Καιρό είχα να διαβάσω κάτι τόσο πηγαίο και αυθόρμητο. Πραγματικά αυτές οι ιστορίες είναι βγαλμένες μέσα από την καθημερινότητα μας. Σίγουρα λίγο πολύ έχουμε ζήσει κάτι παρόμοιο με αυτά που περιγράφει ο Αβραμίδης στο πρώτο του βιβλίο.
Με τη «Γκρίνια» χτυπάει ένας τρομοκράτης της πένας. Είναι 18 πέτρες σε μια πολίτικαλ κορέκτ κοινωνία. Είναι 18 πέτρες σε ένα σύστημα τακτοποιημένο, που λέει τα πάντα σωστά. Είναι 18 μικρές γροθιές, είναι 18 στιγμές που σε κάνουν να νιώθεις άβολα. Άβολα γιατί όλα αυτά τα έχεις σκεφτεί, αλλά δεν έχεις καταφέρει να τα ξεστομίσεις.
Ο Αβραμίδης τολμάει και τα λέει με τον δικό του, αρκετά χαριτωμένο και κάπως naive τρόπο. Δεν έχει ενοχές και δεν φοβάται τι θα σκεφτείς. Σίγουρα σε μερικές περιπτώσεις είναι αρκετά ακραίος όσο αφορά κάποια ευαίσθητα ζητήματα με το φύλο ή κάποιες εν γένει πατριαρχικές τάσεις, από την άλλη όμως πρέπει κανείς να σεβαστεί την γενναιότητα του και το χιούμορ με το οποίο τα ξεστομίζει.
Το παράπονο, τη μανούρα, τη μουρμούρα κι άλλα σχετικά το λένε γκρίνια. Για τους γύρω μας είναι γκρίνια...Ο Αβραμίδης πήρε αυτή την γκρίνια και την έκανε ζύμη, τη μάλαξε και την πέταξε στο φούρνο της λογοτεχνίας. Σε περιπτώσεις ίσως να χρειαζόταν λίγο παραπάνω τεχνική από την άλλη όμως κερδίζει σε δύναμη λόγω αυθορμητισμού.
Γκρίνια είναι και όλα όσα συμβαίνουν - και δεν συμβαίνουν στην κοινωνία. Γιατί, όμως, να μην είναι και το αποτέλεσμα ενός πνεύματος ελευθερίας και αντισυμβατικότητας η «Γκρίνια», όπως έτσι τιτλοφορείται το πρώτο βιβλίο του Στήβεν Αβραμίδη, που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Κάκτος.
Ιστορίες που έχει ζήσει ο καθένας από εμάς, ιστορίες γεμάτες ευτράπελα και εσωτερικά υπονοούμενα, σε στιγμές πικρές αλλά σε στιγμές πιο γλυκές και τρυφερές με τον τρόπο τους.
Πρόκειται για 18 μικρές και ανεξάρτητες αυτοσαρκαστικές ιστορίες. Σίγουρα και ανατρεπτικές, όχι απλά... γκρινιάρικες, διότι το αναπάντεχο τελικά είναι το αναμενόμενο για όσους αρνούνται τον ''καθωσπρεπισμό''.
Ο Αβραμίδης υποστηρίζει πως δεν είναι συγγραφέας αλλά όμως μπαίνει στην κατηγορία όπου έχουν περάσει ιερά τέρατα της, αντλεί επιρροές από Bukowski, Henry Miller, Tom Robbins και ίσως λίγες πολύ αχνές δόσεις από Carver.
Δεν είναι συγγραφέας λοιπόν, δεν παριστάνει τον συγγραφέα ο μηχανολόγος Στήβεν Αβραμίδης, όμως είναι γεννημένος γραφιάς, Ένας προβοκάτορας της πένας, με προσωπικό ύφος, προκλητικό μα και απολαυστικό, όπως έδειχνε με τα εξάσφαιρα ζωσμένος, στην προσωπική του στήλη στην εφημερίδα ΦΙΛΑΘΛΟ.
Αυτές οι 18 αφηγήσεις είναι 18 πέτρες.
Διαβάζεις τις ιστορίες και χαμογελάς και μετά κοιτάζεις γύρω σου ενοχικά να δεις αν κάποιος σε βλέπει.
