Με απόλυτη κατανόηση στην στενοχώρια, την «ιερή αγανάκτηση», την ανησυχία για απώλεια του πρωταθλήματος, το αίσθημα «προδοσίας» και «μας αφήνει στα κρύα του λουτρού», το «πού θα βρεις καλύτερα» και το «σαν τη Χαλκιδική δεν έχει», η απάντηση σε όλα τα παραπάνω και σε κάθε τι παρόμοιο, είναι πολύ συγκεκριμένη σε ό,τι έχει να κάνει με τον Αλεξάντερ Πρίγιοβιτς και την ισχυρή πιθανότητα να πάει στην Αλ Ιτιχάντ: 5 εκατομμύρια το χρόνο. Αυτό ακριβώς. Τίποτε άλλο.
Όχι ότι παίρνει λίγα στον ΠΑΟΚ, κάθε άλλο. Αλλά όπως και να το κάνουμε άλλο 1,8 ή 2 ή έστω και 2,5 εκατομμύρια το χρόνο και άλλο 5. Για 4,5 χρόνια, όχι για μια χρονιά και τέλος. Για ένα παιδί που δεν είναι Έλληνας, δεν είναι «ΠΑΟΚτσάκι από κούνια», δεν ήταν κανένας «τελειωμένος» που τον ανέστησε ποδοσφαιρικά ο ΠΑΟΚ ώστε να του χρωστάει αιώνια ευγνωμοσύνη. Ναι, ο ΠΑΟΚ του έδωσε τη δυνατότητα να παίξει πολύ και να βάλει πολλά γκολ, «χτίστηκε» πάνω του και γύρω του, τον έκανε σημείο αναφοράς στο παιχνίδι του, τον βοήθησε όχι απλά να πάει στην Εθνική του αλλά να πάει μαζί της στο Μουντιάλ της Ρωσίας. Όλα τα παραπάνω ισχύουν και με το παραπάνω.
Όπως ισχύει και το «ηθικό» κομμάτι της υπόθεσης, το «μας αφήνεις τώρα που έχουμε σφιχταγγαλιάσει το πρωτάθλημα;» Η απάντηση είναι στα 5 εκατομμύρια το χρόνο που λέγαμε και παραπάνω, για έναν παίκτη 101% επαγγελματία, συνεπή, σοβαρό, killer, με συγκλονιστικό striking rate στο διάστημα που αγωνίζεται στον ΠΑΟΚ, αλλά παράλληλα κι έναν παίκτη που έδειχνε από την πρώτη στιγμή που ήρθε ότι έπαιζε για το επόμενο συμβόλαιό του: το φανέρωνε η στάση του σώματός του, το μπλαζέ στιλ του στους πανηγυρισμούς, η δίψα του να σκοράρει ακόμα και σε αγώνες κυπέλλου που προηγούνταν η ομάδα του με τρία γκολ διαφορά. Προς τιμήν του, ποτέ δεν πούλησε οπαδιλίκι και δεν έκανε δημόσιες σχέσεις με την εξέδρα, «είμαι ένας από εσάς» και «θα δω ματς στην κερκίδα των φανατικών» και άλλα παρόμοια. Θα παίζω πάντα όσο καλύτερα μπορώ, θα σκοράρω όσα περισσότερα γκολ μπορώ, θα τιμήσω το συμβόλαιό μου μέχρι τελευταίου σεντ, θα σεβαστώ τον ιδιοκτήτη και τον κόσμο της ομάδας, αλλά όπως ακριβώς «απαιτείτε» να είμαι επαγγελματίας, «απαιτείται» να λειτουργήσω επαγγελματικά αν έρθει η πρόταση που «δεν μπορώ να αρνηθώ». Και η αλήθεια είναι ότι 5 εκατομμύρια το χρόνο, για 4,5 χρόνια, στα 28,5 σου χρόνια, δεν μπορείς να τα αρνηθείς.
Ως ΠΑΟΚ δεν «ματσάρεις» ένα τέτοιο ετήσιο συμβόλαιο, ούτε καν μπορείς να το προσεγγίσεις. Για χίλιους και έναν λόγους, διότι είναι ποσό αστρονομικό σε ένα ελληνικό ποδόσφαιρο χωρίς πολλά έσοδα και έναν ΠΑΟΚ χωρίς Ευρώπη, διότι είναι προκλητικό, διότι μπορεί να τινάξει τα αποδυτήρια στον αέρα: δεν μπορούν φυσικά όλοι να παίρνουν τα ίδια, αλλά πρέπει να υπάρχει μια αναλογικότητα στα συμβόλαια των παικτών: να πάρει ο Πρίγιοβιτς 3 ή 3,5 ή 4 εκατομμύρια που λέει ο λόγος, αλλά όταν θα έρθει η ώρα των συζητήσεων για άλλους ποδοσφαιριστές, δεν θα χαρούν πολύ αν τους προταθεί συμβόλαιο με 400 ή 500 χιλιάδες. Διότι «λεφτά υπάρχουν» θα σου πουν και στην τελική ανάλυση για να μπορεί να τα παστελώνει ο «Πρίγιο», κάτι κάνουμε κι εμείς: παίζουμε άμυνα, του δίνουμε ασίστ, τρέχουμε, μαρκάρουμε, κόβουμε και ράβουμε.
Ναι, λεφτά φυσικά και υπάρχουν στον ΠΑΟΚ. Αλλά όσα λεφτά κι αν έχει ο Ιβάν Σαββίδης κι όση διάθεση κι αν έχει να τα σκορπάει για τον ΠΑΟΚ, υπάρχει και επιχειρηματική λογική και ισορροπίες και η ζυγαριά που τα βάζεις πάνω και τα μετράς. Τα οφέλη και τις ζημίες. Τα συν και τα πλην. Τα υπέρ και τα κατά. Τα αγωνιστικά και τα επικοινωνιακά. Τα πόσα έδωσες και τα πόσα θα πάρεις. Με όση λογική ή τρέλα κι αν λειτουργεί ο ΠΑΟΚ του Σαββίδη, δεν παύει να είναι μια Ανώνυμη Εταιρεία. Ένα «Μοναστήρι» - κι όπως λέμε, «το Μοναστήρι να είναι καλά».
Όσο για εσένα φίλε ΠΑΟΚτσή ή φίλε του ποδοσφαίρου γενικά, που βάζεις τη φανέλα πάνω απ’ όλα και την ομαδάρα και την ιστορία της και το συναίσθημα και το μεγαλείο, πραγματικά σε χαίρομαι. Τι θα έκανες όμως εσύ, αν σου έδιναν τα διπλά ή τα τριπλά λεφτά για να αλλάξεις δουλειά – κι όχι τώρα, σε περίοδο βαθιάς κρίσης αλλά και παλιά, στις «καλές εποχές»; Οι περισσότεροι από εμάς θα αλλάζαμε δουλειά για πολύ μικρότερη αύξηση κι όχι για διπλά ή τριπλά λεφτά, ειδικά αν ο νέος μας εργοδότης, μας «εξασφάλιζε» όχι για ένα ή ενάμιση χρόνο, αλλά για ένα βάθος τετραετίας ή πενταετίας. Και φαντάζομαι ότι και οι πιο «δύσκολοι» ή «επιφυλακτικοί» ή «συναισθηματικά δεμένοι» για τα διπλά ή τα τριπλά λεφτά δεν θα το σκέφτονταν ιδιαίτερα. Δεν συζητάμε καν για την περίπτωση να μας έδιναν 5 εκατομμύρια το χρόνο: γι’ αυτά τα χρήματα ταΐζεις μουσακά λευκούς καρχαρίες χωρίς κλουβί, τρέχεις μπροστά από κοπάδι ταύρων φορώντας την κατακόκκινη εμφάνιση της Λίβερπουλ, κάνεις μακροβούτι σε ενεργό ηφαίστειο και πλένεις τις μασχάλες σου με λάβα, βουτάς μέχρι κάτω – κάτω στην Τάφρο των Μαριανών μόνο με μάσκα και βατραχοπέδιλα και πετάς μέχρι το φεγγάρι με αερόστατο. Απλά είναι τα πράγματα και 5 μύρια το χρόνο, τα κάνουν απλούστερα.
