Σε εμάς τους φλώρους αρέσουν κάτι τέτοια. Αρχικά, μάς αρέσει η Θεσσαλονίκη.
Αλλά και πάλι, όταν θα έρθει η ώρα να μπούμε στο πεδίο της μάχης και να πολεμήσουμε τους Βόρειους για φλέγοντα εθνικά ζητήματα όπως «καλαμάκι ή σουβλάκι», εκεί θα επικρατήσει το εθνοπατριωτικοαθηναϊκο μας αίσθημα.
Πριν συμφωνήσουμε με τους Θεσσαλονικείς ότι όσο ζούμε θα διαφωνούμε, πρώτα να συμφωνήσουμε ότι σε τόσο ζωτικής και συμπαντικής σημασίας διλήμματα ΔΕΝ χωράνε οπαδικά.
Κι αφού τα βρούμε σε αυτό το κομμάτι, έπειτα ας παραδεχτούμε έστω και στα μουλωχτά εμείς οι διαφόρων αποχρώσεων Αθηναίοι ότι ναι, νιώσαμε ένα ρομαντικό σκίρτημα στην καρδούλα μας από το «ΚΑΛΑΜΑΚΙ ΡΕ» των ΑΕΚτζήδων στον αγώνα μπάσκετ με τον ΠΑΟΚ.
Πόσο πιο όμορφες θα ήταν οι Κυριακές μας αν τέτοια πανό, φτιαγμένα από αγνό χαβαλέ και όχι από τυφλό οπαδισμό και ακραίο τοπικισμό πλήθαιναν από βδομάδα σε βδομάδα, από γήπεδο σε γήπεδο, από ηλικία σε ηλικία;
Αν ας πούμε το «ΚΑΛΑΜΑΚΙ ΡΕ» υψωνόταν και σε άλλες έδρες, από άλλες ομάδες και σε πολλές παραλλαγές. Φέρνοντας από τη μία τους Αθηναίους πιο κοντά αναμεταξύ τους και κυρίως αντικαθιστώντας εμετικές κλισεδιές όπως «Βου-Βου-Βούλγαροι», «Γαμώ τη συμπρωτεύουσα», «Γαμώ τον Πύργο τον Λευκό», με ποιοτικό και λιγουλάκι ευρηματικό καυλάντισμα.
Με πανό που θα έγραφαν «ΤΙ ΦΟΥΪΤ ΡΕ», με συνθήματα που θα είχαν ρυθμό Στρουμφάκια και Happy Tree Friends τραγουδώντας «ΛΑ ΛΑ ΛΑΛΑΛΑ ΛΑ» και με φέιγ βολάν που θα έδειχναν τα δρομολόγια της Γραμμής 3 του Μετρό.
Το ίδιο φυσικά και για τους εκεί πάνω.
Ξανατραγουδήστε μας το «ΟΕΟ-ΟΕΟ-ΟΕΟ, ΤΟ ΚΑΛΑΜΑΚΙ ΡΕ ΔΕΝ ΤΡΩΓΕΤΑΙ ΣΕ ΛΕΩ», μορφώστε μας με τη σωστή συνταγή για μπουγάτσες (και κρέμα και κιμά), πείτε μας κατάμουτρα να βάλουμε το καλαμάκι στον φραπέ.
Να μισηθούμε, ναι. Να μισηθούμε. Αλλά να μισηθούμε σωστά. Πολιτισμένα. Και έξυπνα...
