Χτες ήμουν σε μια παράσταση stand up comedy και ειπώθηκε ότι το παν στο θάνατο είναι το timing. Πεθαίνει, πχ, οικείος σου Πρωταπριλιά και χρειάζεσαι διπλάσιο χρόνο για να πείσεις τους υπόλοιπους συγγενείς για το δυσάρεστο. Το ίδιο ισχύει και για τις συλλυπητήριες ανακοινώσεις. Αυτό δεν το άκουσα στο stand up. Το είπε η ίδια η ζωή. Για την ακρίβεια το απέδειξε η Λυδία Κονιόρδου με την ανακοίνωση που εξέδωσε για το θάνατο του Λουκιανού Κηλαηδόνη.
Τα περιεχόμενο είναι λίγο πολύ γνωστό –και αν δεν το γνωρίζεις σίγουρα θα πήρε το μάτι σου το κράξιμο που έριξε ο Τατσόπουλος στο facebook.
Με το πτώμα ακόμα ζεστό, η Κονιόρδου δεν παρέλειψε να θυμίσει ποια ήταν η θέση του εκλιπόντος στο δημοψήφισμα και να δικαιώσει την «κυβέρνηση». Ωραία και; Μήπως την τήρησε ο Σύριζα αυτή τη θέση; Μήπως είναι ακόμη αριστερά ο ΣΥΡΙΖΑ και το έχουμε ξεχάσει; Και τέλος πάντων, ποιο είναι το νόημα να τρέξεις να «καπαρώσεις» έναν καλλιτέχνη και να του πατεντάρεις το κομματικό pedigree. Πιθανόν να το έχει διαβάσει σε κάποιο new age εγχειρίδιο η Υπουργός.
Ο Κηλαηδόνης καλλιτεχνικά είχε καταφέρει να έχει το εντελώς δικό του ύφος και ιδιόλεκτο μέσα από το οποίο έκανε κουρέλια κάθε μικροαστική έκφανση της καθημερινότητας. Η ίδια ανακοίνωση της Κονιόρδου έρχεται σε αντίθεση με τη δουλειά και το έργο του ανθρώπου που υποτίθεται ότι ήθελε να τιμήσει. Ήταν μια φτηνή πολιτικάντικη κίνηση και ως εκ τούτου βρωμούσε μικροαστισμό. Περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, λειτούργησε σαν κακόγουστη ειρωνεία.
Η τρικυμία όμως στο μυαλό της Υπουργού προκύπτει και από το γεγονός ότι μέσα στην ίδια συλλυπητήρια - επαναλαμβάνω- ανακοίνωση κατάφερε να στριμώξει και μια ατάκα για την προπαγάνδα των καθεστωτικών ΜΜΕ. Υπήρχε προπαγάνδα το καλοκαίρι του 2015; Ναι, και έχουν αποφανθεί για αυτό τόσο το ΕΣΡ όσο και η ΕΣΗΕΑ. Όμως αφού τόσο πολύ τα βδελύσσεται η Κονιόρδου γιατί διοχετεύει προς αυτά την ανακοίνωση της; Και τέλος πάντων, πόσο χειρότερο timing υπάρχει για να κάνεις μια τέτοια επίθεση, όταν μόλις πριν από μερικές εβδομάδες η κυβέρνηση έκανε κανονικό σάλτο ΔΟΛ για να των «σώσει».
Ίσως όλη αυτή η μελοδραματική διάθεση να προκύπτει και από και από το παρελθόν της Κονιόρδου στην υποκριτική. Λίγο στόμφος (περισσότερος από όσος χρειάζεται), λίγο πομπώδεις κινήσεις(περισσότερες από όσες χρειάζεται). Ίσως, πάλι, η απάντηση να είναι πιο απλή. Η κυβέρνηση και υπουργοί να κάνουν stand up. Όχι σε κάποιο μικρό μπαρ, κάτι τέτοιο δεν τους αρκει. Αλλά στην κεντρική πολιτική σκηνή.
Να θυμούνται ότι το κοινό του stand up είναι αυστηρό. Δεν γελάει με όλα τα αστεία και δεν το έχει σε τίποτα να ρίξει μπινελίκια. Και αν ζορίσουν τα πράγματα, τα μπινελίκια γίνονται εύκολα μπύρες, ντομάτες ή ακόμα και βερίκοκα.
