Στις 12 Μαρτίου του 1938 γεννήθηκε στη Σύρο (ή Σύρα για τους ντόπιους) ένα παιδί αλλιώτικο από τα άλλα. Το όνομα του ήταν Μάνος. Μάνος Ελευθερίου. Γιος Ναυτικού. Ένας ποιητής απ’αυτούς που ο ιστορικός του μέλλοντος, θα αναφερθεί σε εκείνον όπως στους πολύ μεγάλους του παρελθόντος. Απ’αυτούς που η κάθε λέξη τους, μοιάζει χαραγμένη στην πέτρα.
Στα 80 χρόνια που έζησε, αυτός ο ασθενόφοβος αλλά πραγματικά γενναίος άνθρωπος, έγραψε κάποια από τα σπουδαιότερα τραγούδια που έχουν ακουστεί σε αυτόν τον τόπο. Από την ιστορία του εργατικού κινήματος μέσα σε οκτώ στροφές στο «Μαλαματένια Λόγια» μέχρι την «προφητεία» για το μέλλον μιας χώρας που μισό αιώνα μετά το «Του κάτω κόσμου τα πουλιά» του Μάνου, συνεχίζει να περνάει από «μαστιγωτές και Συμπληγάδες», που συνεχίζει να ξαπλώνει στο λημέρι του φονιά…
Ο Μάνος Ελευθερίου ήταν αυτό ακριβώς. Ένας Προφήτης. Ένα παιδί που γεννήθηκε σοφό και στο πέρασμα των χρόνων, αυτή η σοφία, τον βασάνισε όσο τίποτα άλλο. Ήταν αυτός που δεν μπόρεσε να προσαρμοστεί στην ελαφρότητα των καιρών. Που έβλεπε πάντα την Ελλάδα ως κάτι μεγάλο και σπουδαίο. Κι αυτό δεν του συγχωρέθηκε ποτέ από όλους αυτούς που θέλησαν και θέλουν να τη μετατρέψουν σε μια απέραντη…Μύκονο. Από τον τρόπο που έγραφε μέχρι τον τρόπο που ντυνόταν, ο Μάνος Ελευθερίου, διακρινόταν από σοβαρότητα. Ακόμη και στις μεγάλες ζέστες, ο Μάνος θα έκανε τη βόλτα του στα σοκάκια της Σύρου, με κουμπωμένο ως πάνω το πουκάμισο του και την αγαπημένη του τραγιάσκα. Ένας Άριστος με τρόπους αριστοκράτη. Ένας ευγενής. Σε όλα του. Ακόμη και στον τρόπο που προσέγγιζε τους άλλους. Ή που αντιμετώπιζε τους άλλους όταν τον προσέγγιζαν. Ακόμη και τις φορές που η φοβία του για κάποια ασθένεια, θα τον έκανε να κρατήσει την απόσταση ασφαλείας και να αποφύγει τις επαφές, ο τρόπος του θα ήταν τέτοιος ώστε να μην προσβάλλει τον άλλον. Να μην εκθέσει αλλά και να μην εκτεθεί.
Ο άνθρωπος που γεννήθηκε στη χώρα που ευδοκιμεί το «τίποτα», θα μπορούσε, αν ήθελε, να μην… έβλεπε κανέναν μπροστά του. Και δεν έβλεπε. Γιατί είχε το βλέμμα μονίμως χαμηλά. Η σεμνότητα των πραγματικών σπουδαίων. Κι ο Μάνος Ελευθερίου θα ήταν πολύ σπουδαίος ακόμη και αν δεν ξανάπιανε το μολύβι μετά τα «Παραπονεμένα λόγια». Το τραγούδι που έδωσε φωνή σε όσους δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Στους μη έχοντες. Σε αυτούς που ζουν το άδικο από την ώρα που γεννιούνται, μέσα από την κούνια τους. Ο Μάνος Ελευθερίου είναι στον Παράδεισο. Εκεί που πηγαίνουν οι καλοί αυτής της πλάσης. Γεννήθηκε σαν σήμερα πριν από 81 χρόνια.
Σαν σήμερα έφυγε από κοντά μας.
