπλευρες απώλειες όπως αποδεικνύει και το φωτορεπορτάζ (βλέπε γκάλερι) του Daniel Berehulak για λογαριασμό των New York Times. Κάτι τέτοιες «δουλειές» είναι που σε βάζουν στη διαδικασία να σκεφτείς: μήπως δεν πρέπει να γκρινιάζω για τις μικρές καθημερινές στραβές που μου συμβαίνουν, μήπως, τελικά, είμαι πραγματικά τυχερός;
