Λέγεται πως δεν υπήρχε αστυνομικός στο Five Points της Νέας Υόρκης που περνούσε μόνος του έξω από το μαγαζί του. Ο ιστορικός William Bryke αναφέρει ένα από τα πολλά σκηνικά που έπλασαν τον μύθο του Bill ‘‘The Butcher’’ και τον μετέτρεψαν σε έναν ζωντανό θρύλο. Γιατί περπάτησε με σάρκα και οστά ανάμεσα στους ανθρώπους, με τα μαχαίρια στη μέση του και έβαψε τα χέρια του με αίμα. Όταν ένας αστυνομικός τον κατηγόρησε ότι έκλεβε τον κόσμο στο χασάπικό του, χωρίς δεύτερη σκέψη τράβηξε τον πρώτο μπαλτά από τον πάγκο και του έκοψε το λαιμό. Κανείς δεν μίλησε, κανείς δεν ‘‘κάρφωσε’’ και το πτώμα πετάχτηκε στη θάλασσα να το φάνε τα ψάρια. Αυτός ήταν ο William Poole, ο επονομαζόμενος Bill ‘‘The Butcher’’ που μετατράπηκε στο μεγαλύτερο θρύλο της Αμερικής του 19ου αιώνα.
«Το πρόβλημα με αυτούς τους βρομερούς μετανάστες Ιρλανδούς, είναι ότι στερούν τις δουλειές από τους τίμιους Αμερικανούς πολίτες». Ήταν η μόνιμη ατάκα του Bill που τον έκαναν διάσημο στους «ντόπιους» και στη συμμορία των Bowery Boys, την μεγαλύτερη και πιο γνωστή από τις συμμορίες του Five Points που από το 1830 μέχρι το 1860, ήταν ο άτυπος Νόμος στην περιοχή και μάλιστα προστατευόντουσαν από πολιτικές φιγούρες της εποχής που τάσσονταν ενάντια στο ανεξέλεγκτο μεταναστευτικό κύμα της εποχής. Ο Bill ήταν τρομαχτικός στην όψη για την εποχή. Μία εποχή που ο μέσος άντρας ήταν κάτω από 1.70, ο ‘‘Χασάπης’’ ζύγιζε 90 κιλά και έφτανε το 1.83. Κυκλοφορούσε κυριολεκτικά με μπαλτάδες περασμένους στη ζώνη του, ενώ είχε και μία σειρά από μαχαίρια που τα περνούσε σε χιαστί θήκες στο στήθος του. Όλοι γνώριζαν το παρακάτω. Αν έκανες το λάθος να προκαλέσεις τον Χασάπη σε καβγά, το πιο πιθανό είναι πως θα κατέληγες νεκρός και μάλιστα χωρίς να σε αναζητήσει ποτέ κανείς.
Κάποια στιγμή ο Bill απέκτησε τόσο μεγάλη δημοσιότητα που απέκτησε την δική του συμμορία, που αποτέλεσε τον πυρήνα του Native American Party γνωστού στους δρόμους της Νέας Υόρκης, ως το Know-Nothing Party. Αυτό το σημείο έχει ιδιαίτερη σημασία ώστε να διαχειριστεί το σενάριο του Martin Scorsese στο Gangs of New York, από την αληθινή ιστορία. Το Native Party δεν έδωσε ποτέ δεκάρα για τις εξεγέρσεις των στρατολογήσεων του 1863 και ίσα-ίσα, που χαιρόταν να βλέπει τους νεοφερμένους Ιρλανδούς να κατατάσσονται στον στρατό των Βορείων και να γυρίζουν μέσα σε ξύλινα φέρετρα. Ο μοναδικός τους φόβος ήταν ο Καθολικισμός και πίστευαν σε μία θεωρία συνομωσίας που ήθελε τον πάπα ως αρχηγό και την επέκταση της κυριαρχίας του μέχρι το Νέο Κόσμο. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο και η προπαγάνδα τους συγκεντρώνονταν γύρω από τον στόχο να κυριαρχήσει ο μέσος αυθεντικός Αμερικανός, έχοντας μάλιστα τον Προτεσταντισμό ως τη μόνη αληθινή θρησκεία. Η προπαγάνδα αυτή έπιασε, καθότι τα μέλη των Natives ήταν κυρίως άντρες που προερχόντουσαν από την εργατική τάξη. Την ίδια στιγμή ωστόσο, η εργατική αυτή τάξη στήριζε την ελίτ για να την καθοδηγήσει, δηλώνοντας τυφλή υποστήριξη στους upper-class πολιτικούς που έβλεπαν την Αμερική μία πατρίδα μόνο για Αμερικανούς. Αν λοιπόν το Know Nothing Party είχε ένα δικό του στρατό, ο αρχηγός του στρατού αυτού ήταν αδιαμφισβήτητα ο Bill The Butcher – σε σημείο μάλιστα που ο λόγος του έφτανε μέχρι την πολιτική αρχή.
Από την ταινία, είναι γνωστή η κόντρα του Bill με τους Dead Rabbits. Παρότι η συμμορία υπήρξε πράγματι από Ιρλανδούς αποίκους (σ.σ.: και το όνομα της μεταφράζεται σε ‘‘Πολύ Επικίνδυνοι’’), η αληθινή κόντρα του Bill the Butcher υπήρξε με τον John Morrisey, μποξέρ και μετέπειτα μέλος του Κογκρέσου με την υποστήριξη των Δημοκρατικών. Από τα νιάτα του, ο Morrisey είχε εκφράσει την δυσμένεια του προς τον Χασάπη και το Know-Nothing Party. Παρότι ότι μέχρι τότε ο πιτσιρικάς μποξέρ δεν ήταν ποτέ επίσημα μέλος των Dead Rabbits, στήριζε πάντα τις συμμορίες που αγωνιζόντουσαν για τα δικαιώματα των αποίκων στην Αμερική και δεν ήταν λίγες οι φορές που τον έβρισκε κανείς στα σοκάκια να ανοίγει τα κεφάλια των Bowery Boys. Ο Morrisey είχε αποκτήσει μεγάλη δημοσιότητα όταν νίκησε σε αγώνα μποξ τον Αμερικανό πρωταθλητή Yankee Sullivan, σε έναν πολύ αμφιλεγόμενο αγώνα που τον οδήγησε μέχρι και τα δικαστήρια. Όμως παρότι βγήκε ζωντανός, η κόντρα για την οποία έμεινε γνωστός, ήταν εκείνη με τον Bill The Butcher. Και δεν την έβγαλε καθαρή.
Ο ιστορικός Eric Stanway στο βιβλίο του ‘‘The Life and Death of William Poole’’ αναφέρει πως κάποια στιγμή μέσα στον Αύγουστο του 1854, ο Morrisey προκάλεσε ανοιχτά τον Poole σε μονομαχία στο σταυροδρόμι του Five Points, West & Amos. Παρότι ωστόσο ο Morrisey ήταν επαγγελματίας μποξέρ, δεν κατάφερε να επιβληθεί του Χασάπη. Οι αναφορές περιγράφουν ότι κάποια στιγμή «Ο Bill τον έσπρωξε με δύναμη στο έδαφος και άρχισε να τον χτυπάει, να τον κουτουλάει και να τον δαγκώνει». Τέτοιο ήταν το μένος του Χασάπη που ο Morrisey υποχώρησε και παραδέχτηκε την ήττα του. Και όλα αυτά σε μία εποχή που ο κόσμος προτιμούσε να πεθάνει πάνω σε μία μονομαχία, παρά να ντροπιαστεί.
Ο Poole δεν πέθανε από κανένα κανονιοβολισμό και από κανέναν πιτσιρικά με την φάτσα του Leonardo DiCaprio. Πέθανε ύπουλα γιατί φαίνεται πως μόνο ύπουλα μπορούσα να τον ξεκάνουν. Τον Φεβρουάριο του 1855, δύο φίλοι του Morrisey ονόματι Jim Turner και Lew Baker, πυροβόλησαν τον Χασάπη σε ένα μπαρ στο Broadway. O πρώτος ήταν μέλος των 40 Thieves, μία από τις παλιότερες συμμορίες στη Νέα Υόρκη και ο δεύτερος αστυνομικός που στήριζε ανοιχτά τους Δημοκρατικούς και τον πολιτικό William Tweed – κάποιοι λένε ότι ο Bill δολοφονήθηκε έπειτα από δική του διαταγή. Παρότι και οι δύο άντρες συνελήφθησαν μαζί με τον Morrisey που κατηγορήθηκε ως αυτουργός. Το τρομαχτικό της υπόθεσης είναι πως η σφαίρα βρήκε τον Χασάπη στο στήθος, αλλά έκανε τουλάχιστον 14 ημέρες για να πεθάνει – κάτι που οι γιατροί έβρισκαν αδύνατο. Ο Χασάπης πέθανε στο κρεβάτι του περιστοιχισμένος από φίλους και όχι στο δρόμο σαν το σκυλί. Τα τελευταία του λόγια ήταν όντως τα «Αντίο παιδιά, πεθαίνω αυθεντικός Αμερικανός».
Στην κηδεία του Bill παραβρέθηκαν 5.000 περίπου άνθρωποι που παρέλασαν ως πομπή σε όλο το Five Points. Τόσο Morrisey όσο και οι Turner και Baker δεν κατηγορήθηκαν ποτέ για τον φόνο μιας και οι ένορκοι δεν κατέληξαν σε συμφωνία και υπήρχαν αμφιβολίες για την εμπλοκή τους – μέχρι σήμερα αναφέρεται πως τους κάλυψε το Δημοκρατικό Κόμμα και ο υποψήφιός του για το Κογκρέσο James Kerrigan.
Μέχρι και σήμερα ωστόσο, η μορφή του Bill ‘‘The Butcher’’ έχει παραμείνει τόσο θρυλική που επιβίωσε μέσα στο δικό της μύθο και έθεσε τις βάσεις για τους Νεοϋρκέζους ήρωες του 19ου αιώνα. Ήταν αυτό που ο Νίκος Τσιφόρος θα αποκαλούσε «Ρεμάλι-Ήρωας» και που όλη του η δολοφονική φύση χανόταν μέσα σε μία ντομπροσύνη και ηθική που έχει χαθεί από τις μέρες μας. Όλα τα άλλα είναι κομμάτι της ιστορίας. Και όχι του Hollywood.
