Ήταν μια άσχημη Πέμπτη για τους φίλους του Παναθηναϊκού σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ: αποκλεισμός στα πέναλτι από Λαμία και αντίο κύπελλο στο ποδόσφαιρο, μια ακόμα εκτός έδρας ήττα στο Τελ-Αβίβ για τον μπασκετικό Παναθηναϊκό. Και προφανώς τα προβλήματα δεν είναι τα δυο συγκεκριμένα παιχνίδια, αλλά τι σηματοδοτούν για την επόμενη μέρα, σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ.
Για το μεν ποδόσφαιρο
Μια σύντομη βόλτα από τα social media μετά το τέλος του αγώνα με τη Λαμία, είχε πολύ μπινελίκι, τεράστια απογοήτευση και βολές κατά «δικαίων και αδίκων» - κάπου δικαιολογημένα, κάπου αδικαιολόγητα: η εικόνα του Παναθηναϊκού στο ξεκίνημα του 2019 είναι κατώτερη από το προηγούμενο εξάμηνο, η ομάδα δεν έχει κερδίσει σε κανένα ματς, αποκλείστηκε στο κύπελλο, δείχνει ντεφορμέ ή «άδεια» ή «μπουκωμένη». Από την άλλη, ας μην ξεχνάμε ότι ο βασικός κορμός αυτής της ομάδας είναι πιτσιρίκια, άμαθα σε συνθήκες πίεσης, άγουρα ποδοσφαιρικά, που ξεκίνησαν τη χρονιά με μοναδικό «πρέπει» να μην κινδυνεύσει η ομάδα και λίγους μήνες μετά, η καθημερινότητά τους γέμισε πολλά και διάφορα «πρέπει»: να φτάσουν ψηλά στο κύπελλο, να μπουν οπωσδήποτε στην πεντάδα, να πάρουν την ομάδα στην πλάτη τους, να ωριμάσουν απότομα χωρίς όμως να «σαπίσουν», να ανεβάσουν επίπεδο τον Παναθηναϊκό και μαζί τη χρηματιστηριακή τους αξία.
Πολλά και βαριά «πρέπει» για να διαχειριστούν παιδιά που έκαναν μέχρι φέτος γκεσταριλίκια στην πρώτη ομάδα, που βλέπουν τους έμπειρους και μεγαλύτερους Μουνιέ και Άλτμαν να μην έχουν προσφέρει το παραμικρό, που τη μια παίζουν λειψοί λόγω ιώσεων και την άλλη λόγω τραυματισμών, που βλέπουν τον αρχηγό Δημήτρη Κουρμπέλη μία μέσα και μια έξω, να αναρωτιέται αν πρέπει να μπει για αρθροσκόπηση ή να σφίξει τα δόντια και να βοηθήσει όσο μπορεί. Οπότε προτείνω να χαλαρώσουμε λίγο: δεν ήταν δα και πρώτο φαβορί για το κύπελλο ο Παναθηναϊκός, δεν είναι και καμιά βιβλική καταστροφή ο αποκλεισμός. Στενοχώρια λογικό είναι να υπάρχει – πρώτοι απ’ όλους τη νιώθουν οι παίκτες και ο προπονητής. Αλλά ανάθεμα; Όχι βέβαια – η χρονιά έχει δρόμο ακόμα και το πρωτάθλημα δεν σε περιμένει να σκουπίσεις τα δάκρυά σου ή να «πενθήσεις» για έναν αποκλεισμό.
Για το δε μπάσκετ
Η ήττα στο Ισραήλ ήρθε περίπου όπως και οι δυο τελευταίες σε Βαρκελώνη και Κάουνας: με βελτιωμένη εικόνα σε σχέση με τα προηγούμενα ματς, με περισσότερη μαχητικότητα, με έναν ανταγωνιστικό Παναθηναϊκό σε μεγάλο κομμάτι του αγώνα, αλλά με την ίδια κατάληξη: ένα νεκρό διάστημα ήταν αρκετό για να ξεμακρύνει ο αντίπαλος, χάθηκαν και πάλι βολές και κρίσιμα αμυντικά ριμπάουντ, η άμυνα έδειξε συμπτώματα αρρυθμίας, τα τρίποντα δεν μπήκαν. Οπότε η βελτιωμένη εικόνα δεν μπορεί να φέρει και πολλή αισιοδοξία, εφόσον δεν έφερε ούτε ένα ροζ φύλλο της νίκης. Είναι χαμένη όμως η χρονιά για τον Παναθηναϊκό από τα τέλη Ιανουαρίου; Κατά την ταπεινή μου άποψη, όχι: σαφώς και είναι δύσκολα τα πράγματα, σαφέστατα γίνονται ακόμα δυσκολότερα από τον σοβαρό τραυματισμό του Νίκου Παππά και την «αποκάλυψη» του Πιτίνο ότι πιθανότατα και ο Κιθ Λάνγκφορντ χάνει όλη την υπόλοιπη σεζόν, αλλά όταν είσαι Παναθηναϊκός, δεν τα παρατάς. Και κυρίως, σαν ομάδα, σαν οργανισμός, κόσμος, παίκτες, διοίκηση, δεν επιτρέπεις στον εαυτό σου να «εθίζεται» στις ήττες, να τις αντιμετωπίζεις σαν κάτι «αναμενόμενο», σαν κάτι που «απλά συμβαίνει» και «τι να κάνουμε;».
Οι κρίσεις, οι μίνι-κρίσεις ή οι «κρισάρες», απαιτούν λύσεις. Συνειδητοποίηση του προβλήματος και παραδοχή των λαθών, που είναι πάντα το πρώτο στάδιο για την εύρεση λύσεων. Ακόμα περισσότερη δουλειά απ’ αυτούς που έχουν στα χέρια τους ή τα πόδια τους τη μπάλα, για να καταφέρουν να αλλάξουν την εικόνα όσο γίνεται πιο γρήγορα. Μεταγραφές, όταν αυτό είναι εφικτό. Αυτοκριτική επίσης – πάντα βοηθάει περισσότερο από το να ρίχνεις το φταίξιμο γύρω – γύρω. Όλες οι ομάδες, μεγάλες και μικρές, περνάνε κακές περιόδους, «κακά φεγγάρια», διαστήματα που όλα δείχνουν να πηγαίνουν στραβά, που «δεν σε θέλει τίποτα», που δεν μπαίνουν τα σουτ, που δεν δείχνει να στρώνει το πράγμα με τίποτα. Και πάντα στρώνει κάποια στιγμή, αν δεν σε πάρει από κάτω, αν δεν «σπρώχνεις απλά τον καιρό να τελειώσει το μαρτύριο». Τέλος Ιανουαρίου δεν «σπρώχνεις» κανένα χρόνο και δεν περιμένεις κανένα «μαρτύριο να τελειώσει», είτε μιλάμε για ποδόσφαιρο, είτε για μπάσκετ. Απλά, βάζεις το κεφάλι κάτω, στρώνεις τον πισινό σου και προσπαθείς δυο φορές πιο σκληρά.
