Και ξαφνικά πέφτει ομίχλη μέσα στη σκοτεινή κινηματογραφική αίθουσα του Gazarte. Τόσο πηχτή λες και μπορείς να την κόψεις με μαχαίρι. Αυτό δεν συμβαίνει κυριολεκτικά (προφανώς), όμως μερικές φορές βυθίζεσαι τόσο πολύ μέσα σε αυτό που εξελίσσεται πάνω στο πανί, ώστε να νομίζεις πως συμβαίνει και στην πραγματικότητα.
Αυτό, λοιπόν, που διαδραματίζεται πάνω στο πανί -γενικά- είναι η ειδική προβολή της ταινίας «Nordkapp The Movie», η οποία εξιστορεί το roadtrip τριών φίλων από τη Θεσσαλονίκη μέχρι το βορειότερο άκρο της Ευρώπης, το ακρωτήρι Nordkapp στη Νορβηγία. Μπορείς και εσύ να την παρακολουθήσεις Online στην πλατφόρμα hondaroadtrips.gr.
Ειδικά, όμως, αυτό που έχει μαγνητίσει το βλέμμα μου είναι η στιγμή όπου ο Νικόλας, ο Ανέστης και ο Στέφανος έχουν φτάσει με τις τρεις Honda African Twin εκεί όπου τελειώνει η Ήπειρος μας. Η ομίχλη είναι τόσο πυκνή που δεν μπορούν να δουν πέρα από τη μύτη τους. Έχουν φτάσει στον προορισμό τους, το ξέρουν ότι τα έχουν καταφέρει ωστόσο μόνο να φανταστούν μπορούν πώς είναι αυτό το αχανές και απροσπέλαστο κενό που ανοίγεται μπροστά τους. Μαζί με αυτούς και εμείς. Μόνο να εικάσουμε μπορούμε τι υπάρχει μετά.
Ε και; Δεν μας ενοχλεί καθόλου. Γιατί όλο αυτό το ταξίδι δεν έγινε για να μάθουμε όσα δεν μπορούμε να δούμε, αλλά για να εκτιμήσουμε και να θαυμάσουμε όσα προηγήθηκαν μέχρι εκείνη τη στιγμή. Η γνωστή (ασύμμετρη) σχέση ανάμεσα σε ταξίδι και προορισμό επιβεβαιώνεται για μία ακόμα φορά. Η περιπέτειά σου δεν αποκτά αξία μόνο από το «εκεί», αλλά κυρίως από το πώς έφτασες μέχρι εκεί. Και ο Στέφανος, ο Νικόλας και ο Ανέστης ταξίδεψαν παρέα.
Τι ακριβώς σημαίνει ταξιδεύω παρέα, είχαμε την ευκαιρία να το μάθουμε από τους ίδιους στη συνέντευξη που παραχώρησαν στο Ratpack (μπορείς να τη δεις εδώ). Στην ταινία το βλέπουμε να εκτυλίσσεται καρέ-καρέ μπροστά μας: από τη σύλληψη της ιδέας, την προετοιμασία του ταξιδιού και, φυσικά, από το πρώτο μαρσάρισμα που ακούστηκε τα χαράματα της 1ης Ιουλίου στο Λευκό Πύργο μέχρι το απαλό σβήσιμο του κινητήρα μετά από 22 μέρες πάλι στη Θεσσαλονίκη.
Περισσότερο και από ένα roadtrip, αυτό που παρακολουθείς είναι μια μηχανοκίνητη χορογραφία, η οποία περνάει μέσα από δάση, φιόρδ, πόλεις που έχουν ξεπηδήσει μέσα από καρτ-ποστάλ, λευκές νύχτες, βροχές, κρύα, χιόνια, off road διαδρομές, ατέλειωτες στροφές και συναπαντήματα με ταράνδους. Μια χορογραφία που διασχίζει πάνω σε δύο ρόδες όλα αυτά τα μέρη που μπορεί να τα έχεις επισκεφτεί και εσύ, αλλά σίγουρα είναι αυτά που είχες ονειρευτεί όταν καβάλησες για πρώτη φορά τη δική σου μοτοσυκλέτα.
Γιατί τελικά αυτή η μηχανοκίνητη χορογραφία αφορά όλους εμάς -και όχι μόνο τους πρωταγωνιστές της. Εμάς που μπορεί να είμαστε ορκισμένοι λάτρεις των δύο τροχών ή μπορεί να μην έχουμε νιώσει ποτέ τη ζεστασιά του κινητήρα να χαϊδεύει το στομάχι μας, όπως καλή ώρα εγώ. Μας αφορά η περιπέτεια, η εμπειρία, το κοινό βίωμα με τους φίλους και τους κολλητούς. Τα γέλια, τα νεύρα και τα πειράγματα.
Το «Nordkaap the Movie» δεν είναι απλώς ένα ταξιδιωτικό φιλμ παρά την τεχνική του και καλλιτεχνική του αρτιότητα. Είναι αυτή η ιστορία που θες να ζήσεις μαζί με τους φίλους σου. Είναι ιστορία που θες να ακούγεται από τα χείλη σου μετά από χρονιά και θα είναι το ίδιο ζωντανή σαν να είχε συμβεί πριν μία μέρα. Είναι ιστορία που θα ζητούν να ακούσουν η οικογένειά σου και όσοι θεωρείς ότι είναι αληθινά δικοί σου.
Είναι αυτή η αίσθηση πως πίσω από την ομίχλη υπάρχει κάτι μεγάλο, τεράστιο, ακατανόητο, αλλά εσύ ξέρεις ότι είσαι ήδη ευλογημένος επειδή έφτασες έως εκεί.
