Ο Νίκος Παππάς δεν είναι ο πρώτος και δυστυχώς ούτε ο τελευταίος που παθαίνει ρήξη χιαστού και βλέπει τη χρονιά να τελειώνει στην πιο κρίσιμη καμπή της. Δεν είναι δυστυχώς ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος που παθαίνει μεγάλη ζημιά μερικά χρόνια αφότου είχε ξαναπάθει μεγάλη ζημιά – τη μια στο ένα πόδι, την άλλη στο άλλο πόδι. Πρόχειρα μου έρχεται στο μυαλό ο Πέτρος Μάνταλος με δυο σοβαρές ζημιές μέσα σε λίγα χρόνια αν μιλάμε για Ελλάδα και αν κάτσω και «σκαλίσω» το ίντερνετ θα βρω σίγουρα κι άλλους, απ’ αυτούς που λέμε στους τίτλους «Όσκαρ Ατυχίας». Κι αν ψάξει κανείς στο εξωτερικό, εκεί κι αν βρει περιπτώσεις παικτών που το ταλέντο τους ξεχείλιζε από τις κάλτσες τους, αλλά η κακιά η ώρα τους χτύπησε την πόρτα ξανά και ξανά – από το Ρονάλντο μέχρι τον Τζιουζέπε Ρόσι, η λίστα είναι μεγάλη και γεμάτη πόνο.
Ο Νίκος Παππάς επέστρεψε από τον προ τετραετίας τραυματισμό του γερός και δυνατός, κυρίως διότι επέστρεψε γερός και δυνατός πνευματικά: αποθεραπεύτηκε στο χρόνο που «έπρεπε», χωρίς βιασύνες, ακολούθησε τις οδηγίες των γιατρών, έκανε το κατάλληλο πρόγραμμα ενδυνάμωσης, πάτησε καλά τα πόδια του στο παρκέ και άφησε πίσω εκείνον τον τραυματισμό στη Ρόδο. Διότι δεν «τραυματίστηκε» το μυαλό του, δεν «πόναγε» στη σκέψη μήπως ξαναπάθει ζημιά, δεν «φύλαγε» το χτυπημένο του πόδι ρίχνοντας όλο το βάρος στο «καλό» και δεν έκανε άσχημους συνειρμούς – απλά μπήκε να ξαναπαίξει μπάσκετ. Αυτή τη φορά, καλείται να κάνει κάτι δυο φορές πιο δύσκολο: με δυο τραυματισμούς σε τέσσερα χρόνια, στα 29 πια και όχι στα 25, με «λαβωμένα» και τα δυο γόνατα, καλείται να βρει την διπλή ψυχική δύναμη για να τα αφήσει όλα αυτά πίσω, χωρίς να τον επηρεάσουν, χωρίς να του αφήσουν «κουσούρι στο μυαλό», φόβο και «μήπως πρέπει να αλλάξω στυλ παιχνιδιού και να παρατήσω τις μπούκες και τα δυνατά πατήματα»;
Κάποια στιγμή που είχα συναντήσει τον Πέτρο Μάνταλο, όταν ήταν καλεσμένος στο «Kick-Off», τον είχα ρωτήσει σε ένα διάλειμμα της εκπομπής «το “ακούς” το γόνατο; Σου “μιλάει”; Νιώθεις ενοχλήσεις όταν προσγειώνεσαι από ένα άλμα ή όταν αλλάζεις κατεύθυνση;» Ήταν λίγο καιρό μετά τον πρώτο του τραυματισμό. «Νιώθω ένα τσίμπημα πού και πού. Αλλά δεν δίνω σημασία. Οι γιατροί μου είπαν ότι είναι καλά το πόδι μου, ότι είναι φυσιολογικό να με “τσιμπάει” καμιά φορά, οπότε δεν με απασχολεί». Ήταν φανερό ότι ο τραυματισμός δεν είχε φτάσει στο μυαλό του Πέτρου Μάνταλου, είχε περιοριστεί στο πόδι και είμαι σίγουρος ότι με τον ίδιο τρόπο αντιμετώπισε και τη δεύτερη ατυχία που τον βρήκε – τον βλέπω να παίζει όπως έπαιζε πάντα, με την ίδια «άγνοια κινδύνου», με την ίδια «σιγουριά» ότι τα άφησε όλα αυτά πίσω, ότι τα καλύτερα είναι μπροστά.
Το ίδιο πρέπει να κάνει κι ο Νικόλας
Kαι όλα τα παιδιά που τους τυχαίνει μια τόσο άσχημη στιγμή, μια τόσο σοβαρή ζημιά και νιώθουν τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια τους: να περιορίσουν τη «ρήξη» στο πόδι και να μην την αφήσουν να ανέβει πιο ψηλά και να τους «σακατέψει» το μυαλό. Δεν είναι εύκολο για έναν αθλητή που στηρίζει την καριέρα του στην υγεία του, στα πόδια και τα χέρια του, που έχει ημερομηνία λήξης και πρέπει να παραμείνει υγιής και ακμαίος όσο παραπάνω γίνεται, αλλά είναι ο μόνος τρόπος: το μυαλό πρέπει να μείνει ανεπηρέαστο, δυνατό, ανέπαφο, για να μπορέσει να αφήσει πίσω τον τραυματισμό του ποδιού, να το κάνει μια κακή ανάμνηση. Αν το πιστέψουν όλο αυτό, αν «διατάξουν» το μυαλό τους να το αποδεχθεί, τότε θα «υπακούσει» και το γόνατο.
Και σε κάθε ατυχία, κάθε δύσκολη στιγμή, ένας αθλητής που πονάει και δυσκολεύεται να σταθεί όρθιος, που περνά την πόρτα του χειρουργείου και μονολογεί «γιατί σε μένα;», που αναγκάζεται να χρησιμοποιεί πατερίτσες και καταπίνει παυσίπονα για να μπορέσει να κοιμηθεί, ας ρίχνει μια ματιά στην ιστορία του Σάντι Καθόρλα, αυτού του μικροσκοπικού τύπου με την τεράστια ψυχάρα. Που είδε το πόδι του όχι απλά να τραυματίζεται, αλλά να διαλύεται, που είδε έναν ιό να του «τρώει» τον τένοντα, που απέκλειαν άπαντες όχι απλά ότι θα ξαναπαίξει μπάλα αλλά ότι θα μπορεί να περπατάει κανονικά. Ολόκληρα χρόνια και πάμπολλες εγχειρήσεις μετά, η θέληση του Καθόρλα «νίκησε» τις ιατρικές εκτιμήσεις, ο παίκτης όχι απλά ξαναπαίζει μπάλα αλλά παίζει στην Πριμέρα με τη φανέλα της Βιγιαρεάλ και πρόσφατα έβαλε και δυο γκολάκια στο 2-2 με τη Ρεάλ Μαδρίτης. Έτσι, για την αλητεία. Διότι ο ιός μπορεί να του «έφαγε» το πόδι, αλλά στο μυαλό του δεν τρύπωσε ποτέ. Ούτε ο ιός, ούτε ο φόβος…
