Είτε είσαι μοναχοπαίδι είτε όχι, οφείλεις να παραδεχτείς πως υπάρχει μία εμπάθεια όσον αφορά το άτομο τους. Για την πλειοψηφία, είναι τα καλομαθημένα. Οι προύχοντες. Τα παιδιά που δεν μοιράστηκαν ποτέ τα παιχνίδια ή το φαγητό, γιατί έμαθαν να τα έχουν όλα δικά τους. Τα μοσχοαναθρεμμένα. Τα παιδιά «του μπαμπά και της μαμάς» που έμαθαν να έχουν τον κόσμο δικό τους. Και όλες αυτές οι απόψεις, απέχουν πολύ από την αλήθεια.
Την στιγμή που στα περισσότερα σπίτια γίνεται ένας μικρός εμφύλιος όταν γεννιέται ένα δεύτερο παιδί, τα μοναχοπαίδια ομολογουμένως δεν έχουν να ανησυχούν αν θα μοιραστούν τα παιχνίδια τους ή αν η μαμά αγαπάει τον μικρό αδερφό περισσότερο. Έχουν την πολυτέλεια να κάνουν μόνο παρέες, από τις οποίες μπορούν ανά πάσα στιγμή να σηκωθούν και να φύγουν χωρίς να πιεστούν. Δεν έχουν κάποιο μικρότερο πιτσιρίκι να ουρλιάζει υστερικά ή έναν μεγαλύτερο αδερφό που τους κάνει bullying στο δωμάτιο στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου όταν κάνουν εκδρομές με την οικογένεια. Μπορούν απλά να σηκωθούν να φύγουν από την εκάστοτε παρέα που τους την σπάει και να αποσυρθούν στο βασίλειο του δωματίου τους. Αυτό όμως δεν σε κάνει απαραίτητα κακομαθημένο. Ίσως λίγο πιο τυχερό. Αυτή όμως η τύχη έχει ημερομηνία λήξης.
Τα μοναχοπαίδια περνούν την κάθε δυσκολία μόνα τους. Από τις εξετάσεις στο σχολείο, μέχρι τις πρώτες ερωτικές απογοητεύσεις, μέχρι τα προβλήματα υγείας των γονιών τους. Δεν είναι τυχαίο που κάνουν καλή παρέα με άλλα μοναχοπαίδια. Δεν είναι επειδή σνομπάρουν ή θέλουν να ανήκουν σε κάποια ξεχωριστή κάστα ανθρώπων. Είναι απλούστατα επειδή ξέρουν πως υπάρχει κατανόηση. Πως ένα μοναχοπαίδι περνάει τα ίδια ακριβώς με ένα άλλο. Και μεγαλώνοντας διαπιστώνουμε την πικρή αλήθεια που κατατρώει όλα τα μοναχοπαίδια: την μοναξιά. Γιατί θα θέλαμε πολύ να έχουμε έναν αδερφό να μας στηρίξει κάθε φορά που πηγαίναμε τον πατέρα μας για εξετάσεις. Μία αδερφή που όταν θα μας βλέπει στα πατώματα για μία γυναίκα, θα γυρίσει και θα μας καθησυχάσει πως όλα θα πάνε καλά. Που δεν χρειάζεται να τους ψάξεις στο τηλέφωνο για να τους βρεις. Θα είναι εκεί ούτως ή άλλως. Οπωσδήποτε, δεν τα πάνε όλα τα αδέρφια καλά μεταξύ τους, αλλά σίγουρα οι δυσκολίες δυναμώνουν την σχέση τους.
Αν για κάποιους τα μοναχοπαίδια είναι οι δήμαρχοι της οικογένειας, θα έπρεπε να γνωρίζουν πως γίνονται κλητήρες πολύ γρήγορα. Τους γονατίζουν οι δυσκολίες της ζωής αλλά παράλληλα τους δυναμώνουν. Και δεν μιλάμε για τους πρίγκιπες του κόσμου που έχουν λύσει τα οικονομικά τους προβλήματα εξαιτίας των γονιών τους. Τα μοναχοπαίδια που εκτιμούν και που αισθάνονται ευθύνη για τους ανθρώπους που τους μεγάλωσαν, προβληματίζονται καθημερινά για τους δικούς τους ανθρώπους. Θέλουν να τους αλλάξουν την ζωή τους και παράλληλα να βρίσκουν την δύναμη για να χαράξουν τον δικό τους δρόμο. Και δεν είναι πάντα εύκολο όταν τα χτυπήματα διαδέχονται το ένα το άλλο. Θα μπορούσε να πει κανείς πως τα μοναχοπαίδια κληρονομούν το πλήρωμα του χρόνου που έρχεται στην οικογένεια τους. Και είναι περήφανοι που τα βγάζουν πέρα μόνοι τους χωρίς να ζητήσουν την παραμικρή βοήθεια, γιατί συνειδητοποιούν το πως οι δυσκολίες θα τους βοηθήσουν να ανταπεξέλθουν απέναντι στον μελλοντικό τους εαυτό.
Είναι όμως και εκείνες οι μέρες, οι πραγματικά σκοτεινές. Που μπορεί να στο θυμίσει μία ταινία, μια εικόνα δύο παιδιών να παίζουν στο δρόμο ή ο αδερφός του καλύτερου σου φίλου. Είναι εκείνες οι μέρες που τα πράγματα είναι τόσο ζόρικα που απορείς αν μπορείς να σφίξεις περισσότερο τα δόντια και να συνεχίσεις. Που κάθεσαι και σκέφτεσαι με όλες αυτές τις εικόνες μπροστά σου και απλά μονολογείς με τον εαυτό σου.
«Όλα θα ήταν καλύτερα αν είχα και εγώ έναν αδερφό».
