Αρκούν οι χειροπέδες στον γονιό για κάθε νεκρό 17χρονο οδηγό;

Η είδηση του τροχαίου με τους 4 νεκρούς νέους στον Εύοσμο επαναφέρει στην ατζέντα τον ρόλο κράτους και γονέων.

Η είδηση: «Σε τροχαίο ατύχημα που έλαβε χώρα σήμερα τα ξημερώματα στον Εύοσμο Θεσσαλονίκης, ανασύρθηκε νεκρός ο 17χρονος οδηγός του αυτοκινήτου, ένας ακόμη 19χρονος, όπως επίσης δύο νεαρής ηλικίας άτομα, ενώ ο τραυματίας είναι 17 ετών. Σε εξέλιξη είναι οι έρευνες των αρμόδιων Αρχών για τις συνθήκες του τροχαίου δυστυχήματος.»

Το τελευταίο πράγμα με το οποίο θα έπρεπε να ασχοληθούν οι Αρχές είναι οι συνθήκες του τροχαίου. Κι αυτό διότι, στην περίπτωση αυτή δεν έχουμε μια ξεκάθαρη σχέση αιτίου-αιτιατού (πχ. φθαρμένα λάστιχα που προκάλεσαν δυστύχημα), αλλά μια εξίσωση που περιλαμβάνει μια μεταβλητή που υπερβαίνει και ακυρώνει ακόμη και αυτό το ίδιο το αίτιο. Η μεταβλητή αυτή ακούει στο όνομα «ανομία».

Όλο και κάτι θα έχει πάρει το αυτί σας. Οι πιο παρατηρητικοί ενδεχομένως και να τη χαρακτηρίζατε ως επίσημη κρατική ιδεολογία. Και αλήθεια είναι πως δύσκολα θα βρίσκατε κάποιον να διαφωνήσει.

Μάθε παιδί μου σούζες

Σε μια χώρα που οι 17χρονοι διαθέτουν 2-3 χρόνια οδηγικής εμπειρίας και κάμποσα χιλιόμετρα στην πλάτη τους, ατυχήματα σαν κι αυτά του Ευόσμου που μας επισκέπτονται κάθε λίγο και λιγάκι στα δελτία ειδήσεων, θα πρέπει να μας προκαλούν πόνο, όχι όμως κι έκπληξη. Στις μεγαλουπόλεις λιγότερο και στην επαρχία σχεδόν κανόνας, οι έφηβοι οφείλουν να πιάνουν στα χέρια τους ένα μηχανάκι ή το τιμόνι ενός ΙΧ, σε μια ιεροτελεστία βεβιασμένης ενηλικίωσης που συναντάται κυρίως σε χώρες όπου το «μαγκιά κλανιά κι εξάτμιση» δεν είναι ειρωνικός υπαινιγμός, αλλά ουσιαστικός τρόπος ζωής. Όσο πιο νωρίς, τόσο πιο μάγκας. Όσο πιο πολλά τα γκάζια και οι σούζες, τόσο πιο αλάναρος θα βγει στη ζωή ο πιτσιρικάς. Και στα νεκροταφεία τα καντήλια δίπλα από φωτογραφίες πιτσιρικάδων, ατελείωτα. Λογική συνέχεια: η Ελλάδα ξεπερνά κατά πολύ τον ευρωπαϊκό μέσο όρο στα θανατηφόρα τροχαία ατυχήματα με θύματα νέους, την ίδια στιγμή που στην ηλικιακή ομάδα 15-29 τα αυτοκινητιστικά αποτελούν την νούμερο ένα αιτία θανάτου.

Ακολούθησε τον Ντίνο Ρητινιώτη στο Facebook

Η εύκολη λύση είναι να σηκώσεις το δάχτυλο προς την πλευρά των γονέων, κρύβοντας από πίσω τον βασικό φταίχτη της υπόθεσης που δεν είναι άλλος από το κράτος. Σκέψου το λίγο: ο πατέρας που δίνει τα κλειδιά του αυτοκινήτου στο ανήλικο παιδί του ή μάνα που σπεύδει να του αγοράσει ένα «παπί» δώρο για τα 15α του γενέθλια, είναι όσο ανεκδιήγητοι μπορεί να είναι δυο ενήλικες που δεν νιώθουν τα όσα αυτονόητα ορίζουν το πλαίσιο μιας ευνομούμενης κι ασφαλούς πολιτείας. Το να μην θεωρείς σημαντικό την παραχώρηση αυτοκινήτου ή μηχανής σε ανήλικο, είναι κάτι που συμβαίνει, δεν είναι όμως κάτι που το κράτος πρέπει να αφήνει να συμβαίνει. Κι αυτό διότι οι συνέπειες της σκέψης τους ξεφεύγουν από τα τετραγωνικά του σαλονιού τους και έχουν δημόσιο αντίκτυπο. Αν, όμως, πατέρας και μάνα είχαν πάνω από το κεφάλι τους ένα κράτος μπαμπούλα που δεν αστειεύεται και τους στέλνει σούμπιτους στο εδώλιο του κατηγορουμένου για παραμέληση εποπτείας ανηλίκου, τότε είναι βέβαιαο πως με μεγάλη τους ευχαρίστηση θα σύστηναν στο παιδί τους τα ΜΜΜ και τα ταξί. Μπορεί και να σηκώνονταν κι από τον καναπέ για να το πηγαινοφέρνουν στη δουλειά ή στις υποχρεώσεις του, ποιος ξέρει. Με τα «αν», πάντως, δεν σώζονται ζωές, ούτε δημιουργούνται κράτη της προκοπής.

Μιλώντας για κράτη της προκοπής... Όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες στην Αυστραλία θέσπιζαν νόμους για τους νέους οδηγούς που όριζαν τα εξής: δικαίωμα να πιάσει τιμόνι έχει κι ένας 16χρονος ο οποίος όμως μέχρι να συμπληρώσει το 18ο έτος θα πρέπει να συνοδεύεται από έναν ενήλικο που διαθέτει δίπλωμα μίνιμουμ μια τετραετία. Το νομικό πλαίσιο συμπληρώνεται από τον εξής αστερίσκο: από τα 18 σου μέχρι τα 21, δεν μπορείς να έχεις πάνω από έναν (1) συνεπιβάτη μέσα στο αμάξι. Η υποσημείωση αυτή έχει την αξία της και έρχεται να τονίσει την δεδομένη επικινδυνότητα που υπάρχει σε ένα τιμόνι πίσω από το οποίο βρίσκεται ένα μετεφηβικό μυαλό.

Αλλά τι να μας πουν μωρέ και οι φλώροι οι Αβορίγινες από τη ζωή τους.